Θάλεια Σταματέλου: Ενα κορίτσι γεμάτο όνειρα

Η Θάλεια Σταματέλου με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη φορά που την είχα δει στη σκηνή, ως Βούλα στην παράσταση «Γιούγκερμαν», το 2018. Είχαν προηγηθεί άλλες τρεις παραστάσεις, αρχής γενόμενης με τον «Πινόκιο» το 2017, και έκτοτε ακολούθησαν πολλοί ακόμα θεατρικοί ρόλοι τους οποίους ενσάρκωσε υποδειγματικά. Φέτος υποδύεται τη Μάσα από τις ρωσικές στέπες, που στην αγροτική λαϊκή εξέγερση του 1773 βιώνει τον μεγάλο έρωτα, στην αριστουργηματική παράσταση «Η Κόρη του Λοχαγού» του Αλεξάντρ Πούσκιν που παίζεται στο Σύγχρονο Θέατρο.

Με εντυπωσιάζει κι όταν τη συναντώ από κοντά. Τη φωτογραφίζω στην είσοδο του «New Hotel», ένα μέρος πλήρες εικαστικών αναφορών, ντυμένη με ρούχα υψηλής ραπτικής του Βασίλη Ζούλια, ενώ επισκέπτες, θαμώνες και προσωπικό πηγαινοέρχονται. Στη σκάλα του 1958, ενώ τα καρέ γράφουν τη μελαγχολική ομορφιά της, θυμίζει τη Μόνικα Βίτι στη βεράντα του «L’Avventura». Η ηθοποιός εκφράζεται χωρίς να χάνεται κάτω από τις ευφάνταστες δημιουργίες του σχεδιαστή, ενώ δείχνει να εναρμονίζεται απόλυτα με τον χώρο που διαθέτει ιστορία και μια κομψότητα παλιάς εποχής. «Δεν έχω σκεφτεί ποτέ τις ηρωίδες ως κάποια ξεχωριστή υπόσταση από μένα. Προσπαθώ κάθε φορά να είμαι γενναιόδωρη και να ανοίγω χώρο μέσα μου για να τις κατανοήσω», μου αναφέρει όταν τη ρωτάω πώς μπαίνει στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων που θα υποδυθεί.

Μεγάλωσε στα καμαρίνια της Λυρικής, λόγω του πατέρα της που ήταν μουσικός. «Υπήρξε πλούτος πνευματικών ερεθισμάτων και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Δεν θα μπορούσα να ευχηθώ πολυτιμότερη κληρονομιά», σχολιάζει. Ως πρωταθλήτρια κολύμβησης προσομοιάζει το σώμα του ηθοποιού πριν από την παράσταση με το χαλαρό και ταυτόχρονα σε απόλυτη εγρήγορση σώμα του αθλητή πριν από τον αγώνα. «Μια αίσθηση ηρεμίας αλλά και ετοιμότητας ανά πάσα στιγμή για την έκρηξη. Η εξάσκηση στον υπέρτατο βαθμό της αναπνοής παράλληλα με την έντονη μυϊκή δραστηριότητα είναι σημαντικό εφόδιο για την υποκριτική», λέει. Ισως γι’ αυτό στον ελεύθερο χρόνο της νιώθει την ανάγκη για ξεκούραση του μυαλού μέσα από την άσκηση και την επαφή με τη φύση, ταξιδεύει και αφιερώνει χρόνο στους ανθρώπους που αγαπά.

Ως Μάσα είναι για άλλη μια φορά εξαιρετική. Εκείνη μου εξηγεί ότι η απόδοσή της είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. «Οι ηθοποιοί οφείλουν να ανοίγουν χώρο και να δημιουργούν έναν ενδιαφέροντα καθρέφτη ώστε τα κείμενα και οι ιστορίες να αντανακλώνται μέσα τους προτού φτάσουν στο κοινό. Αυτό χτίζεται μόνο με καλλιέργεια του νου και έκθεση σε ερεθίσματα, πνευματικά και ψυχικά.
Είναι βαθιά μου πεποίθηση πως είμαστε οι κομβικοί ενδιάμεσοι που καθορίζουν πώς θα φτάσει μια ιστορία στο κοινό», τονίζει. Ποιες είναι, όμως, οι ιστορίες που θέλει να παρουσιάζει; «Μου προκαλούν το ενδιαφέρον ιστορίες που έχουν αλήθεια και που δεν έχουν στόχο να διδάξουν, αλλά να θέσουν ερωτήματα για τη ζωή, για όσα συμβαίνουν στον κόσμο, για την πολιτική και κοινωνική υπόσταση του καθενός από εμάς. Ιστορίες που δεν εξιδανικεύουν ανθρώπους και καταστάσεις αλλά εμπνέονται από την πραγματικότητα, η οποία είναι πιο περίπλοκη απ’ όσο πιστεύουμε. Η κατάσταση του κόσμου αυτή τη στιγμή κάνει την αφήγηση ορισμένων ιστοριών πιο επείγουσα από άλλες. Δεν γίνεται να σιωπούμε για τη γενοκτονία στη Γάζα, για τους βιασμούς και τους σκοτωμούς, για την άνοδο της Ακροδεξιάς και άλλα ζητήματα που βασανίζουν τη χώρα μας και τον κόσμο αυτή τη στιγμή».

Τη ρωτάω αν στη δουλειά της και τη ζωή της λειτουργεί με το ένστικτο. «Πιστεύω σε αυτό, αλλά όχι πάντα τυφλά. Με έχει επιβεβαιώσει, αλλά με έχει διαψεύσει κιόλας. Με τα χρόνια ακονίζεται. Πηγάζει από τη συσσωρευμένη εμπειρία, είναι ένα είδος γρήγορης συνδυαστικής σκέψης και κρίσης. Επηρεάζεται ασυναίσθητα από τους φόβους και τις προσδοκίες μας. Οσο ελαττώνονται οι φόβοι και οι προσδοκίες τόσο αυτό γίνεται πιο εύστοχο και ακριβές. Μου έχει συμβεί να το αγνοώ και εντέλει να μετανιώνω. Αλλά και να το αγνοώ και να ανακαλύπτω ολόκληρο κόσμο επειδή δεν το άφησα να με αναχαιτίσει. Με έχει ωθήσει να επιλέξω ανθρώπους και καταστάσεις που είμαι ευγνώμων, με έχει γλιτώσει κι από πολλά».

Η τέχνη του σινεμά τη μαγεύει. «Ο κινηματογράφος φέρνει στο φως ποικίλα ζητήματα. Πέρα από τις ιστορίες αυτές καθαυτές, είναι και ολόκληρη τελετουργία. Ενα εξαιρετικό μέσο για να αφηγηθείς ιστορία. Με ενδιαφέρει η κοινωνικοπολιτική διάσταση στην τέχνη. Η αίθουσα του σινεμά είναι τόπος συνάντησης, όπως και η αίθουσα του θεάτρου. Οι άνθρωποι συνδέονται μέσα από ένα κοινό θέαμα και είναι πολύτιμη διαδικασία. Εχει κι αυτό μια διάσταση πολιτική!».

Μου αναφέρει και το εντατικό μονοετές πρόγραμμα υποκριτικής για σινεμά που παρακολούθησε στην Πράγα. «Τη ζωή στην Πράγα τη νοσταλγώ πολύ συχνά. Ηταν μια ονειρεμένη συνθήκη. Η φυγή με έκανε να δω πολύ καθαρά κάποια πράγματα σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Τι εκτιμώ στην Ελλάδα και τι όχι. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα με πολλές παθογένειες και αν η τέχνη μου δεν είχε να κάνει με την ελληνική γλώσσα, θα είχα μείνει στο εξωτερικό για πολλούς λόγους». Οσο για το επόμενο βήμα της είναι κινηματογραφικό. Η Θάλεια υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία της πρώτης ταινίας της μικρού μήκους, που θα προβληθεί στο Φεστιβάλ της Δράμας ◆