Σκηνοθετώντας το «Demolition Man» έδωσε από το 1993 μια εικόνα της πανδημίας που βιώσαμε πρόσφατα. Εγκαταλείποντας το Χόλιγουντ, το χρησιμοποιεί πλέον για να πλάθει αλλόκοτους κόσμους στα φαντασμαγορικά κολάζ του
Με την έκθεση «Double Feature», που φιλοξενείται στη Fotografiska Berlin μέχρι τις 2 Μαρτίου, o Μάρκο Μπραμπίλα παρουσιάζει ένα εκθαμβωτικό θέαμα εμπνευσμένο από την αίγλη του Χόλιγουντ και πρόσωπα διάσημων ηθοποιών. Ο χαρισματικός καλλιτέχνης διαθέτει ένα είδος προαίσθησης. Η προτίμησή του στην τεχνολογία εικονικής πραγματικότητας από τα πρώιμα έργα του εξελίχθηκε στα μαξιμαλιστικά περίπλοκα βιντεοκολάζ του, όπου ανασυνθέτει γνωστές εικόνες με διάσημους πρωταγωνιστές κλασικών ταινιών, όπως σε μια γιορτή του «εργοστασίου των ονείρων», σατιρίζει τις εμμονές κατανάλωσης της εικόνας, σχολιάζει οτιδήποτε νοσταλγικό.
Οταν μας μεταφέρει στα φανταστικά του τοπία με στιγμιότυπα από εμβληματικές ταινίες της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ και θέματα εμπνευσμένα από την ειδησεογραφία, εισχωρούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε ένα ψυχεδελικό ταξίδι από την κόλαση στον παράδεισο. Ατενίζοντας τα περίπλοκα κολάζ του συμμετέχουμε ως σιωπηλοί θεατές σε ένα υπέροχο πάρτυ με γήινες παραδεισένιες απολαύσεις πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, σε μια φανταστική ηδονική οπτική δίνη. Στη σειρά «Megaplex», π.χ., η δημιουργία του σύμπαντος έχει δομή λαβύρινθου. Τεχνολογία αιχμής, όπως AI και γραφικά υπολογιστή, ζωντανεύει το μεγαλειώδες καλλιτεχνικό του όραμα και σε μεταφέρει εκεί όπου η πραγματικότητα και η μυθοπλασία συγχωνεύονται.
Ο ιταλικής καταγωγής Καναδός Μάρκο Μπραμπίλα σήμερα ζει στο Λονδίνο. Είναι ο σκηνοθέτης της εισπρακτικής επιτυχίας επιστημονικής φαντασίας «Demolition Man» (1993) -όπου είχε προβλέψει σημεία των σημερινών καιρών όπως η πανδημία, η απαγόρευση σωματικής επαφής, αλλά και οι τηλεδιασκέψεις- και βιντεοκλίπ του Κάνιε Γουέστ. Απέδρασε όμως από το Χόλιγουντ και προτίμησε οι δουλειές του να αποτελούν μέρος των συλλογών του Γκούγκενχαϊμ, του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, του Σαν Φρανσίσκο, του Μουσείου Περέζ στο Μαϊάμι, να τα εγκαθιστά σε δημόσιους χώρους όπως στην Times Square της Νέας Υόρκης, στο Λας Βέγκας, στο Λονδίνο, σε ονομαστά φεστιβάλ όπως της Βενετίας και του Σάντανς, να κάνει τον κόσμο να σκέφτεται.
Στα μπαρόκ μαξιμαλιστικά κολάζ του η λογική της επέκτασης δεν αφορά μόνο τις εικόνες, αλλά και τον κινηματογραφικό χώρο, που συγχωνεύεται με τη χορογραφική πρακτική, την αρχιτεκτονική φαντασία, την πολεοδομία, τις οικολογικές εξερευνήσεις. Δομημένα αυστηρά σε επαναλαμβανόμενες συμμετρίες, θυμίζουν περισσότερο τέχνη περασμένων αιώνων παρά σύγχρονα πειράματα, ενώ καθιστούν σαφές ότι η ιστορία της τέχνης και του κινηματογράφου επαναλαμβάνεται αέναα, φέρνοντας και τη δική του αναγνωρίσιμη υπογραφή.
Στο «Evolution» αφηγείται την ιστορία της ανθρωπότητας με έναν τρόπο εμπνευσμένο από διοράματα και τοιχογραφίες. Το ταξίδι από την κόλαση στον παράδεισο, παρά τις θορυβώδεις ποπ αναφορές, θυμίζει τις χριστιανικές απεικονίσεις του Μεσαίωνα. Ολες οι εικόνες που υπήρξαν στροβιλίζονται τώρα ταυτόχρονα, σε μια απείρως πλουσιότερη που ολοκληρώνεται με ασύνδετες οπτικές πληροφορίες και αντιπαραθέσεις. Ριζικές αντιθέσεις και οπτικά εφέ ξεπερνούν κάθε παραδοσιακό όριο της ζωγραφικής, υπερβαίνουν την κινηματογραφική παραγωγή και καταλήγουν σε υπερθέαμα. Οι καλλιτεχνικές καινοτομίες του επιφέρουν ριζικές αλλαγές στην αντίληψή μας για την τέχνη και έχουν προφητική ικανότητα. Φανατικός λάτρης του Διαστήματος και της εξερεύνησης, δηλώνει ότι προτιμά ένα εικονικό ταξίδι έναντι ενός φυσικού και με έργα υψηλής ευκρίνειας και ύψους εννέα ορόφων, αδιαφορεί εδώ και χρόνια για οτιδήποτε συμβατικό.