Χριστίνα Μαξούρη: «Το τραγούδι είναι μεγάλη διέξοδος»

Η Χριστίνα Μαξούρη μάλλον κληρονόμησε το ταλέντο της στο τραγούδι από τη γιαγιά της. «Μου έχουν πει ότι τραγουδούσε πολύ όμορφα, παρ’ όλα αυτά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να την ακούσω». Το βιογραφικό της είναι γεμάτο από μουσικές -και όχι μόνο- παραστάσεις. Τη φετινή σεζόν, για παράδειγμα, πρωταγωνιστεί για τέταρτη συνεχή χρονιά στην επιτυχημένη παράσταση «Τα τραγούδια της Σωτηρίας», ένα μοναδικό αφιέρωμα-φόρος τιμής στη σπουδαία Μπέλλου. Συμμετέχει, επίσης, στη σειρά του ALPHA «Αγιος Ερωτας», στη δεύτερη τηλεοπτική παρουσία της μετά το περσινό «Το Προξενιό της Ιουλίας».

Η συνάντησή μας έγινε στα Πετράλωνα, τη συνοικία όπου συνειδητά έχει επιλέξει να ζει. Στη διάρκεια της φωτογράφησής της στη μονοκατοικία του «Paribaba», μοιράζομαι μαζί της παλιούς αστικούς μύθους για τη γραφική γειτονιά της και εκείνη σε αντάλλαγμα μου διηγείται τη ζωή της. «Από την πλευρά του πατέρα μου έχω καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη και από την πλευρά της μητέρας μου από την Αράχωβα Ναυπακτίας, ένα ορεινό κεφαλοχώρι που η ομορφιά του δεν περιγράφεται.

 Γεννήθηκα στον Βύρωνα, μεγάλωσα στο Πόρτο Ράφτη - τα καλοκαίρια μου, οι μνήμες που με καθόρισαν, η παιδική μου ηλικία είναι συνυφασμένα με αυτόν τον παραλιακό τόπο. Παρ’ όλα αυτά, θα θυμάμαι πάντοτε τις γειτονιές του Βύρωνα - η αίσθησή μου για την Αθήνα είναι αυτή της γειτονιάς. Θυμάμαι τα μικρά σπίτια στο τέρμα της Φορμίωνος, με τα μπαλκονάκια και τα παρτέρια που ήτανε μια σταλιά. Γειτονιές γεμάτες από ανθρώπινη ζεστασιά, το καφενείο της γωνίας, αυτά χάζευα από την πολυκατοικία μας και φαινόταν στα παιδικά μου μάτια ότι ήταν όλα τεράστια».



Η υποκριτική και το τραγούδι είναι δύο κόσμοι παράλληλοι αλλά και αλληλοσυμπληρούμενοι, όπου εκείνη θέλει να κινείται ελεύθερα, κάνοντας αυτό που την εκφράζει κάθε φορά, χωρίς να την ενδιαφέρουν οι ταμπέλες: «Μπήκα στο θέατρο έχοντας άγνοια κινδύνου. Ξεκίνησα από μια τεράστια εσωτερική ανάγκη να κάνω τις δικές μου παραστάσεις, όχι για να αποδείξω τον εαυτό μου ως τραγουδίστρια. Αυτή η ανάγκη εξακολουθεί να υπάρχει, είναι η κινητήριος δύναμη. Μπορεί να μην έχω το καθαρό στίγμα για να με αναγνωρίζουν, που προσωπικά καθόλου δεν με νοιάζει, αλλά μου φέρνει εμπόδια όταν κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί “ποια είναι αυτή; Είναι μία ηθοποιός που τραγουδάει ρεμπέτικα; Αλλά την άκουσα με τον Βασίλη Λέκκα σε μπαρόκ τραγούδια και την έχω ακούσει να τραγουδάει και με τον Ξυδάκη, τον Δεληβοριά, τη Μαρία Παπαγεωργίου”. Τους καταλαβαίνω, αλλά απαντώ πως τραγουδάω διαφορετικά, σαν να είναι άλλη φωνή, έστω κι αν είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Δεν το κάνω για να αποδείξω κάτι, αλλά για έναν ακροατή που θα θέλει να το ονοματίσει μπορεί να είναι πολύ μπερδευτικό».

Μου μιλάει με υπερηφάνια για τη συμμετοχή της στην κινηματογραφική «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα. «Παρακολουθώ κινηματογράφο. Υπάρχει πολύ μεγάλη έμπνευση και ταλέντο, αλλά είναι απίστευτα δύσκολο το να γίνει πράξη μία ταινία. Η κινηματογραφική παραγωγή είναι πολύ μικρότερη από το δυναμικό που μπορεί να παράξει. Αυτό είναι πολύ σκληρό και συμβαίνει και στο θέατρο έντονα. Είναι όπως στο χρηματιστήριο: ο παραγωγός ποντάρει εκεί που θα βγάλει. Δεν υπάρχει χρηματοδότηση από κάπου που να μπορεί να βοηθήσει έναν δημιουργό, να τον στηρίξει ώστε να παράξει έργο. Ξεκινάει με ένα έλλειμμα και το ακούμε πολύ συχνά και στο θέατρο ότι υπάρχει περιορισμένο κεφάλαιο. Στην τηλεόραση όμως είναι αλλιώς. Εξαρτάται σε ποια συνθήκη θα βρεθεί κάποιος, αλλά γενικά η διαφήμιση βοηθάει πολύ».





Για όλες, όμως, τις συνεργασίες της δηλώνει ευτυχής. «Εχω υπάρξει τυχερή: ευτύχησα να συνεργαστώ με πολύ ωραίους καλλιτέχνες που θαυμάζω, με τους οποίους ένιωσα ασφάλεια και ελευθερία. Προσπαθώ να σκέφτομαι αυτό που έχω και όχι αυτό που δεν έχω. Αυτό το επάγγελμα είναι ψυχοφθόρο: κάθε έξι μήνες ή και κάθε τρεις μήνες πλέον, γιατί έχει μειωθεί η σεζόν στο θέατρο, υπάρχει αγωνία για το τι θα συμβεί. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, και είμαστε πολλοί και καλοί. Το τραγούδι είναι μεγάλη διέξοδος και με έχει σώσει από το να μη χάσω την όρεξή μου, την πίστη μου σε πράγματα και σε ανθρώπους γιατί είναι πολύ άμεση επικοινωνία.

Οταν τραγουδάς μπροστά στο κοινό καταλαβαίνεις κατευθείαν πώς νιώθει ο άλλος. Ως θεατής και ως ακροάτρια, έστω για μία ή μιάμιση ώρα, πιστεύεις ότι υπάρχει μία καλύτερη εκδοχή των πραγμάτων και σε κάνει να παλεύεις για κάτι πιο όμορφο, κάτι μεγαλύτερο, δικαιότερο. Μπροστά στα δυστυχή κοινωνικά γεγονότα χρειαζόμαστε να έχουμε στη φαρέτρα μας κάποια εφόδια, για να μπορούμε να σηκωνόμαστε κάθε μέρα και να μπορούμε να πατάμε στα πόδια μας - και η τέχνη σου τα δίνει αυτά».



Για το τέλος κρατάω την ερώτηση για την αναγνωρισιμότητα. «Ο κόσμος είναι πολύ ευγενικός και διακριτικός μαζί μου μετά την τηλεόραση. Με σταματούν στον δρόμο και με εντυπωσιάζει όταν μου λένε ότι με έχουν δει να τραγουδάω στην αγγλικανική εκκλησία ή στα “Τραγούδια της Σωτηρίας”, σε κάτι πιο προσωπικό και ιδιαίτερο», μου λέει. «Στο τραγούδι, βέβαια, ο στόχος δεν είναι να γίνεις αναγνωρίσιμος, αλλά να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου και σύμφωνα με τον τρόπο που έχεις επιλέξει να ζεις. Εάν τραγουδήσω ένα άλλο ρεπερτόριο που δεν με εκφράζει, νιώθω ότι έχω χάσει τον δρόμο μου, και δεν θα το κάνω και καλά. Η αναγνωρισιμότητα βοηθάει ίσως για μία επόμενη ή μεθεπόμενη δουλειά, χωρίς αυτό να συμβαίνει απαραιτήτως. Πάντα θα βρίσκονται εμπόδια που θα σε δυσκολεύουν ή ακόμα και κομμάτια του εαυτού σου στη ζωή σου ως καλλιτέχνη» ◆



looks: Zara Woman. Make-up: Βασιλική Κουτσοθανάση. Βοηθός φωτογράφου Ανδρέας Μόργκαν, MNM STUDIO
Ευχαριστούμε το «Paribaba» (Tρώων 49, Αθήνα, τηλ.: 212 1212059) για τη φιλοξενία της φωτογράφησης