Ήρωες δίπλα μας: Μοιράζουν τρόφιμα και ανθρωπιά

Πρόκειται για μια εκστρατεία υπό τη σκέπη του Σώματος Εθελοντών του Δήμου Ηρακλείου Αττικής, η οποία, με σύνθημα «Η τροφή είναι αναμφισβήτητο δικαίωμα για όλους», δίνει ένα χέρι βοήθειας, καλώντας καταστηματάρχες να προσφέρουν σίτιση σε οικογένειες που έχουν χαρακτηριστεί ως χρήζουσες βοήθειας.

Συνολικά, είκοσι επαγγελματίες συμμετέχουν, έως τώρα, σε αυτή την αξιέπαινη πρωτοβουλία, που πρέπει να βρει μιμητές. Μια αρτοποιός, ένας κρεοπώλης και ένας ιχθυοπώλης μιλούν στο People για τις οικογένειες που έχουν αναλάβει να φροντίζουν με την καρδιά τους, παρέχοντάς τους τρόφιμα από τις επιχειρήσεις τους. Ψωμί, κουλούρια Θεσσαλονίκης, τυρόπιτες, σπανακόπιτες, γάλα. Ας βάλω και καφέ… Και τρία παγωτά, γιατί η οικογένεια έχει τρία παιδιά. Ας βάλω ακόμα δυο φρατζόλες, δεν βαριέσαι… ψωμί είναι, δεν είναι χρυσάφι…». Όλα μπαίνουν σε δύο μεγάλες πλαστικές σακούλες, τοποθετούνται σε μια γωνιά και περιμένουν ανθρώπους που, πραγματικά, έχουν ανάγκη.

Το αρτοποιείο του Λευτέρη Σπανού βρίσκεται για πάνω από είκοσι χρόνια στο Νέο Ηράκλειο. Όλα αυτά τα χρόνια, η αδελφή του, η Ιωάννα, εργάζεται εκεί ως υπάλληλος. Και όταν έφτασε στα χέρια της ένα φυλλάδιο με τις εθελοντικές δραστηριότητες του δήμου, χωρίς πολλή σκέψη, «υιοθέτησε» δύο πενταμελείς οικογένειες. Τους έχει εξασφαλίσει τις καθημερινές τους ανάγκες σε οτιδήποτε μπορεί να προμηθευτεί κανείς από ένα αρτοποιείο.

«Κάθε οικογένεια έχει από τρία παιδιά. Υπάρχουν δάνεια, ενοίκια, λογαριασμοί, χρέη… Κανένα εισόδημα στο σπίτι… Και οι τέσσερις γονείς έχασαν τη δουλειά τους τον τελευταίο χρόνο. Δύο απολύσεις και ένα σπίτι με δάνειο, που δεν έχει ακόμα αποπληρωθεί, αρκούν για να σε φέρουν στη δυσχερή θέση να αναζητάς ακόμα και ένα κομμάτι ψωμί. Και να ντρέπεσαι… Γιατί ντρέπονται οι άνθρωποι, φαίνεται στο βλέμμα τους. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Η ντροπή είναι συναίσθημα κατώτερο από το ένστικτο επιβίωσης» λέει στο People.

Τελικώς, δεν έχουν χαθεί όλα μέσα στην κρίση. Υπάρχουν άνθρωποι, ταλαιπωρημένοι και οι ίδιοι, που έχουν χάσει πολλά, δεν έχουν χάσει όμως την ανθρωπιά τους. «Αν μπορούσα, θα έκανα πολύ περισσότερα γι’ αυτούς. Και εγώ μπορεί να αντιμετωπίσω, κάποια στιγμή, τα ίδια προβλήματα. Δουλεύω τώρα εδώ, πληρώνω ενοίκιο, ο γιος μου είναι άνεργος και η κόρη μου φοιτήτρια. Αν κλείσει αυτό το μαγαζί; Και αυτοί δούλευαν πριν λίγο καιρό… Καταλαβαίνω πώς αισθάνονται… Αλλά πάλι, αν δεν βρεθείς στη θέση τους, ίσως και να μην καταλαβαίνεις τίποτα» λέει στο People η Ιωάννα.

 

Μικρασιάτης στην καταγωγή, μεγαλωμένος στην Πάτρα, από οικογένεια με πολλά οικονομικά προβλήματα, ο Νίκος Ροδίτης ξέρει τι θα πει φτώχεια από πρώτο χέρι. «Σε ένα δωμάτιο μεγάλωσα, με πέντε αδέρφια και τους γονείς μου. Γάλα δεν είχαμε να πιούμε και πονάει η ψυχή μου όταν βλέπω κι άλλους να περνούν τα ίδια» λέει.

Έχει ψαράδικο στη Λεωφόρο Ηρακλείου και από εκεί φεύγουν, μία φορά την εβδομάδα, ψάρια, ικανά να σιτίσουν 20 οικογένειες. «Πρόκειται για ανέργους με πολλά προβλήματα, για ανθρώπους με λυπημένα πρόσωπα, αλλά και τόσο αξιοπρεπείς… Να φανταστείς ότι, για να μην αισθάνονται άσχημα, μου προτείνουν να έρχονται να κάνουν δουλειές στο μαγαζί, να το καθαρίζουν, να κάνουν ό,τι τους ζητήσω».

Όμως, ο 60χρονος ιχθυοπώλης δεν δέχεται ανταλλάγματα. Θέλει να δώσει… και δίνει. Και δεν το κάνει μόνο τώρα, εν μέσω κρίσης. «Από το 1968 πουλάω ψάρια. Τότε είχα μαγαζί στο Παγκράτι. Μάζευα κάθε μέρα ό,τι μπορούσα και τα πήγαινα στην ενορία του Αγίου Νικολάου. Η προσφορά σε όσους έχουν ανάγκη σε κάνει να κοιμάσαι πιο ήσυχος τα βράδια και να νιώθεις πως τουλάχιστον εσύ κάνεις ό,τι μπορείς. Μια μικρή, αλλά σημαντική αρχή για να νιώσεις πως γίνεσαι πιο άνθρωπος σε μια εποχή, δυστυχώς, μάλλον απάνθρωπη».

Ήρθαν οι εθελόντριες του δήμου και μου πρότειναν να δίνω κρέας σε μια οικογένεια. «Τι σε μία, τι σε δύο είπα. Δεν βαριέσαι». Ογδόντα ευρώ το μήνα μού στοιχίζουν αυτές οι δύο οικογένειες. Έτσι κι αλλιώς, μου λείπουν χρήματα. Τι να μου λείψουν εκατό ευρώ, τι διακόσια» μας λέει και ο κρεοπώλης Δημήτρης Γεωργίου.


Ο Δημήτρης έχει κρεοπωλείο στην Ιφιγενείας, στα σύνορα του Νέου Ηρακλείου με τη Νέα Ιωνία. «Ξέρω τι θα πει άνεργος» λέει. «Άνεργοι είναι ο γιος μου, η κόρη μου και η γυναίκα μου. Ίσα ίσα που τα φέρνουμε βόλτα, δουλεύω για να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου και δεν μένει τίποτα».

Η μία από τις δύο οικογένειες που έχει αναλάβει να σιτίζει αποτελείται από τη μάνα με τον 24χρονο γιο της, άνεργοι και οι δύο. «Την είχα πελάτισσα την κυρία αυτής της οικογένειας. Είχα ένα άλλο μαγαζί, δυο στενά πιο πάνω, δούλευε η γυναίκα, έμπαινε στο μαγαζί, ψώνιζε. Μετακόμισα εδώ και μετά από μισό χρόνο μπήκε στο μαγαζί, με είδε και ντράπηκε. Είχε χάσει τη δουλειά της. Κακά τα ψέματα, είναι δύσκολο πράγμα να είσαι σε αυτήν τη θέση… Γι’ αυτό και εγώ αποφεύγω να μιλάω πολύ μαζί τους. Έχουν τα προβλήματά τους, δεν θέλω να τους ζαλίζω. Τι σημασία έχει τι τους έφερε σε αυτή την κατάσταση; Έρχονται συγκεκριμένες μέρες και ώρες που τους έχω πει, κάθονται στην καρέκλα, περιμένουν. Ξέρουν και ξέρω. Τους δίνω την τσάντα και φεύγουν. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και από φτώχεια έχουμε όλοι μας μπόλικη…» λέει ο Δημήτρης και μας δηλώνει κοφτά ότι δεν αισθάνεται καμιά ικανοποίηση ή οποιοδήποτε άλλο θετικό συναίσθημα από αυτό το εβδομαδιαίο πάρε-δώσε αγάπης με τις δύο οικογένειες που βοηθάει. «Τι συναίσθημα να μου βγάλει αυτή η κατάσταση; Μια αγανάκτηση για το κράτος μού βγάζει. Αυτό έπρεπε να φροντίζει αυτούς τους ανθρώπους. Το να προσφέρω εγώ, το να προσφέρεις εσύ… Δεν είναι λύσεις αυτές».

Διαβάστε περισσότερα στο http://www.peoplegreece.com/article/iroes-dipla-mas-mirazoun-trofima-ke-anthropia/