Τάκης Σπυριδάκης: «Ψήφισα Δούρου, αλλά δεν θα το ξανακάνω»

«Ποιος, αυτός;» αναφώνησα πέφτοντας χάμω από τα γέλια βλέποντας το «πέσε για να πέεεσω». Ποιος, αυτό το ρεμάλι, η ζωντανή ενσάρκωση της ποδοσφαιρικής προεδράρας made in Greece είναι ο Τάκαρος ο Σπυριδάκης; Κι όμως, ήταν!

«Ακου να σου πω», μου είπε με σημασία. «Ολοι οι προεδράρες, λαμόγια πλην του Ολυμπιακού. Είμαι από την Αίγινα και τον Πειραιά». Κι εγώ συμπλήρωσα: «Πλην της ΑΕΚάρας»!
Ηταν μεσημέρι. Ηταν λιοπύρι. Ηταν η Αίγλη Ζαππείου. Και φυσικά, εγώ με τον Τάκη. Και προτού ξεκινήσουμε καταφτάνουν τα γκαρσόνια. Ολοι θαυμαστές του Mr «Αγαπούλα». Αμφιβάλλω αν έστω ένας εξ αυτών γνωρίζει το όνομά του. Πρώτα τα κεράσματα «δεν θέλουμε, ρε παιδιά» και ύστερα τα αυτόγραφα. Και έχω να το λέω. Τέτοιο πράγμα ούτε με την Ολγα Κεφαλογιάννη. Ο λόγος, απλός. Οι ξεκαρδιστικές διαφημιστικές καμπάνιες σε κάνουν... σταρ του Χόλιγουντ!



«Τη διαφήμιση την έκανα επειδή ο ήρωας αυτής της καμπάνιας δεν είναι politically correct. Η προσωπικότητά του αναφέρεται σε όλα τα λαμόγια. Και πρώτα απ’ όλα στους πολιτικούς. Αλλά να μη γελιόμαστε. Το έκανα για τα φράγκα. Οχι σαν μερικούς-μερικούς που παίζανε σε ταινίες του Φώσκολου και μετά έλεγαν ότι είναι τυχεροί επειδή αυτές οι μελούρες είναι σύγχρονες τραγωδίες»


Το πρώτο πράγμα που είπε ήταν:

«Η επιτυχία είναι η καλύτερη εκδίκηση».

- Δική σου;  Οχι, της μεγάλης κόρης μου, της Ηβης. Που φέτος πέρασε μέσα στους πρώτους της Αρχιτεκτονικής.

- Ε, και; Ξέρεις τι μου έλεγαν οι δάσκαλοί της στο Λύκειο και στο φροντιστήριο;

- Οτι είναι ξεφτέρι! Καθόλου. Το αντίθετο. Οτι δεν προσπαθεί και δεν θα τα καταφέρει. Να καταλάβεις επίπεδο δασκάλων και ελληνικής παιδείας.

- Κι εσύ; Της έλεγα «κορίτσι μου, δεν γίνεται να κυνηγάω εγώ εσένα για να εκπληρώσεις το δικό σου όνειρο. Κυνήγα το!».

- Παντρεμένος από πότε; Παντρεμένος και χωρισμένος. Για δεύτερη φορά.

- Ελα. Και η πρώτη; Παντρεμένος επί δεκαοκτάμηνο με την καθηγήτριά μου! Οταν ήμουν στην τελευταία τάξη του νυχτερινού Γυμνασίου. Ερωτευμένος με την καθηγήτρια της Βιολογίας.

- Προφανώς γκομενάρα. Οχι ακριβώς. Πάντως τα φτιάξαμε. Εγώ 19, εκείνη 27. Και μια μέρα μου είπε: «Ρε συ, Τάκη, δεν παντρευόμαστε;». «Γιατί όχι;» της είπα. Κι έτσι παντρευτήκαμε. Και ύστερα από 18 μήνες της είπα: «Δεσποινάκι, το ’χουμε κάνει μπουρδέλο. Τι λες; Δεν χωρίζουμε;». Και χωρίσαμε.

- Ετσι, στο τσακ μπαμ; Ετσι. Να ξέρεις, ο γάμος είναι εναντίον της ανθρώπινης φύσης. Ολοι και όλες οι παντρεμένοι και παντρεμένες θα κοιτάξουμε κάποιον ή κάποια άλλη.

- Εννοείς κάποιες άλλες. Πολλές άλλες.

- Σε μια γαλλική κομεντί η Σοφί Μαρσό το λέει ως εξής: «Οι παντρεμένοι δεν έχουν πουλί». Μωρέ, έχουν και παραέχουν. Η ψυχή τους το ξέρει.

- Κι όμως, επανέλαβες για δεύτερη φορά το λάθος. Ουδείς αλάνθαστος. Ούτε ο Θεός. Ετσι ξαναπαντρεύτηκα και ύστερα από 19 χρόνια ξαναχώρισα.

- Ηθοποιό; Οχι, συμβολαιογράφο. Οταν σε μια σχέση τελειώνει ο έρωτας αρχίζει το παιχνίδι των λυγμών και της υποκρισίας.

- Και τώρα ερωτευμένος; Ποτέ! Μακριά από δω. Δεν λέω, όταν μου τύχει ορμάω και το κάνω. Ομως όταν η γκόμενα αρχίζει να λέει «μωρό μου, πώς θα σου φαινότανε αν ζούσαμε κάτω από την ίδια στέγη», τότε το καπελάκι μου και adios amigos.

Τάκης Σπυριδάκης Η διαδρομή του από τότε που έπλενε πιάτα, έπαιζε στις ταινίες του Νικολαΐδη και δούλευε τσάμπα στο ελληνικό -κομπλεξικό- σινεμά μέχρι τις ατάκες του «προεδράρα» που τον έκαναν σταρ -αλλά και κατά μερικές χιλιάδες ευρώ πλουσιότερο

Ο τύπος είναι ταμάμ  για τηλεοπτική καμπάνια

Ο Τάκης Σπυριδάκης λοιπόν. Ο πρωταγωνιστής ταινιών του Νίκου Νικολαΐδη. Και προσφάτως (εδώ και τρία χρόνια) ο «Αγαπούλας» και προεδράρας «παλτών» της καμπάνιας της Wind.
Τον «τσίμπησαν» ως εξής: κάποιοι του δημιουργικού team της διαφημιστικής Newton είχαν εκτιμήσει τις ατάκες του στην πρώτη «Λούφα και παραλλαγή» του Νίκου Περράκη. Ετσι τον φώναξαν να «πουλήσει» τη φωνή του σε ραδιοφωνικό σποτάκι. Και μόλις τον άκουσαν πετάχτηκαν από τις καρέκλες τους. «Ο τύπος είναι ταμάμ για τηλεοπτική καμπάνια». Οπερ και εγένετο.

- Και ποιος ο ευφάνταστος εγκέφαλος κειμενογράφος που επινόησε τα «παλτά», την «προεδράρα», τον «Αγαπούλα» και τα «ρεμάλια»; Ο Γιάννης Σορώτος και η ομάδα του.

- Και ποιες οι ατάκες από τη «Λούφα». Ας πούμε «δεν κολλάει η τρέλα, μωρό μου». «Πάρε τα κουλουράκια σου» προς τον μαμάκια Γιώργο Κιμούλη. Θυμάμαι σε μια σκηνή της ταινίας που εγώ και κάποια Σούλα θέλαμε να πηδηχτούμε, κατεβάσαμε τη φαεινή ιδέα να επισκεφθούμε γηροκομείο για να βρούμε άδειο κρεβάτι κάποιου πεθαμένου.

- Πολύ σωστός. Ο κύκλος ζωής και θανάτου. Από τη μυρωδιά της νέκρας στο σπέρμα της αναπαραγωγής.

 

Ο «Πρόεδρος» είναι όλα τα λαμόγια μαζί

Κάπως έτσι ο Τάκαρος εδώ και τρία χρόνια λαμβάνει κάμποσα χιλιάρικα ετησίως.
«Στις καλύτερες μέρες θα έβγαζε τριπλάσια. Αλλά κι έτσι καλά είναι». (Οταν μου είπε το νούμερο παραλίγο να μου φύγει το τσερβέλο, αλλά δεν το γράφω λόγω Εφορίας.)

- Φαντάζομαι, θα είναι τα περισσότερα που έχεις βγάλει σ’ αυτή και στην άλλη ζωή. Και ακόμα περισσότερα. Από το σινεμά μην περιμένεις τίποτα. Στη «Λιμουζίνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου δουλέψαμε τσάμπα.

- Τσάμπα παντού; Οσο και να μην το πιστεύεις, προέρχομαι από προλεταριακή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος.

- Αριστερός και εξόριστος. Καθόλου αριστερός. Ομως αγαπούσε τους φίλους του αριστερούς. Και πήγαινε και τους έβλεπε. «Πρώτα η φιλία», έλεγε. Ετσι οι μπάτσοι τον φώναζαν στο Τμήμα. «Για έλα εδώ». Κι εκείνος απαντούσε: «Οσες φορές και να με καλέσετε στο Τμήμα εγώ θα επισκέπτομαι τους φίλους μου».

- Θέλεις να μου πεις ότι δούλευες από τη νηπιακή σου ηλικία; Φυσικά. Επλενα πιάτα. Αλλαξα πολλά επαγγέλματα και κάποια στιγμή δούλεψα σε κατάστημα επιγραφών και σφραγίδων. Ο μόχθος είναι το νήμα που σε δένει με την αλήθεια και την προκοπή. Γι’ αυτό καταστραφήκαμε. Επειδή τα τελευταία 30 χρόνια ξεχάσαμε τι θα πει «μόχθος».

- Η δουλειά, δουλειά και οι αλητείες, αλητείες. Πλάκα κάνεις. Ποτέ δεν δοκίμασα ουσίες. Τη ζωή πρέπει να την πιάνεις και να τη στύβεις. Οχι να σέρνεσαι στους δρόμους. «Ρε, μπαγάσηδες», τους έλεγα, «εμείς ασχολιόμαστε με το ωραίο. Πώς μπορούμε να κάνουμε άσχημη την ομορφιά;».

- Αλλαξες από τότε; Οχι ακριβώς. Το μόνο πράγμα που θα άλλαζα στη ζωή μου θα ήταν το πείσμα μου να κάνω μόνο πράγματα που γουστάρω. Η ζωή με δίδαξε ότι μερικές φορές πρέπει να βάζεις νερό στο κρασί σου.

- Οπως με τη διαφήμιση. Μερικοί θα έλεγαν ότι πουλήθηκες... Υπερβολές. Το έκανα επειδή ο ήρωας αυτής της καμπάνιας δεν είναι politically correct. Είναι ολίγον ανάποδος. Η προσωπικότητά του αναφέρεται πλαγίως σε όλα τα λαμόγια. Και πρώτα απ’ όλα στους πολιτικούς. Αλλά να μη γελιόμαστε. Το έκανα για τα φράγκα. Οχι σαν μερικούς-μερικούς που παίζανε σε ταινίες του Φώσκολου και μετά έλεγαν, ως άλλοθι, ότι είναι τυχεροί επειδή αυτές οι μελούρες είναι σύγχρονες τραγωδίες.

- Η διαφήμιση είναι το εφαλτήριο των πολιτικών. Ακριβώς αυτό. Ξέρω αρκετούς πολιτικούς που εκλιπαρούν σλόγκαν από τους διαφημιστές. Μα είναι δυνατόν η διαφήμιση να σου βρει την ιδεολογία σου; Και μετά έρχονται για να σε σώσουν.

- Τους ψηφίζει ο λαός. Μου το πήρες από το στόμα. Οταν οι κάλπες βγάζουν κουνουπίδια, βρούβες και φίδια, τότε αντιλαμβάνεσαι το επίπεδο συνειδητότητας του κόσμου. Μα πού κρύβεται το ενάμισι  εκατομμύριο των ανέργων; Στις ντουλάπες; Αν είναι έτσι, τότε, παιδιά, τι κλαιγόμαστε; Η κρίση και η ανθρωπιστική τραγωδία είναι αποκυήματα της φαντασίας μας.

«Χομπίστες οι αριστεροί, σαν συλλέκτες πεταλούδων και γραμματοσήμων»

- Προφανώς θα ψήφισες Αριστερά. «Ναι, ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και Δούρου για την Περιφέρεια, αλλά δεν θα το ξανακάνω. Μα τι σόι αριστεροί είναι αυτοί; Μοιάζουν με χομπίστες που συλλέγουν πεταλούδες και γραμματόσημα. Με το ζόρι θέλουν να παριστάνουν τους αριστερούς. Τους βλέπεις συγκεντρωμένους όλους μαζί και αναρωτιέσαι «μα, είναι δυνατόν αυτοί να είναι αριστεροί;». Εδώ δεν μπορούν όλοι μαζί να συνυπάρξουν σε μια τετραώροφη πολυκατοικία και θα καταφέρουν να μας κυβερνήσουν; Σε κάθε δύσκολη στιγμή η ελληνική Αριστερά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων.

- Κι όμως, η Ελλάδα επιμένει αριστερά. Ετσι φαίνεται. Οπως τότε που λέγαμε ότι ο λαός έδιωξε τη χούντα. Παραμύθια. Ο λαός έψηνε αρνιά στις πλατείες. Αυτή είναι η αλήθεια. Το κακό ξεκινάει από τη φασιστική δομή της ελληνικής οικογένειας. Που μισεί και πολεμάει τη διαφορετικότητα και συμπεριφέρεται με δεσποτισμό και αυταρχισμό. Κάπως έτσι τερατογεννιούνται οι Κασιδιάρηδες και όλα αυτά τα αποβράσματα της κοινωνίας. Που επιλέγουν τον ναζισμό για να διαμαρτυρηθούν, τάχα μου, εναντίον της εξουσίας.

- Επομένως; Περιμένω τη δημιουργία μιας Νέας Αριστεράς. Οχι φυσικά με πολιτικούς λερωμένους -κοινωνικά και ηθικά- που νοιάζονται μόνο για το «μεροκάματο» και το τομάρι τους. Οπως αρκετοί από την Ελιά.

- Ολους τους πήρες παραμάσχαλα. Ετσι αισθάνομαι.

- Κι εμείς; Ποιοι εμείς; Οι ας πούμε διανοούμενοι και καλλιτέχνες; Μούγκα. Εκμαυλισμένοι. Βολεμένοι. Τουρίστες.

- Εννοώ την κοινωνία που αρνείται να δει το βάθος του προβλήματος. Δηλαδή, αφού δεν παράγεις, δεν θα φας!

Μόνο αυτό; Στον δικό μου χώρο, στο σινεμά, και την προηγούμενη γενιά, του Νικολαΐδη και του Παναγιωτόπουλου, ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Χαίρονταν με την αποτυχία του συναδέλφου. Και με τις επιτυχίες του Αγγελόπουλου έλεγαν τα μύρια όσα: ότι του τα χώνουν οι ξένοι, ότι είναι καραφλός, ότι αντιγράφει και άλλα τέτοια.

«Ακόμα περιμένω από τον Πέτρο Τατσόπουλο να γράψει ένα βιβλίο της προκοπής»

Δεν ξέρω πώς μου ’ρθε. Ισως ήταν η αναφορά του στους χομπίστες της Αριστεράς. Τους αριστερούληδες. Πάντως στο μυαλό μου άρχισε να τριγυρνάει η φράση του Πέτρου Τατσόπουλου πως έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα. Και κάτι παραπάνω.

- Μόνο οι στερημένοι κορδώνονται για τις επιτυχίες τους. Στην πραγματικότητα η ερωμένη τους είναι η χούφτα τους. Κι εσύ, Τάκαρε, τη μισή Αθήνα; Μόνο την Αθήνα; Βάλε Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Πάτρα. Και μερικά περάσματα από Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο. Να ξέρεις, συμπαθώ τον Πέτρο. Τον γνωρίζω από πολύ παλιά, τότε που ο Νίκος ο Κούνδουρος μας κερνούσε μακαρονάδες στον «Βρούτο». Καλό παιδί. Ακόμα περιμένω να γράψει ένα βιβλίο της προκοπής.

- Ο αγαπημένος σου σκηνοθέτης; Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

- Ηθοποιός; Αλ Πατσίνο.

- Γυναίκα; Κέιτ Μπλάνσετ.

- Γκομενάρα; Αβα Γκάρντνερ.

- Τόσο παλιά; Τόσο. Οσο την έβλεπα, τόσο στα μάγουλά μου έβγαιναν σπυράκια!

- Η αγαπημένη σου ταινία; «Η λεωφόρος της Δύσης» (Sunset Boulevard) του Μπίλι Γουάιλντερ. Την είδα για πρώτη φορά όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, σε μια αίθουσα του Πειραιά που έπαιζε μόνο τσόντες. Επειδή εκείνη τη μέρα έμεινε από τσόντες, έπαιξε αυτό το αριστούργημα.

- Ελληνας σκηνοθέτης; Ο Νίκος Νικολαΐδης. Εκτιμώ αυτές τις ταινίες του στις οποίες δεν έπαιξα. Ηξερε το «τι» και το «πώς». Τι να κάνει και πώς να το κάνει.

- Αγαπημένη σου ελληνική ταινία; Η «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Οταν για πρώτη φορά την είδα δικαιώθηκε μέσα μου ο δρόμος που πήρα.

- Καλύτερος Eλληνας γραφιάς; Ο Κωστής Παπαγιώργης. Η μελέτη του για τον Ντοστογιέφσκι διδάσκεται στα σχολεία της Ρωσίας.

«Πεινασμένοι όλου του κόσμου, ενωθείτε»

Του θύμισα ότι ο Παπαγιώργης στα νεανικά του χρόνια στο Παρίσι για να ζήσει έκλεβε βιβλία και τα πουλούσε σε μισή τιμή σε Eλληνες της Διασποράς. «Ποιο θέλεις; Αυτό; Εγινε!». Εμπαινε στο βιβλιοπωλείο φορώντας παλτό με μεγάλες εσωτερικές τσέπες και έβγαινε με το βιβλίο. Απίστευτος τύπος!

Φεύγοντας τον ρώτησα και μου είπε ότι αυτές τις μέρες παίζει μαζί με τον Γιάννη Στάνκογλου και τον Ερρίκο Λίτση σε ένα πολιτικό θρίλερ με τίτλο «Πολιτεία» κάποιου νέου, πρωτοεμφανιζόμενου με σπουδές στην Αμερική, με το όνομα Δημήτρης Τζέτζας.
Υποδύομαι ξεφτίλα δημοσιογράφο, ξεφτιλισμένης εκπομπής, ξεφτιλισμένου καναλιού Β κατηγορίας. Ενας τύπος που παριστάνει τον αδιάφθορο «εισαγγελέα» και από πίσω τα παίρνει κανονικά κάτω από το τραπέζι.

- Τι σόι ταινία είναι αυτή; Τι να σου πω; Φαντάσου, περιέχει 35 φόνους. Αυτοί οι Αμερικανοί έχουν μανία με τους φόνους και τα πτώματα.

Την ώρα του αποχαιρετισμού και των ασπασμών ο λόγος περί Βραζιλίας, Fred, Μουντιάλ, Αργεντινής και Γερμανίας.

«Μα, τι μπουρδέλο αυτή η Βραζιλία! Θα έπρεπε να τους δανείζαμε Μανωλά, Σωκράτη και Γκέκα!».

«Φυσικά με την Αργεντινή και τον Μέσι», του είπα.

«Ούτε συζήτηση. Με σύνθημα “πεινασμένοι όλων των χωρών, ενωθείτε!”».