Γιώργος Λιάγκας: «Βίωσα μία τεράστια απώλεια»

Με ένα εκτενές κείμενο που δημοσίευσε στο blog του στο «Fay's book», ο Γιώργος Λιάγκας εξέφρασε τα συναισθήματα του για την απώλεια του πατέρα του, Γιάννη.

«Πριν δυο εβδομάδες βίωσα μια τεραστία απώλεια. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος και ποτέ δε θα ‘σαι»

Είναι γνωστό πως ο λαός μας τιμά τις παραδόσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που παρά τον όλο και αυξανόμενο ρυθμό των διαζυγίων ο πυρήνας της οικογενείας στην Ελλάδα είναι ζωντανός, πολλές φορές και σε ακραίο βαθμό. Όταν βλέπεις παιδιά 30 και 40 χρονών και δεν μιλώ για τα χρόνια της κρίσης, να μην μπορούν να απογαλακτιστούν , να αποκοπούν, να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να φύγουν από την ασφάλεια, ή την ανασφάλεια για να είμαστε ακριβείς της οικογενειακής εστίας.


Και δεσμοί φιλίας υπάρχουν στον Έλληνα. Παρότι είναι λίγο μπαγαπόντης, λίγο κουτοπόνηρος λίγο ζηλιάρης και αφοριστικός, όταν ο πραγματικός φίλος έχει ανάγκη και το ρακί σου που λέει ο λόγος θα δώσεις για να τον βοηθήσεις και να του σταθείς.

Οι χαρές είναι εύκολο πράγμα. Και είναι προφανές ότι ο καθένας θα τρέξει διπλά για να μοιραστεί λίγο από τη δική σου καλή στιγμή. Ο γάμος, η γέννηση, τα βαφτίσια, ,η νίκη, η προαγωγή, η απόκτηση ανέλπιστων χρημάτων… Εκεί στο τελευταίο να δεις τη γίνεται. Συνωστισμός. Μεγαλύτερος και από αυτόν που περιέγραψε η Ρεπούση στο περιβόητο βιβλίο της.

Η λύπη είναι πιο μοναχική. Και ίσως να είναι και φυσιολογικό λίγο αυτό. Αφ ενός για τον άνθρωπο που τη βιώνει και θα ήθελε να το ζήσει μόνος του, αφετέρου για τον άλλον, τον φίλο , τον συγγενή, το συνάδελφο, που πραγματικά δεν ξέρει πώς να φερθεί και να συμπεριφερθεί. Είναι και η ντροπή και η φυσική συστολή απέναντι στο τραγικό, που σε κάνει μαζεμένο και επιφυλακτικό.

Πριν δυο εβδομάδες βίωσα μια τεραστία απώλεια. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος και ποτέ δε θα σαι. Όσο κι αν αυτό είναι νομοτελειακό, όσο κι αν φαίνεται φυσιολογικό να αποχωρίζεσαι τους γονείς σου, δε συμφιλιώνεσαι ποτέ με το θάνατο. Και δεν έχει να κάνει ούτε με την αρρώστια, ούτε με την ηλικία, ούτε με την φθορά του χρόνου. Ο πόνος είναι μεγάλος και η μαύρη τρύπα που ανοίγει μέσα σου το πιθανότερο είναι να μην κλείσει ποτέ.

Δεν το ξερά γιατί δεν το χα ξαναπεράσει. Αυτό που μπορώ ωστόσο να μοιραστώ είναι ότι είχα πολύ ανάγκη το χτύπημα στην πλάτη. Είχα ανάγκη τον καλό λόγο. Είχα ανάγκη να βλέπω τα παιδιά μου και να γελώ μαζί τους. Είχα ανάγκη τις ώρες που πέρασα και που περνώ με τους φίλους μου, είτε μιλώντας για τον πατερά μου, είτε λέγοντας χαζομάρες για να ξεχαστώ. Είχα ανάγκη τα μηνύματα συμπαράστασης από γνωστούς ακόμα και από αγνώστους που μοιράστηκαν μαζί μου και τον δικό τους πόνο για μια απώλεια.

Όχι, ούτε παύεις να πονάς ούτε να πενθείς. Και δεν είναι αυτό το θέμα άλλωστε. Είναι ανθρώπινο συναίσθημα η απέραντη θλίψη της απώλειας. Είναι όμως το χάδι στην κάρδια, είναι η αόρατη αγκαλιά στην ψυχή, που όλοι τα χουμε ανάγκη και που μας κάνουν να πιστεύουμε πως το μεγάλο κομμάτι αγάπης που έφυγε, δεν εξαφανίστηκε , αλλά υπάρχει εκεί έξω, κάπου, μοιρασμένο σε πολλά μικρά ανθρώπινα και ζωντανά κομμάτια», έγραψε.