Μίνα Αρναούτη: Με κάνουν να αισθάνομαι τύψεις που κρατήθηκα στη ζωή

 «Η ελπίδα είναι πιο ισχυρή από τον φόβο», λέει ένα γνωμικό, που για όσους εκεί στη Μυτιλήνη το γνωρίζουν, σίγουρα το φέρνουν στο μυαλό τους κάθε φορά που βλέπουν τη Μίνα Αρναούτη ανάμεσά τους.

Η 30χρονη κοπέλα, η οποία έγινε γνωστή στο Πανελλήνιο μετά το τραγικό δυστύχημα της 18ης Φεβρουαρίου που είχε ως αποτέλεσμα τον άδικο χαμό του Παντελή Παντελίδη, αυτόν τον καιρό βρίσκεται στη γενέτειρά της προσπαθώντας να μαζέψει τα κομμάτια της ζωής της. Η ίδια μαζί με τη Φρόσω Κυριάκου ήταν αυτές που επέζησαν από τη μοιραία σύγκρουση του μαύρου Mercedes στην παραλιακή.

Το «ΘΕΜΑ» ταξίδεψε μέχρι τη Μυτιλήνη και συνάντησε τη Μίνα, η οποία για πρώτη φορά μετά την άτυχη εκείνη μέρα σπάει τη σιωπή της και μιλά για όλους και όλα. Μια όμορφη κοπέλα, γεμάτη όνειρα για τη ζωή, η οποία εξακολουθεί δυστυχώς να βιώνει καθημερινά τον δικό της Γολγοθά μεταξύ σπιτιού και φυσικοθεραπευτηρίου. Η ίδια βγαίνει σπάνια από το σπίτι, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά επειδή είναι δύσκολο να μετακινείται. Η θεραπεία που ακολουθεί είναι επώδυνη και θα διαρκέσει για αρκετό καιρό ακόμη. Σήμερα, 8 μήνες μετά το μοιραίο συμβάν, η Μίνα λέει ότι η ζωή της άλλαξε μέσα σε λίγα λεπτά. «Είναι αυτό που λένε όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Η ζωή μου διαλύθηκε κυριολεκτικά. Γύρισα πίσω στη Μυτιλήνη απ’ όπου είχα φύγει γεμάτη όνειρα να γίνω δημοσιογράφος, αφού μου άρεσε πολύ το γράψιμο και η τηλεόραση», λέει στο «ΘΕΜΑ» και προσθέτει: «Το μόνο που ήθελα ήταν να διασκεδάζω, να γελάω, να κάνω φίλους, να ζήσω».



Επιθυμούσε να φύγει από τη γενέτειρά της, όπως άλλωστε τα περισσότερα παιδιά της επαρχίας που εγκαταλείπουν το νησί ή το χωριό τους για να έρθουν στην πρωτεύουσα και να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. «Δούλευα, ήμουν ανεξάρτητη, ενώ τώρα, όπως βλέπετε, δεν μπορώ. Είχα τα χρήματά μου, τους φίλους μου, τη ζωή μου και συνέχιζα να ονειρεύομαι. Και σήμερα κάνω όνειρα, δεν το βάζω κάτω, απλά τώρα οι σκέψεις μου είναι στο στάδιο της αποθεραπείας. Κάθε μέρα επί δύο ώρες κάνω φυσικοθεραπεία. Είναι δύσκολο όταν έχεις τραυματίσει ταυτόχρονα χέρι και πόδι. Μόλις πριν από έναν μήνα περπάτησα με πατερίτσες στηριζόμενη στο ένα πόδι. Στο δεξί, βλέπετε, δίνουμε βάρος σταδιακά», λέει και τονίζει ότι η εσωτερική δύναμη που έχει η ψυχή της είναι τεράστια. «Είμαι πολύ δυνατή, δεν μιζεριάζω, ούτε το βάζω κάτω», τονίζει.

Η συμπαράσταση 

Θυμάται και χαμογελά λέγοντάς μας ότι η μητέρα της τής είχε φέρει ψυχολόγο να τη δει. «Ξέρεις τι είχε πει στη μητέρα μου; “Η Μίνα βλέπει τη ζωή με μεγαλύτερη αισιοδοξία απ’ ό,τι εμείς που δεν έχουμε κανένα πρόβλημα υγείας”. Και όπως διαπιστώνεις, το παλεύω. Αλλά όχι μόνη μου, παρόλο που είχα μάθει να τα αντιμετωπίζω όλα. Εχω τη στήριξη της μητέρας μου. Μένω μαζί της, δουλεύει για εμένα και εγώ προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές μου». Εκτός από τη μητέρα της, της συμπαραστέκονται και την προσέχουν και οι αγαπημένοι της φίλοι. Βγαίνει όποτε και όσο μπορεί για κάνα καφέ και πάντα με εκείνο το χαμόγελο που σε μαγνητίζει. «Προσπαθώ να βγαίνω έξω όσο μπορώ για να ξεχνιέμαι. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι και τόσο εύκολο όταν βρίσκεσαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και πρέπει να σε παίρνουν αγκαλιά για να σε βάλουν στο αυτοκίνητο. Τώρα με τις πατερίτσες είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα. Βλέπω φίλους και περνάω κάπως καλύτερα απ’ ό,τι όταν είμαι κλεισμένη στο σπίτι. Στον δρόμο με χαιρετούν και όλοι μου λένε έναν καλό λόγο και αυτό μου δίνει πολλή δύναμη και αισιοδοξία», λέει.
«Θέλω να χαρώ τη ζωή»

 Μας δείχνει τις ουλές από τις εγχειρήσεις χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται. Είναι μια διαδικασία επώδυνη που ξέρει ότι πρέπει να αντιμετωπίσει. «Το σώμα μου έχει πολλές ουλές ακόμα και πρέπει να κάνω και άλλα χειρουργεία για να κλείσουν. Ισως χρειαστεί να κάνω και άλλη εγχείρηση στο χέρι. Αυτή τη στιγμή, όμως, το μόνο που θέλω είναι να ηρεμήσω ψυχολογικά για να πάρω κουράγιο πριν ξαναμπώ στο χειρουργείο. Είναι επώδυνη διαδικασία. Προσπαθώ να ξεπεράσω την εικόνα του νοσοκομείου γιατί αυτό έχω ανάγκη. Εχω ανάγκη να γελάσω, να αισθανθώ όμορφα. Θέλω να μοιάσω στον άνθρωπο που ήμουν πριν το δυστύχημα. Θέλω να χαρώ τη ζωή. Μέσα σε ένα βράδυ από το πουθενά άλλαξε όλη μου η ζωή. Βρέθηκα σοβαρά τραυματισμένη σωματικά και ψυχολογικά, αλλά και με 30.000 ακόλουθους στο Facebook και άλλους 40.000 στο Instagram», συνεχίζει τα λεγόμενά της. Ενα κορίτσι γεμάτο ζωντάνια το οποίο μόλις φέρνει στον νου της εκείνη την ημέρα του μοιραίου δυστυχήματος αφήνει τα δάκρυα να κυλήσουν στο πρόσωπό της για τον άδικο χαμό του φίλου της Παντελή Παντελίδη.



«Τι να σου πω για τότε. Πριν από το τροχαίο είχαμε βγει έξω να διασκεδάσουμε», λέει και προσθέτει: «Το κακό όμως έγινε. Εγώ είχα τις αισθήσεις μου μετά το συμβάν, αλλά θυμάμαι αμυδρά τις εικόνες. Εκείνη την ώρα ήμουν τόσο παγωμένη που δεν ένιωθα καθόλου πόνο. Δεν είχα καταλάβει καν πού είχα τραυματιστεί. Θυμάμαι τους διασώστες και τους πυροσβέστες που έρχονταν από πάνω μου και τους ρωτούσα συνέχεια, με όση δύναμη είχα στη φωνή, αν είναι καλά ο Παντελής, αν έπαθε τίποτα και μάλιστα αυτό το έχουν καταθέσει και οι ίδιοι».
Τόσο η Μίνα Αρναούτη όσο και η Φρόσω Κυριάκου διακομίστηκαν αμέσως στον «Ευαγγελισμό» για τις πρώτες βοήθειες. Η Μίνα χρειάστηκε άμεσα χειρουργείο γιατί κινδύνευε η ζωή της. Από εκεί και μετά άρχισε ο προσωπικός της Γολγοθάς, τόσο ο ιατρικός όσο και ο προσωπικός: «Οταν με έβαλαν στο χειρουργείο άρχισε ο Γολγοθάς μου. Το ένα χειρουργείο ακολούθησε το άλλο, ενώ στο πλευρό μου ήταν και είναι πάντα η μητέρα μου, η οποία παράτησε τη ζωή της, τη δουλειά της και όλες τις υποχρεώσεις της και επί πέντε μήνες κάθε μέρα ήταν στο νοσοκομείο δίπλα μου σε μια άγνωστη για εκείνη πόλη, χωρίς κανέναν συγγενή ή φίλο. Εναν μήνα περίπου μετά το δυστύχημα και ενώ βρισκόμουν ακόμα στην Εντατική, ήρθε ο Τριαντάφυλλος, ο αδελφός του Παντελή, ο οποίος γνώριζε ότι καθόμουν στο πίσω κάθισμα, αλλά όχι από ποια πλευρά, ρωτώντας να μάθει από τη μητέρα μου πού είχα τραυματιστεί ακριβώς, όπως επίσης για το συμβάν και την υγεία μου. Αυτό ήταν. Μία φορά μόνο και ποτέ ξανά».

Οι ύβρεις στο Διαδίκτυο

Ο πόνος για τον χαμό του τραγουδιστή είναι αβάσταχτος για την οικογένειά του, αλλά και για τους φίλους του. Εκείνη, όπως λέει, καταλαβαίνει τον πόνο τους, αλλά θέλει και αυτοί να καταλάβουν ότι για όλα έφταιγε η κακιά στιγμή: «Το καταλαβαίνω ότι έχασαν το παιδί τους, τον αδελφό τους, αλλά κι εγώ μια ζωή θα περνάω πολλά. Κανείς μας δεν προκάλεσε το τροχαίο, κανείς μας δεν ήθελε να συμβεί αυτό που μας σημάδεψε όλους για πάντα. Η υπόθεση, όμως, είναι φως φανάρι. Εγινε αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να δημιουργήσουν υποθέσεις και σενάρια από εκεί που δεν υπάρχουν. Εγώ, να ξέρεις, δεν νιώθω θυμό, ειδικά για τον Παντελή, ήμασταν φίλοι και αυτό δεν αλλάζει. Πονάω και εγώ μέσα μου για τον άδικο χαμό του». Τις στιγμές που δεν θα ξεχάσει ποτέ είναι εκείνες στο χειρουργείο, όπως λέει, γιατί υπήρχε τόσο πόνος σωματικός όσο και ψυχικός και οι πληγές αυτές ίσως να μην επουλωθούν ποτέ. «Θυμάμαι ακόμα και τους εφιάλτες που έβλεπα στην Εντατική.



Μετά τις πρώτες 40 μέρες, αφού διέφυγα τον κίνδυνο, βρέθηκα κλεισμένη στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας. Δεν επιτρεπόταν το επισκεπτήριο παρά για δύο ώρες την ημέρα. Μόνο τη μητέρα μου άφηναν. Μετά έφευγε και εγώ έμενα μόνη. Μου έκαναν τραχειοτομή και για έναν μήνα δεν μιλούσα. Ούτε να κλάψω μπορούσα και γι’ αυτό αδυνατούσα να δώσω κατάθεση από την αρχή, γιατί κάποιοι με κατηγόρησαν και γι’ αυτό. Δεν ξεχνιούνται αυτές οι δύσκολες στιγμές και πρέπει να μάθουν όλοι τον Γολγοθά μου για να μην με κατηγορούν άδικα. Φτάνω στο σημείο να μιλάω για όλα αυτά γιατί δεν αντέχω να με βρίζουν στο Διαδίκτυο και να αφήνουν υπονοούμενα», λέει και μονομιάς το πρόσωπό της αλλάζει όταν μιλά για τις διαδικτυακές επιθέσεις που δέχεται καθημερινά. Θυμώνει και γουρλώνει τα μάτια γιατί από μέσα της βγαίνει η αδικία που νιώθει για κάτι που δεν φέρει ευθύνη. Δεν θέλει να την αποκαλούν ανάπηρη ή ότι υπερβάλλει και λέει ψέματα, παρά μόνο να την αφήσουν ήσυχη: «Ελεος, φτάνει πια! Είναι πάρα πολλά τα χτυπήματα που δέχομαι από τον κόσμο και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί… Γιατί τόσα άσχημα χτυπήματα στο Facebook, στο Instagram, παντού. Με κάνουν να νιώθω ενοχές που κατάφερα να κρατηθώ στη ζωή. Σαν να μου λένε “γιατί εσύ και όχι ο Παντελίδης”. Οποιος πάει να γράψει κάτι καλό για μένα στο Facebook , αμέσως βρίζουν και αυτόν και εμένα μαζί. Με αποκαλούν “βίζιτα” και “πουτάνα” χωρίς να γνωρίζουν τον Γολγοθά που πέρασα και συνεχίζω να περνάω».



Οταν της αναφέρουμε για τις φωτογραφίες που ανεβάζει και τα σχόλια που υπάρχουν θυμώνει ακόμη περισσότερο: «Ο κόσμος γνώριζε και αγάπησε τον Παντελίδη. Εμένα δεν με ξέρουν, αλλά γνωρίζουν την περιπέτειά μου, τα χειρουργεία που υποβλήθηκα και θα έπρεπε να με σεβαστούν όλοι τους. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, πιο πολύ έχω σεβαστεί εγώ και η Φρόσω τη μνήμη του Παντελίδη που δεν μιλάμε, παρά όλοι αυτοί με αυτά που κάθονται και γράφουν και ουσιαστικά βρίζουν στο Facebook. Ολος αυτός ο πόλεμος που γίνεται εναντίον μου στο Διαδίκτυο εμένα με επηρεάζει ψυχολογικά. Προσπαθώ να είμαι δυνατή, να κρατηθώ στα πόδια μου, αλλά όλα αυτά τα σχόλια με το “καλημέρα σας” με επηρεάζουν αρνητικά, ψυχολογικά και σωματικά. Γιατί όλο αυτό το μίσος στο πρόσωπό μου; Δεν κατηγόρησα ποτέ τον Παντελίδη. Δεν βγήκαμε ποτέ, ούτε εγώ ούτε η μάνα μου, να κατηγορήσουμε κανέναν γι’ αυτό που περνάω εγώ τώρα. Τι θα πρέπει να κάνω δηλαδή για να σεβαστούν τον Γολγοθά μου, να βγαίνω στα κανάλια κλαίγοντας και φωνάζοντας για να με κοιτάξουν με αυτό το λυπημένο ύφος και να πουν “αχ κοριτσάκι μου, τι έπαθες”. Ο πόνος μου είναι βουβός. Το περνάω όλο αυτό μόνη μου και το κλείνω μέσα μου. Προσπαθούν να χτυπήσουν την προσωπικότητά μου με διάφορους βάρβαρους τρόπους. Προσπαθούν να με εκμηδενίσουν».



Τελειώνοντας τη συζήτηση η Μίνα θέλησε μέσα από το «ΘΕΜΑ να στείλει και ένα ακόμη μήνυμα: «Δεν είμαι ο άνθρωπος που κάποιοι θέλουν να παρουσιάσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Είμαι μια νέα κοπέλα που σπούδασα Δημοσιογραφία και προσπάθησα να εργαστώ πάνω σε αυτό το κομμάτι. Αυτό που με νοιάζει περισσότερο δεν είναι η αποζημίωση, όπως κάποιοι λένε, είναι η ζωή μου και το μέλλον μου. Είναι η νέα κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσουμε εγώ και η μητέρα μου. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι».

Δείτε βίντεο: Αρναούτη: «Με κάνουν να νιώθω ενοχές που κατάφερα να κρατηθώ  στη ζωή»