Γιατί στα reality κερδίζουν οι «αλεπούδες»

Η Aμερικανίδα συγγραφέας Καμίλ Πάλια είχε πει ότι «η τηλεόραση είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα απ’ ό,τι τα βιβλία. Η τρέλα της τηλεόρασης είναι η τρέλα της ανθρώπινης ζωής». Λογικά και οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν σε αυτήν είναι προϊόντα μιας πραγματικότητας άλλοτε ωραιοποιημένης, άλλοτε διαστρεβλωμένης κι άλλοτε ωμής. Αυτοί που κλέβουν την παράσταση στον μικρόκοσμο της τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια είναι οι άνθρωποι που μετά από δεκάδες ακροάσεις, δοκιμασίες και προσπάθειες βρήκαν μία θέση στον κόσμο των ριάλιτι και των τάλεντ σόου. 

Αυτή είναι η τρέλα της τηλεόρασης και αυτή έγινε και η τρέλα της ανθρώπινης ζωής, τουλάχιστον για το μεγαλύτερο ποσοστό του τηλεοπτικού κοινού που περιμένει να δει τους ήρωές του να κερδίζουν τις τηλεοπτικές μάχες. Οχι απαραίτητα τους καλούς, τους δυνατούς ή τους δίκαιους, αλλά αυτούς που θα κερδίζουν τη μάχη δίχως να χρειαστεί να υποδυθούν ρόλους, να μεταμορφωθούν για να αποδείξουν κάτι. Και όσο ισχύει αυτός ο κανόνας στην τηλεόραση, τόσο οι νικητές των ριάλιτι θα είναι άνθρωποι που είτε τους δεις σε εξωτικές παραλίες να ξεπερνούν εμπόδια και κλίκες, είτε σε τηλεοπτικά πλατό να μεταμορφώνονται σε fashion icons, θα είναι οι ίδιοι που θα δεις στο καφέ ή στο σχολείο να περιμένουν να πάρουν τα παιδιά τους στο σχόλασμα.

Κάπως έτσι, η Ραμόνα Βλαντή και η Αποστολία Ζώη κέρδισαν τις πρώτες αναμετρήσεις της φετινής χρονιάς. Τι κι αν η μία προέρχεται από το «My style rocks» και η άλλη από το «Nomads», οι διαφορές μεταξύ τους ήταν ελάχιστες. Δύο δυναμικές γυναίκες που δεν κρύφτηκαν πίσω από τη δημοφιλή τηλεοπτική μάσκα της γατούλας που ακκίζεται άνευ λόγου για να σκανδαλίσει, που δεν δρομολόγησαν επιτηδευμένη καλοσύνη και δεν απέκρυψαν τις προθέσεις τους, κέρδισαν.

Κέρδισαν το έπαθλο το οποίο στόχευσαν εξαρχής και για το οποίο έδωσαν τα πάντα. Εσπασαν το ανδρικό κατεστημένο -τουλάχιστον η Αποστολία αφού η Ραμόνα δεν είχε άρρενες ανταγωνιστές- και απέδειξαν ότι μια γυναίκα μπορεί να πρωταγωνιστεί όταν αποφασίσει να βγάλει τον αληθινό εαυτό της, ο οποίος δεν είναι απαραίτητα σέξι και σίγουρα δεν πατάει πάνω στα παραμορφωμένα από το ψεύδος και την επιτήδευση τηλεοπτικά πρότυπα. Δυναμικές, αυθόρμητες, αυθεντικές, όμορφες και σκληρές απέναντι σε ό,τι αποπειράται να απειλήσει και να διαταράξει την πορεία προς τον στόχο. Ο κόσμος τις επέλεξε και τις επιβράβευσε. 

Το ίδιο έκανε και στο «Voice» όπου απλώς έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στο αυθεντικά καλό και χαμηλών τόνων παιδί από την επαρχία, τον Γιώργο Ζιώρη. Στον υποψήφιο που δεν ψωνίστηκε, δεν πάτησε επί πτωμάτων, δεν πούλησε εμφάνιση. Ακόμη κι αν η φωνή του δεν προκάλεσε ρίγη συγκίνησης, η επιλογή του ως νικητή ικανοποίησε το κοινό που ένιωσε ηθικά δικαιωμένο.
Με το ίδιο σκεπτικό, και η νίκη του Τάσου Μπερδέση στο «Survival Secret» ήταν λογική σε ένα σκηνικό παραλόγου. Μόνο ένας πυγμάχος θα μπορούσε να κερδίσει σε ένα ριάλιτι που έμοιαζε με ρινγκ. Ενας πυγμάχος που, όπως και ο Γιώργος Ζιώρης, έπεσε, σηκώθηκε και τελικά κατάφερε να κερδίσει στη στροφή την τηλεοπτική παρτίδα. 

Το κριτήριο του κόσμου σε συνδυασμό με την προσωπική προσπάθεια και στρατηγική ανέδειξαν τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους νικητές, τους οποίους ενώνει ένα μοναδικό και ισχυρό στοιχείο: η αυθεντικότητά τους. 

Ραμόνα Βλαντή
Ενα σκυλί που δεν δαγκώνει

«Είμαι η Ραμόνα και είμαι 33 ετών. Ηρθα στο “My Style Rocks” για να κερδίσω. Είμαι χαμαιλέων». Ετσι συστήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο τηλεοπτικό κοινό το κορίτσι από τη Ρουμανία που στέφθηκε προσφάτως βασίλισσα του styling και του τσαμπουκά, κάτι σαν πρέσβειρα όλων εμάς που θέλουμε να ανοίξουμε το στόμα μας και να πούμε διάφορα σε όσους απλώς μας τη σπάνε. Η Ραμόνα δεν ήταν άλλο ένα όμορφο κορίτσι σε ακόμη έναν όμορφο τηλεοπτικό κόσμο. Είχε νεύρο, παλμό, δράση και αντίδραση, επιμονή και υπομονή. Ηταν γλωσσού και τζόρας, ταιριαστή στα καταπιεσμένα «θέλω» μας, αταίριαστη στα τηλεοπτικά «πρέπει» μας, ένα σκυλί που δεν δαγκώνει, -όπως λέει η ίδια για τον εαυτό της, μία γυναίκα αλλεργική στις πάσης φύσεως γατούλες,- όπως δηλώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. 




Από τα πέντε της χρόνια ήξερε ότι θα γίνει μοντέλο. Φοράει τα ρούχα της μαμάς της, κάνει σόου στην πασαρέλα του σαλονιού της, οι γονείς της τής λένε ότι είναι μικρή για τέτοια, εκείνη δεν χαμπαριάζει από ενήλικες υποδείξεις. Στα 15 της παίρνει μέρος στο «Next Top Model» της Ρουμανίας, έρχεται τέταρτη, πράκτορες από Μιλάνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη τής χτυπούν την πόρτα, οι γονείς της όμως της ξεκαθαρίζουν: «Θα φύγεις μόνο αν μας αποδείξεις ότι πέρα από όμορφη είσαι και καλή μαθήτρια». Η Ραμόνα είναι χαμαιλέων και το αποδεικνύει μπαίνοντας στη Νομική. Η ζωή της είναι μοιρασμένη ανάμεσα στα φοιτητικά έδρανα και τις διεθνείς πασαρέλες της μόδας, δεν ξέρει τι θα πει «διακοπές και ξεκούραση», γνωρίζει ότι κάποτε θα γίνει γνωστή, είναι βέβαιη ότι δεν θα γίνει ποτέ δικηγόρος.

Δεν μπορεί την προσποίηση, δεν αντέχει το ψέμα, δεν χωνεύει τη συγκατάβαση, δεν σηκώνει τη διπλωματία, ούτε τους φιλικούς διακανονισμούς. Στον δεύτερο χρόνο των σπουδών της οι επαγγελματικές δραστηριότητες του πατέρα της, ο οποίος είναι μηχανικός, την οδηγούν στην Ελλάδα και σε κάποιο αμερικανικό κολέγιο όπου σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στα 25 της αποφασίζει να φύγει για μεταπτυχιακό στη Νέα Υόρκη όμως ο έρωτας ματαιώνει την πτήση.




Παντρεύεται, μένει έγκυος στην πρώτη της κόρη, έναν χρόνο μετά στη δεύτερη, ο σύζυγός της διαθέτει όλα τα εχέγγυα προκειμένου η Ραμόνα να μη δουλέψει ποτέ, εκείνη όμως δεν το συζητάει ούτε για αστείο. Κάνει επιδείξεις μόδας, ανοίγει το δικό της γυμναστήριο στη Γλυφάδα, το κλείνει γιατί τα πράγματα δεν πηγαίνουν τόσο καλά όσο θέλει, συνοδεύει τα παιδιά στο σχολείο, τα ακολουθεί σε μεγάλες ομαδικές εκδρομές, δεν τους χαρίζεται ποτέ μέσα από ανούσια χατίρια, είναι αυστηρή και γλυκιά, κοινωνική και πλακατζού, ανήσυχη και αεικίνητη. Το περασμένο καλοκαίρι χωρίζει -με τον πρώην σύζυγό της διατηρεί άριστες σχέσεις- και αποφασίζει να πάρει μέρος στο «My Style Rocks». Κάποιοι λένε ότι είναι το απόλυτο outsider, εκείνη γνωρίζει ότι θα είναι η νικήτρια γιατί δεν είναι ψεύτικη κι επειδή «οι αληθινοί πάντα κερδίζουν». 




Βγάζει γλώσσα στην κριτική επιτροπή με ατάκες του στυλ «Δεν μπορώ ν’ ακούω άλλο αυτά που λέτε!», «Εγώ δεν έχω μόνο γούστο, έχω και φαντασία», «Μάλλον κάτι έχετε μαζί μου, δεν εξηγείται διαφορετικά». Απαντά στο ειρωνικά σηκωμένο φρύδι των άλλων υποψηφίων με τσιτάτα του τύπου «Μωρέ, γκατούλα, νιαρ... Ασ’ το καλύτερα», «Σταμάτα, αγάπη μου, να μιλάς! Βαριέμαι και μόνο που σ’ ακούω!», ξεσπά σε δάκρυα μπροστά στους κριτές με παραπονεμένες προτάσεις όπως «Γιατί βάζετε σε μένα δύο και τρία και στις άλλες πέντε; Αυτό που φοράει είναι ωραίο ρούχο; Πείτε το μου να πάω σπίτι μου! Πείτε μου πώς βαθμολογείτε γιατί έχω μπερδευτεί». 

Οσο τα επεισόδια τρέχουν τόσο η δημοτικότητα της Ραμόνας ανεβαίνει. Ο αγώνας της δεν μοιάζει πλέον με μαραθώνιο, αλλά με κατοστάρι που εύκολα θα κερδίσει. Αποκτά fan club στο οποίο συμπεριλαμβάνονται ακόμη και παιδιά Δημοτικού, κερδίζει φανατικές τηλεθεάτριες που πίνουν νερό στον τσαμπουκά της, αρέσει στους άνδρες γιατί δεν είναι μόνο όμορφη αλλά και ειλικρινής, τη γουστάρουν όσοι βαρέθηκαν τις στυλιζαρισμένες συμπεριφορές και τις ξανθές μπίμπο με το μαλλί μπούκλα και τη βλεφαρίδα-κάγκελο, την κάνουν κέφι όλοι γιατί η Ραμόνα είναι απλώς ο εαυτός της και κυρίως ο εαυτός που όλοι κρύβουμε μέσα μας αλλά κωλώνουμε να βγάλουμε προς τα έξω. Κάποτε, σε ανύποπτο χρόνο, είχε πει σε μια παρέα ότι δεν έκανε μεγάλη καριέρα στον χώρο του μόντελινγκ επειδή δεν έβαλε ποτέ νερό στο κρασί της. Ελεγε την αλήθεια. Και στο παιχνίδι το ίδιο έκανε. Ούτε μια στάλα νερό δεν δέχτηκε να ρίξει. Δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Η Ραμόνα είναι αλλεργική στα νερωμένα, ό,τι κι αν αυτά συνοδεύουν: ανθρώπους, δουλειές, σχέσεις, όνειρα, ακόμη και επιτυχίες... 

Γιώργος Ζιώρης
Το καλύτερο παιδί

Αρχές Οκτώβρη. Στα blind auditions του «The Voice» εμφανίζεται ένα γλυκό παιδί, ο Γιώργος Ζιώρης. Τραγουδά το «That’s Life» του τεράστιου Σινάτρα με πρόσωπο που χαμογελά και κινήσεις που μιλάνε. Ο Πάνος Μουζουράκης τον θέλει, το ίδιο και η Ελενα Παπαρίζου που φωνάζει «Εγώ!», το ίδιο και ο Κωστής Μαραβέγιας, το ίδιο και ο Σάκης. Εκείνος επιλέγει τον Κωστή. Ταιριάζει πιο πολύ στο στυλ του, στα μουσικά του ακούσματα, στο μεγάλο του χαμόγελο και στη φυσική του ευγένεια που κατά έναν απροσδιόριστο τρόπο πλανάται στον τηλεοπτικό αέρα. Χωρίς να τον ξέρεις τον συμπαθείς. Είναι γλυκός, εκφραστικός, άνετος, ένα παιδί της διπλανής πόρτας που θα εμπιστευόσουν για φίλο, έχει καλή φωνή - όχι ενδεχομένως εκείνη που προκαταλάβει τη νίκη, αλλά αρκετή και ικανή για να σταθεί στο ύψος της εν λόγω περίστασης. 





Οσο πέρναγε ο καιρός, μαθαίνεις διάφορα γι’ αυτόν. Οπως το ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αρτα, την οποία δύσκολα θα απαρνηθεί για τη λεωφόρο της αθηναϊκής πίστας, ότι έχει τελειώσει το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πάτρας, ότι εργάζεται και θα εργάζεται στις επιχειρήσεις της οικογένειάς του, ότι παίζει περιστασιακά σε διάφορες μουσικές σκηνές της πόλης του, ότι είναι εραστής της μουσικής και όχι σώνει και ντε υποψήφιος γαμπρός της. Τον συμπαθείς ακόμη περισσότερο, εσύ κι ολόκληρη η Ελλάδα.

Οσο τον παρακολουθείς η συμπάθειά σου μεγαλώνει. Δεν είναι ανταγωνιστικός, λυπάται κάθε φορά που κάποιος «φίλος» αποχωρεί από το παιχνίδι - όπως ο Δημήτρης Ρούσσος τον οποίο θεωρεί «αδελφό», είναι απόλυτα κατασταλαγμένος στο ότι «το “Voice” είναι μια πανέμορφη εμπειρία αλλά δεν παύει να είναι ένα παιχνίδι», δεν ψωνίζεται, δεν έχει ύφος, μόνο χαμόγελο και θετική ενέργεια. Αυτή τη θετική ενέργεια που στον τελικό του «Voice» μετέδωσε στο κοινό που τον ψήφισε επειδή «ο Γιώργος, εκτός από ωραία φωνή, είναι και πολύ καλό παιδί». Κακά τα ψέματα. Στο εν λόγω «Voice» υπήρχαν και καλύτερες φωνές, όπως για παράδειγμα της Φανής Ζωχιού από την ομάδα της Ελενας Παπαρίζου, με τη διαφορά ότι ο κόσμος και ειδικά οι γυναίκες στέλνουν μηνύματα και κρίνουν παραδοσιακά τη νίκη σ’ αυτού του είδους τα talent shows, χαρίζοντάς την παραδοσιακά σε παιδιά γένους αρσενικού.

Τη βραδιά της ετυμηγορίας του τηλεοπτικού κοινού, ο Γιώργος έμοιαζε να μην πολυνοιάζεται για το αποτέλεσμα. Οτι ακόμη κι αν ερχόταν δεύτερος τόσο για τον ίδιο όσο και για τους δικούς του ανθρώπους έφτανε η κατάκτηση ενός ακόμη ονείρου. Και όταν το όνειρο έγινε απόλυτη πραγματικότητα, το καλό παιδί από την Αρτα αρνήθηκε να το οικειοποιηθεί μοιράζοντας αμέτρητα «ευχαριστώ» ακόμη και στον τελευταίο τροχό της αμάξης που τον οδήγησε πρώτο στον αγώνα αυτό. Τη νίκη του την αφιέρωσε λίγο αργότερα στον πατέρα του που έφυγε από τη ζωή ενόσω ο Γιώργος βρισκόταν μέσα στο παιχνίδι, ένα γεγονός το οποίο δεν σκέφτηκε στιγμή να καπηλευτεί προκειμένου να συγκεντρώσει περισσότερες ψήφους. Ναι, το τηλεοπτικό κοινό, στην περίπτωση του Γιώργου Ζιώρη, είχε πέρα από αυτί και το ένστικτο να οδηγήσει στην κορυφή ένα καλό παιδί με καλή φωνή. Το ένα χωρίς το άλλο, άλλωστε, σπάνια εξασφαλίζει τον δρόμο της απόλυτης επιτυχίας... 

Αποστολία Ζώη
Η εξολοθεύτρια με το χαμόγελο

Η Αποστολία Καλαμπούκα, όπως είναι το αληθινό της όνομα, είναι η δεύτερη γυναίκα που κερδίζει ριάλιτι επιβίωσης μετά την Ευαγγελία Δερμετζόγλου, η οποία πριν από 14 χρόνια κέρδισε το πρώτο «Survivor» στο MEGA. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι η νίκη της στο «Nomads» είναι έκπληξη, υπάρχουν κι αυτοί που την ξέρουν και θεωρούν ότι η όμορφη Βολιώτισσα έκανε αυτό που περίμεναν. Εβαλε στόχο και τον πέτυχε. Οχι λόγω ματαιοδοξίας, αλλά επειδή ανέκαθεν ήταν ένας θηλυκός κυνηγός που δεν σταματούσε εύκολα...

Η 37χρονη Αποστολία από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με τον αθλητισμό -και συγκεκριμένα με τις καταδύσεις. Η φυσική της εξέλιξη ήταν η φοίτηση στη Γυμναστική Ακαδημία. Κάπου εκεί το μικρόβιο του τραγουδιού μπήκε και σάρωσε τις επιλογές της. Μαθήματα φωνητικής, εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα της Θεσσαλονίκης και τελικά βρέθηκε στην Αθήνα όπου τραγούδησε δίπλα σε μεγάλα ονόματα. Ακολούθησαν όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μιας τραγουδίστριας. Δίσκοι, επιτυχίες, αποτυχίες και πειραματισμοί...




Στη ζωή της Αποστολίας θα συμβεί και κάτι αναπάντεχο. Για περίπου τέσσερα χρόνια θα τα παρατήσει όλα, θα αποσυρθεί στο Πήλιο και θα ζήσει εκεί τον έρωτά της με τον ηθοποιό Γιώργο Σεϊταρίδη. Ο χωρισμός τους θα σημάνει και την επιστροφή της στη νύχτα και το τραγούδι. Δοκιμάζει όμως και τις δυνάμεις της στην τηλεόραση. Το 2006 πήρε μέρος στην τηλεοπτική σειρά «S1ngles 2», το 2009 στην «Πολυκατοικία», ενώ το 2016 πήρε μέρος στο «Your Face Sounds Familiar». 

Η Αποστολία ήταν πάντα μια γυναίκα η οποία πέταγε σπίθες - είτε από θυμό είτε λόγω θηλυκότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι αν και δέχτηκε πολλές προτάσεις γάμου στη ζωή της τις απέρριψε όλες και μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει παιδί. Οσοι τη γνωρίζουν μιλούν για μία γυναίκα η οποία δεν αφήνεται, δεν παρασύρεται και προτιμά να προσπεράσει παρά να μείνει και να καεί. «Εχω δεχτεί τρεις προτάσεις γάμου. Είναι κάτι που δεν το προκάλεσα, γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμη να παντρευτώ. Οταν μου το πρότειναν και φαντάστηκα τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτό τον γάμο, είπα “όχι”. Συνεχίσαμε για λίγο να είμαστε μαζί, αλλά μετά χωρίσαμε. Το συναίσθημα δεν προγραμματίζεται. Στα επαγγελματικά μου είμαι στρατιώτης, αλλά στα προσωπικά μου δεν υπάρχει αύριο. Προς το παρόν δεν αισθάνομαι έτοιμη να παντρευτώ βλέποντας το 70% των ζευγαριών να χωρίζουν».



Η εμφάνισή της στο «Nomads» δίχασε. Στο Twitter δέχτηκε πολύ αυστηρή κριτική. Τη χαρακτήρισαν «φίδι», «κωλοτούμπα», «ύπουλη», «διπρόσωπη». Πολλοί συμπαίκτες της μιλώντας για τη συμπεριφορά της στο παιχνίδι έκαναν λόγο για ένα κορίτσι που φερόταν διαφορετικά πίσω από τις κάμερες και αλλιώς μπροστά από αυτές. Η Αποστολία εμφανιζόταν σχεδόν αδίστακτη, έχοντας πάντα σχέδιο και προκαλώντας ενίοτε οργή εντός και εκτός του παιχνιδιού. Ηγετική μορφή, δεν άφηνε τίποτα στην τύχη και φυσικά κανέναν να την απειλήσει. Αθόρυβα και διακριτικά εξολόθρευε κάθε απειλή και κινούνταν προς τον στόχο της. 
Ο κόσμος όμως, όσο κι αν τη χτύπησε, τελικά την έστειλε στον τελικό. Αυτό της έφτανε για να τα καταφέρει μόνη της. Ο ένας, ο Γιώργος Μαυρίδης, βγήκε εκτός λόγω τραυματισμού, ο άλλος, ο Κωνσταντίνος Οροκλός, έχασε απέναντι στο πείσμα και τις ικανότητές της. Ωστόσο, η Αποστολία έκανε την έκπληξη και αποφάσισε να του δώσει τις 25.000 από τις 100.000 ευρώ που κέρδισε συνολικά. Και φυσικά αφιέρωσε όσα έκανε στον «μπαμπάκα» της, τη μεγάλη αδυναμία της. Και τον μοναδικό άντρα της ζωής της αυτή την περίοδο.

Τάσος Μπερδέσης 
Από τη φυλακή στην Κουρούτα...

Το «Survival Secret» είναι το ριάλιτι που θα μείνει στην Ιστορία ως το πρόγραμμα που ελάχιστοι κατάλαβαν ότι έγινε, ότι τελείωσε και ότι υπήρξε και νικητής. Και όμως, όλα συνέβησαν με τη σειρά, και μάλιστα ο νικητής είναι ένας παίκτης ο οποίος αν και αποχώρησε μετά την ψηφοφορία του κοινού, επέστρεψε λόγω οικειοθελούς αποχώρησης και τελικά στέφθηκε νικητής του πιο σουρεαλιστικού προγράμματος των τελευταίων ετών.



Ούτε όμως η ζωή του Τάσου Μπερδέση δεν είναι και τόσο απλή. Υπάρχουν γεγονότα τόσο έντονα όσο και και περίεργα... Πριν από μερικά χρόνια κατηγορήθηκε ως μέλος κυκλώματος της νύχτας. Ενάμιση χρόνο ήταν φυγόδικος και έμεινε για λίγους μήνες στη φυλακή. Ο ίδιος αφηγείται αυτή την περιπέτεια σε συνέντευξή του σε εβδομαδιαίο περιοδικό: «Το 2008 στην Πάτρα συνέλαβαν πολύ κόσμο. Υποτίθεται ότι ήθελαν να εξαρθρώσουν τα κυκλώματα της νύχτας στην πόλη. Οποιος ήταν πυγμάχος τότε θεωρούνταν στιγματισμένος. Εγώ δούλευα σε μαγαζιά ως υποδοχή και εξαιτίας αυτής μου της ιδιότητας βρέθηκα μπλεγμένος στην όλη ιστορία. Στο δικαστήριο όμως αθωώθηκα και μάλιστα ομόφωνα. Ξέρεις τι είναι να έχεις το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς και ξαφνικά να προκύπτουν από το πουθενά κατηγορίες και να σου απαγορεύουν να πας οπουδήποτε; Η φυλακή ήταν μεγάλη εμπειρία. Από τη μία μου κόστισε, από την άλλη όμως έμαθα πολύτιμα πράγματα. Η ζωή σε ρίχνει κάτω. Εσύ επιλέγεις αν θα σηκωθείς». 

Αργότερα κατηγορήθηκε για τον θάνατο συναθλητή του. Αθωώθηκε καθώς, όπως προέκυψε από την ιατροδικαστική έρευνα, ο θάνατος προκλήθηκε από ένα ανεύρυσμα, που δυστυχώς έσπασε κατά τη διάρκεια του αγώνα... «Η μοίρα έπαιξε ανελέητα μαζί μου, όμως δεν λύγισα ποτέ», εξομολογείται και τελικά βρίσκεται να κερδίζει ένα ριάλιτι επιβίωσης στην ελληνική τηλεόραση. Ισως είναι ο μοναδικός παίκτης ριάλιτι στην Ελλάδα για τον οποίο κάποιος δεν μπορεί να πει πολλά. Γιατί το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν τόσο μπερδεμένο, τόσο έντονα αμφισβητήσιμο, τόσο χαμηλής αισθητικής σε ό,τι αφορά την παραγωγή και το αποτέλεσμα, που άγγιξε τα όρια του τραγέλαφου. Ο κόσμος ελάχιστα ασχολήθηκε, διόλου ταυτίστηκε, οπότε ελάχιστοι είναι και αυτοί που γνωρίζουν ποιος είναι ο νικητής. Οπως και ελάχιστοι έχουν καταλάβει ποιο είναι πραγματικά το έπαθλο. Μήπως έχει και σημασία;