Τζέισον -Αντιγόνη: «Δεν έβγαλα τα φορέματα επειδή μπήκα στην πολιτική»

«Πλατεία Εξαρχείων. Μένω πολύ κοντά, εκεί να βρεθούμε», μου είχε πει μία ημέρα πριν στο τηλέφωνο και σε πληθυντικό ευγενείας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καθαρή εικόνα του. Φωτογραφίες με ροζ και κόκκινα φορέματα, έντονα κοσμήματα και μακριά μαλλιά διασταυρωμένες με πόζες αυστηρά «αρσενικές» μπέρδευαν στη σκέψη μου το πρόσωπο του ατόμου που περίμενα να συναντήσω έξω από κάποιο καφέ της οδού Θεμιστοκλέους.


Πέρα από τη διττή μορφή του, το μόνο που γνώριζα με βεβαιότητα ήταν το ουδέτερο άρθρο με το οποίο θέλει να αποκαλείται. Το Τζέισον-Αντιγόνη, ένα άτομο που αιτήθηκε δικαστικά να διαγραφεί το φύλο του από τα νομικά του έγγραφα και που πολλές φορές μετατράπηκε από ακτιβιστικό υποκείμενο σε αντικείμενο χλευασμού, στέκει τώρα απέναντί μου. Με δειλό χαμόγελο, αλλά θαρραλέα χειραψία, μου ζητάει να καταργήσουμε τον πληθυντικό, «δεν χρειάζονται σύνορα όταν αποφασίζεις να ανοιχτείς σε κάποιο άλλο άτομο».

Στο καφέ κάποιου πεζόδρομου μας σερβίρουν καφέ με μπισκότα κανέλας, «ανάψτε αν θέλετε και τη σόμπα, η κυρία κρυώνει», βλέμμα σεμνό, ήρεμες κινήσεις. To Τζέισον -Αντιγόνη είναι σαν ένα σχετικά συνεσταλμένο παιδί που μοιάζει να αγαπά όλα τα παιχνίδια εκτός από το κρυφτό. Δεν του αρέσει ούτε να κρύβεται, ούτε να το φτύνουν, ούτε να ακούει γύρω του υποκριτικές «φτουξελευτερίες». Του προτείνω να κυνηγήσουμε τον χρόνο: «Η πρώτη εικόνα μου από τον κόσμο; Ο γλυκός-τραγουδιστός τρόπος με τον οποίο με ξυπνούσε η γιαγιά μου, η Αθανασία, για να πάω παιδικό σταθμό... Η άνευ ορίων αγάπη της στο πρόσωπό μου, η αθωότητά της απέναντι στον κόσμο, η μεταμόρφωσή της σε λέαινα όταν κάποιος "απειλούσε" την οικογένειά της. Ημουν η αδυναμία της και ήταν η δική μου», λέει το Τζέισον-Αντιγόνη, κατά κόσμον Ιάσων Δούσης, και συνεχίζει: «Στην οικογένειά μου είχα δύο πολύ δυναμικά και ιδιαίτερα γυναικεία πρότυπα: τη γιαγιά μου, μια τυπική Ελληνίδα-μάνα δοσμένη στην οικογένεια με την οποία μεγάλωσα, και τη μητέρα μου, μια δυναμική επιχειρηματία, μία χειραφετημένη γυναίκα. Ο πατέρας μου, που πέθανε πριν από έναν χρόνο, υπήρξε ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, ιδεαλιστής και πολιτικοποιημένος από τα νιάτα του, ο οποίος μου μετέδωσε σπουδαίες αξίες για τη ζωή. Εχω κι έναν αδελφό, ενάμιση χρόνο μικρότερο, με τον οποίο θεωρώ πως αποτελούμε τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».

Ο Ιάσων μεγαλώνει σε ένα αστικό περιβάλλον, σε διαμέρισμα του Κολωνακίου, παρακολουθώντας την -εκδότρια, φροντιστηριούχο και συγγραφέα - μητέρα του Τίνα Ζωγοπούλου να παλεύει για μια καλύτερη παιδεία και τον αρχιτέκτονα πατέρα του να μάχεται για το αποτύπωμα ενός πολύ πιο όμορφου και λίγο πιο δίκαιου κόσμου: «Δημοτικό πήγα στη Νεάπολη Εξαρχείων και όταν τελείωσα την Εκτη έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Κολλέγιο Αθηνών. Στη Γ’ Γυμνασίου, λόγω οικονομικών θεμάτων, πήγα στο σχολείο του Τσίπρα, το 2ο Πειραματικό Αμπελοκήπων. Η αποχώρησή μου από το Κολλέγιο μου κόστισε τότε γιατί είχα στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο πλάνο σπουδών, το οποίο άλλαξε ξαφνικά. Ηθελα να πάω στην Αμερική για σπουδές υποκριτικής. Θαύμαζα τη Μέριλ Στριπ. Μεγάλωσα αγαπώντας την Αλίκη και τη Λαμπέτη. Εκτός αυτού, σ’ εκείνο το σχολείο είχα την πιο ενδιαφέρουσα, την πιο ψαγμένη παρέα».

Το bullying, το σωτήριο πανεπιστήμιο και η φυγή

Εκείνη η παρέα δεν έκανε ποτέ τον μικρό Ιάσονα να νιώσει διαφορετικός, παρότι ο ίδιος γνώριζε ότι διαφέρει σε πολλά από τους άλλους: «Ημουν λίγο μικρομέγαλο. Ο τρόπος που με μεγάλωναν οι γονείς μου ήταν ιδιαίτερος. Μου μιλούσαν για θέματα ενηλίκων, με ενέπλεκαν στη δουλειά -στα 10 μου χρόνια έμπαινα στα meetings και έλεγα την άποψή μου-, δεν με διάβασαν ποτέ, μου έδωσαν τα ερεθίσματα για να αγαπήσω την τέχνη, με δίδαξαν ότι δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι, ότι πάντα πρέπει να διεκδικώ τα δικαιώματά μου και να ξεφεύγω από την πεπατημένη», λέει το Τζέισον -Αντιγόνη περνώντας ταυτόχρονα στους «πολλούς άλλους»: «Ναι, ένιωθα διαφορετικό παιδί και, ναι, μου έκαναν bullying από τα περίπου 9 μου χρόνια, πριν ακόμη εγώ καταλάβω πράγματα για μένα. Υπήρχαν φορές που δεν ήθελα να πάω σχολείο. Ντρεπόμουν, φοβόμουν, τα έθαβα όλα μέσα μου, δεν αντιδρούσα στα πειράγματα και στις κοροϊδίες. Πέρασα δύσκολη εφηβεία. Ημουν ένα ντροπαλό και συνεσταλμένο παιδί, δεν είχα το κουράγιο να διαχειριστώ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Δυστυχώς, όλο αυτό το διαχειριζόμουν μόνο μου. Βέβαια, πάντα έλεγα τη γνώμη μου σε δασκάλους και καθηγήτριες με περίσσιο θάρρος. Κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας και διευρύνοντας τους ορίζοντές μου μέσα από το διάβασμα, απέκτησα αυτοπεποίθηση ενήλικα και χτύπησα το μαχαίρι στο κόκαλο. Το πανεπιστήμιο μου άλλαξε τη ζωή! Στη μητέρα μου μίλησα στα 20 και στα 27 μου στον πατέρα μου. Μου απάντησαν πως δεν τους απασχολεί, ήταν άνθρωποι που έβαζαν το συναίσθημα απέναντι στο παιδί τους πάνω από καθετί. Ξέρεις κάτι όμως; Τη σεξουαλικότητά μου ακόμη τη διερευνώ. Αυτοπροσδιορίζομαι ως πανσέξουαλ. Από τη μία νιώθω διαφορετικό και από την άλλη εντελώς mainstream».

Ο χρόνος τρέχει τώρα στα χρόνια του Πανεπιστημίου στην Πάτρα με τον φοιτητή της Σχολής Θεατρικών Σπουδών Ιάσονα Δούση να αφιερώνεται καθολικά στις σπουδές του. Ελάχιστες παρέες, λίγα ξενύχτια, πολύ διάβασμα και ακόμη περισσότερο πάθος για το σανίδι και τη σκηνοθεσία συνθέτουν τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής. Στα 22 του επιστρέφει στην Αθήνα, ξεκινά να ασχολείται με τον εκπαιδευτικό οργανισμό της μητέρας του, γράφεται στη δραματική σχολή της Ρούλας Πατεράκη, ο χρόνος και οι καινοτόμες ιδέες του επάνω στην ξενόγλωσση εκπαίδευση ξεθωριάζουν το όνειρο μιας καριέρας στο θέατρο ή το σινεμά. Την εποχή εκείνη όλοι πιστεύουν ότι ο δρόμος του Ιάσονα είναι πλέον στρωμένος. Ο ίδιος θα τους διαψεύσει κάνοντας στροφή για το βροχερό Λονδίνο: «Την εποχή που ήταν στα πράγματα ο Σαμαράς ένιωσα μια μεγάλη απογοήτευση από την όλη κατάσταση στην Ελλάδα και αποφάσισα να ζήσω στο Λονδίνο, το οποίο και θεωρώ κέντρο του κόσμου. Πήγα εκεί για να φύγω από εδώ, τόσο απλά. Εκανα διάφορες δουλειές, όλες του μεροκάματου. Δεν ήθελα κάτι σύνθετο με πολλές υποχρεώσεις, είχα την ανάγκη να πάρω μια ανάσα. Δούλεψα ως σερβιτόρος, καθαριστής, υποδοχή σε εκδηλώσεις και κομπάρσος σε ταινίες Bollywood. Επέστρεψα μετά από δύο χρόνια γιατί είχα συνεχώς το μυαλό μου στην Ελλάδα. Μου έλειπε πολύ. Ηθελα να μαθαίνω τι γίνεται, πού θα πήγαινε αυτή η χώρα».

Τα φουστάνια που έγιναν σακάκια

Η επιστροφή του στην Ελλάδα, το 2016, συνοδεύεται ωστόσο από πολλά στιγμιότυπα που προκαλούν την κοινή γνώμη. Ο Ιάσων Δούσης αλλάζει το όνομά του σε Τζέισον-Αντιγόνη, κάνει θεαματική είσοδο στα θεωρεία της Βουλής φορώντας μπεζ ή κόκκινο φουστάνι με βαθύ ντεκολτέ, ποζάρει με ροζ φόρεμα δίπλα σε τσολιά και υιοθετεί τον γυμνό ακτιβισμό στα Athens Pride φέροντας στο κορμί του συνθήματα που σκανδαλίζουν. Τα coming out του διαδέχονται το ένα το άλλο, όπως ακριβώς και οι κατακραυγές όσων σοκάρονται από την εικόνα του. Ποια θέση είχε η αντίδραση, η πρόκληση, ενδεχομένως και η «εκδίκηση» της συντηρητικής κοινωνίας μας μέσα σε όλο αυτό; «Δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα ότι θα φορέσω φορέματα. Οχι. Δεν ήταν ούτε αντίδραση, ούτε εκδίκηση. Ηταν απελευθέρωση. Δεν έπαιξα κανέναν ρόλο.

Ετσι ντυνόμουν στη ζωή μου. Γιατί να μην πάω έτσι και στη Βουλή ή στο ΣτΕ; Το ζήτημα σε έναν άνθρωπο δεν είναι τα ρούχα αλλά η ουσία. Και φεύγοντας από μένα, θέλω να πω ότι αρκετοί πολιτικοί με ουσία έχουν διαγράψει τα ενδυματολογικά “πρέπει”. Οπως ο Τριντό που φοράει χρωματιστές κάλτσες, όπως οι Τσίπρας και Ζάεφ που απαρνούνται τις γραβάτες», λέει και συνεχίζει: «Με ρωτάς αν στην περίπτωση που εκλεγώ περιφερειακός σύμβουλος παρευρεθώ με φουστάνι σε κάποιο συμβούλιο ή σε κάποια ομιλία. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου προτιμώ ένα λιτό και απλό στυλ οπότε δεν το θεωρώ πιθανό. Τα μαλλιά μου τα έκοψα και τα έδωσα στο Αλμα Ζωής για να φτιαχτεί περούκα για καρκινοπαθή, τα φορέματα δεν τα φοράω πια. Δεν άλλαξα στυλ και εικόνα επειδή κατεβαίνω στην πολιτική. Ποτέ δεν κάνω κάτι ωφελιμιστικά ή εξαιτίας μιας φιλοδοξίας και όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο κρίνουν επιφανειακά και βιαστικά. Και κάτι ακόμη: στο ψηφοδέλτιο αναφέρομαι ως Ιάσων Δούσης (Τζέισον-Αντιγόνη) για τυπικούς λόγους επειδή δεν έχουν αλλάξει ακόμη τα νομικά μου έγγραφα».

Η κουβέντα οδηγείται αναπόφευκτα στην περιφερειάρχη Ρένα Δούρου, στο πρόσωπο δηλαδή που επέλεξε το Τζέισον-Αντιγόνη ως υποψήφιο περιφερειακό σύμβουλο στον Κεντρικό Τομέα της Περιφέρειας Αττικής με τον συνδυασμό «Δύναμη Ζωής»: «Τη Ρένα Δούρου την εκτιμώ καιρό, πριν ακόμη τη γνωρίσω, και η πρότασή της ήταν πολύ τιμητική. Γιατί την εκτιμώ; Για τη δυναμικότητά της η οποία την έχει καταστήσει ένα γυναικείο πρότυπο. Χάρη στις δράσεις της Ρένας Δούρου η Περιφέρεια βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο των πραγμάτων, επί των ημερών της έγιναν έργα που κανείς δεν είχε διανοηθεί ότι θα μπορούσαν να γίνουν. Είναι κρίμα να τη λοιδορούν κάποιοι. Ας μπουν στο site της Περιφέρειας να δουν τα έργα της. Τα όποια “κατηγορώ” τής επιρρίπτονται επειδή είναι γυναίκα. Θα είναι μία δύσκολη εκλογική αναμέτρηση αλλά επειδή πρόκειται για μία κομβική στιγμή στη Νεοελληνική Ιστορία πρέπει να συνεχιστεί η νέα εποχή που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά θα γυρίσουμε χρόνια πίσω, σε εποχές που δεν έχουν να κάνουν με πρόοδο και Ευρώπη. Η Νέα Δημοκρατία για ψηφοθηρικούς λόγους φλερτάρει ξεκάθαρα με την Ακροδεξιά κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν τόπο. Αν εκλεγώ, θα ήθελα να ασχοληθώ με τον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού. Από κει και ύστερα ό,τι μου ζητηθεί θα εκτελέσω».

Παύση. Μια γουλιά καφέ, μια ματιά στα «λαβωμένα» Εξάρχεια. Πονάει η εικόνα τους, ενοχλεί η φράση «Μην περάσεις μέσα από την πλατεία. Είναι γεμάτη από εμπόρους ναρκωτικών». Κι άλλες εικόνες πονάνε. Λίγο πιο κοντά ή πολύ πιο μακριά, τραγικές φιγούρες ανθρώπων που βρήκαν καταφύγιο σε μια γη που δεν έχει τον τρόπο να τους κάνει να νιώσουν και να ζήσουν σαν άνθρωποι. Του το λέω αυθόρμητα, μου απαντά: «Θεωρώ την έλευση των μεταναστών πλούτο. Η Αθήνα γίνεται πλέον μια παγκόσμια μητρόπολη από κάθε άποψη. Σε αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να παραχωρείται και η ιθαγένεια και όλα τα δικαιώματα που έχουμε εμείς εδώ. Κάθε άνθρωπος πρέπει να πηγαίνει όπου θέλει και να μπορεί να ζήσει όπου του αρέσει. Στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη υπάρχει όμως δυστυχώς ακόμη ο ρατσισμός εκ μέρους των λευκών ανθρώπων. Ναι, η Ελλάδα δεν είναι παράδεισος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά οφείλει να τους ενσωματώσει».

Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε χτυπάει το κινητό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται η οκτάχρονη κόρη μου. Το πρόσωπο του Τζέισον-Αντιγόνη μοιάζει να λάμπει: «Είναι ωραία τα παιδιά! Από μικρή ηλικία ήθελα ένα παιδί και είμαι αποφασισμένο να αποκτήσω ένα μέχρι τα 40 μου. Θα έρθει η μέρα που θα τεκνοθετήσω ένα παιδί - σιχαίνομαι τη σεξιστική λέξη “υιοθεσία” η οποία περιλαμβάνει το συνθετικό -υιός. Δεν θέλω να κάνω παιδί. Θέλω να “σώσω” ένα παιδί που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Υπάρχουν άλλωστε πολλά που έχουν την ανάγκη μιας οικογένειας. Ετσι δεν είναι;». Του λέω πως έτσι είναι. Γελάει. Δεν μοιάζει πάνω από δέκα ετών...