Ο ροκ σταρ Κωνσταντίνος Ρήγος χορογράφος και στη λυρική και στην Πάολα

Κάθε φορά που ετοίμαζε μία παράσταση για την Οκτάνα του, ακουγόταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής σαν μικρό παιδί που έβαλε το νικητήριο γκολ στον αγώνα σχολικού πρωταθλήματος. Και οι στενοί φίλοι του έμπαιναν στο αεροπλάνο και ταξίδευαν ως το ΚΘΒΕ, την πρώτη «μεγάλη έδρα» του, προκειμένου να αντικρίσουν ή μάλλον να βιώσουν μία ακόμη ανατρεπτική απόπειρα του δαιμόνια ταλαντούχου χορογράφου που ποτέ δεν κάθεται ήσυχος. Και από τις θέσεις της πλατείας ένιωθες τη δύναμη της έμπνευσης μπολιασμένη με τόλμη και φαντασία να σε διαπερνά. Γιατί τίποτα από όσα έκανε δεν έμοιαζε συμβατικό. Τίποτα δεν συναντούσε το αναμενόμενο παρά μόνο σε ό,τι αφορούσε το προσδοκώμενο της ανατροπής και της αχαλίνωτης φαντασίας ενός δημιουργού που δεν ήθελε και δεν μπορούσε να μείνει ήσυχος.

Από πολύ μικρή ηλικία άλλωστε ο Κωνσταντίνος Ρήγος δεν περπατούσε, παρά μόνο χόρευε. Στον δρόμο, στο σχολείο, στις βόλτες. Εχοντας πλήρως αντιληφθεί το σώμα του και έχοντας συμφιλιωθεί με αυτό, χάραξε ρότα σχεδόν συναισθηματικά από παιδί. Ηθελε να ασχοληθεί με τον χορό. Και όπως ορίζει ένας άγραφος νόμος της επιτυχίας, ευτύχησε να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη και εμπιστοσύνη, εφαλτήριο για την ανάδειξη του ταλέντου του. Η απώλεια του πατέρα του, ο οποίος «έφυγε» πολύ νέος από καρκίνο, όσο κι αν χάραξε πολύ νωρίς την ψυχοσύνθεσή του, δεν δραματοποιήθηκε και δεν έγινε βαρίδι στα μετέπειτα βήματά του. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε, αλλά εκείνος παρέμεινε προστατευμένος και ασφαλής στο πλάι της και στο πλάι των αδελφών του.

Πολύ σύντομα θα φοιτήσει σε σχολή χορού και θα συνειδητοποιήσει εγκαίρως ότι η ματιά του είναι περισσότερο σκηνοθετική. Δηλαδή είναι η ματιά που θα ήθελε ιδανικά να χορογραφεί, να στήνει παραστάσεις, να οδηγεί το σώμα των χορευτών μέσα από τη δική του φαντασία.

Οπως μου έχει εξομολογηθεί παλιότερα, αυτό που τον καθόρισε και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να συνιστά βασικό στοιχείο της έμπνευσής του είναι η ελευθερία. «Νομίζω ότι είμαι ένας κανονικός άνθρωπος με κανονικές συνήθειες. Δεν νομίζω ότι ξεπερνώ κάποια πράγματα, απλά αντιλαμβάνομαι λίγο διαφορετικά την πραγματικότητα και τη μεταφέρω σε αυτό που κάνω. Μόνο αυτό θα μπορούσα να κάνω. Εγώ είμαι πολύ ανοιχτός, μου αρέσει να μπαίνουν στον κόσμο μου άνθρωποι και αυτό να δημιουργεί κάτι. Δεν χάνω τον χαρακτήρα μου. Με θεωρώ κανονικό άνθρωπο».

Γι’ αυτό και στην τέχνη όπως και στη ζωή ο Ρήγος πάντα ακροβατούσε με ενθουσιασμό ανάμεσα στα «θέλω» του. Από την αίθουσα διδασκαλίας με τη Ζουζού Νικολούδη στην πίστα με την Πάολα και από τις πρόβες της Οκτάνας στα γυρίσματα των ριάλιτι. Στο ενδιάμεσο, κλάμπινγκ, ακροάσεις, συσκέψεις, σχέδια.

Με Πάολα και Παντελίδη

Στην ερώτηση, πώς μπορεί να σκηνοθετεί 7 με 10 Σαίξπηρ και 12 με 3 Πάολα, μου απάντησε πριν από λίγα χρόνια: «Με τον πολύ απλό τρόπο: διαφορετικά. Τον τραγουδιστή τον σκηνοθετείς με βάση την προσωπικότητά του, αυτό που είναι και αυτό που κάνει. Το ένα βασίζεται σε μία προσωπικότητα και το άλλο σε ένα έργο και πολλές προσωπικότητες. Είναι όλο διαφορετικό. Δεν ξέρω τι εννοούν με το σκυλάδικο... Καλώς ή κακώς στην Ελλάδα η μουσική λειτουργεί μέσα από το live. Δεν είναι όπως η Μαντόνα που κάνει εκατό συναυλίες τον χρόνο. Στην Ελλάδα όλοι, από τους έντεχνους ως τους σκυλάδες, τραγουδούν σε μία σκηνή. Σε αυτή επικοινωνούν με τον κόσμο. Οπως θέλει το λέει ο καθένας: έντεχνο, μπουζούκια, μουσική σκηνή, σκυλάδικο. Δικό του πρόβλημα. Εγώ συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν καλή φωνή και ισχυρή προσωπικότητα. Επίσης μεταφέρουν κάτι στον κόσμο που θέλει να τους ακούσει».

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι ο άνθρωπος που βρέθηκε με τον Παντελή Παντελίδη λίγες ώρες πριν από το τραγικό δυστύχημα του τραγουδιστή. Εκαναν πρόβα, ήταν στη σκηνή μαζί, είχαν μια ζεστή φιλική σχέση. Οταν πληροφορήθηκε το δυστύχημα έσπευσε στο νοσοκομείο. Στο τηλέφωνο μου μίλησε με λυγμούς χρησιμοποιώντας ελάχιστες λέξεις: «Δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν μπορεί να είναι ο Παντελής, ίσως είναι λάθος, δεν μπορεί»...

Ο Ρήγος έχει μάθει να κλείνει τις πληγές του και να προχωρά παρακάτω. Προσπάθησε να διαχειριστεί με τον δικό του τρόπο μία ακόμη απώλεια στη ζωή του, αυτή του Παντελή που ήταν ένας άνθρωπος που αγάπησε βαθιά.

Θα δουλέψει και με τον Γιώργο Μαζωνάκη με τον οποίο θα πάει κι ένα βήμα παρακάτω. Θα του αναθέσει τον ρόλο του αφηγητή στο μιούζικαλ «Rocky Horror Show» που θα ανεβάσει το 2014. Ο ίδιος θα πει επανειλημμένα σε συνεντεύξεις πως ουδέποτε ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί, να εξηγήσει τους λόγους που αποφασίζει να κάνει κάτι κόντρα στο κατεστημένο, γιατί πολύ απλά δεν ένιωσε την ανάγκη να φωνάξει προκειμένου να διαφοροποιηθεί. Πολύ απλά εμπιστεύεται το ένστικτό του και ακολουθεί τις επιθυμίες του δίχως διαχωρισμούς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχει απέναντί του μία ισχυρή προσωπικότητα, ανοιχτή σε πειραματισμούς και δεκτική σε αλλαγές.

Θα μπει και σε ριάλιτι, θα κριτικάρει και χορευτές στο «So you think you can dance», το οποίο θα αντιμετωπίσει με τη δέουσα σοβαρότητα, καθώς θα συνεργαστεί και με χορευτές που θα συναντήσει εκεί.

Στο επίκεντρο των μεγάλων φεστιβάλ

Εκτός από την Οκτάνα που ίδρυσε το 1990, ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναλαμβάνει διευθυντής του χοροθεάτρου του ΚΘΒΕ την περίοδο 2001-05 με τον Διαγόρα Χρονόπουλο, τότε διευθυντή του θεάτρου να στηρίζει κάθε προσπάθειά του. Ο Κωνσταντίνος θα ανθήσει. Δυστυχώς η διάδοχη κατάσταση δεν θα είναι τόσο εύκολη, η σχέση του με τον επόμενο διευθυντή, τον Νικήτα Τσακίρογλου, δεν θα είναι ρόδινη, δεν θα ταιριάξουν τα χνώτα τους και θα χωρίσουν οι δρόμοι του με τη Θεσσαλονίκη. Δεν πτοείται. Στα χρόνια που ακολουθούν θα δουλέψει ως χορογράφος για όλες τις μεγάλες παραστάσεις των σημαντικών θεάτρων της Ελλάδας, θα σκηνοθετήσει έργα από το ελληνικό και παγκόσμιο ρεπερτόριο, παιδικές παραστάσεις, σόου, συναυλίες και βιντεοκλίπ. Ο Ρήγος θα συνεργαστεί με την αφρόκρεμα των σκηνοθετών οι οποίοι τον εμπιστεύονται. Μεταξύ άλλων, με τους Γιάννη Χουβαρδά, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Αντρέι Σερμπάν, Γιώργο Λαζάνη, Μίμη Κουγιουμτζή, Τάσο Μπαντή, Σταμάτη Φασουλή, Θωμά Μοσχόπουλο, Μενέλαο Καραμαγγιώλη κ.ά.

Με το μηχανάκι του παραμένει απλός και συνεχίζει να λατρεύει το κέντρο της Αθήνας, να ταξιδεύει, να βγαίνει και να διασκεδάζει ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη. Ερωτεύεται και το ζει ως τα άκρα. Αν και μικρότερος επέλεγε τους μεγαλύτερους με στόχο να μαθαίνει και να συλλέγει εμπειρίες, όσο περνούσε ο χρόνος επεδίωκε τη συναναστροφή με νεότερους για να αντλεί ζωντάνια. Δεν θα έλεγε όχι σε σύμφωνο συμβίωσης, θα ήθελε να έχει γνωρίσει τη Μέριλιν Μονρόε και ιδανικά θα προτιμούσε να τον θυμούνται ως έναν άνθρωπο που δεν ήθελε να είναι ήσυχος.

Η ώρα της Λυρικής

Τον Ιανουάριο του 2018, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Γιώργος Κουμεντάκης θα τον καλέσει προκειμένου να του προτείνει να αναλάβει το μπαλέτο της ΕΛΣ. Μία νέα εποχή αρχίζει. Ο Ρήγος διακριτικά θα μπει μέσα και θα δουλέψει ασταμάτητα. Θα σχεδιάσει, θα ερευνήσει, θα αναζητήσει, θα γνωρίσει όλους τους χορευτές. Θα υπερασπιστεί την αλλαγή του νόμου έτσι ώστε να μη συνταξιοδοτούνται οι χορευτές στα 67, αλλά πολύ νωρίτερα και θα προσπαθήσει να ανανεώσει το «αίμα» του μπαλέτου. Πρώτο του έργο η «Λίμνη των Κύκνων», η οποία θα θριαμβεύσει, θα σπάσει τα ταμεία και θα δώσει έξτρα παραστάσεις, όλες sold out. Ο κόσμος θα σπεύσει να δει την παράσταση η οποία είναι talk of the town, με τη Λυρική να υποδέχεται πολύ και νέο κόσμο. Αυτή την περίοδο παρουσιάζεται το τρίπτυχο «Από τη Ρωσία με αγάπη» με τρεις δημιουργίες πάνω στον Στραβίνσκι, βασισμένες στα τρία έργα του, την «Ιεροτελεστία της άνοιξης», το «Τραγούδι του αηδονιού» και τους «Γάμους». Ο Ρήγος επιμελείται το τρίτο. Για μία ακόμη φορά η πλατεία της Λυρικής Σκηνής γεμίζει. Ο ίδιος αποφεύγει να μιλά πολύ, δεν θέλει να αναλύει και προτιμά να δουλεύει και να ζει με τον τρόπο που έχει επιλέξει.

Οσοι γνωρίζουν τον Κωνσταντίνο καλά, μία εικόνα έχουν στο μυαλό τους. Μία κινούμενη φυσικά εικόνα με έναν όμορφο και χαμογελαστό γενειοφόρο, που φορά μαύρα, πολύ όμορφα παπούτσια, μιλά πολύ γρήγορα και ενδιαμέσως γελά, είναι αληθινός και διόλου επηρμένος και μέσα σε δέκα λεπτά μπορεί να εξαφανιστεί, να ανέβει πάνω στη μηχανή του, να πάει στο κέντρο της Αθήνας και να χαζεύει τους περαστικούς και τις γωνίες της πόλης προκειμένου να αιχμαλωτίσει όλα όσα αργότερα θα του χρειαστούν.