Χαράλαμπος Κοτσώνης (Master Chef): Ο εφιάλτης του μπούλινγκ
13.05.2019
09:45
«Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, προσπάθησα να το κάνω μέρος της ζωής μου… Τελικά, όλα αυτά με έκαναν εξαιρετικά δυνατό χαρακτήρα», είπε ο πρώην παίκτης του ριάλιτι μαγειρικής
Ο Χαράλαμπος Κοτσώνης, πρώην παίκτης του «Master Chef» έδωσε συνέντευξη στο Down Town Κύπρου και αποκάλυψε τα πάντα για το bullying που δέχτηκε σε μικρότερη ηλικία.
- Πώς διαχειρίστηκε αυτόν τον εφιάλτη;
«Όταν συνέβαινε αυτό είχα δύο επιλογές: Είτε το άντεχα για να κάνω το όνειρο της μαγειρικής πραγματικότητα ή θα άφηνα τη συμπεριφορά των άλλων να με σταματήσει. Από τη μία θα ησύχαζα αλλά από την άλλη θα έχανα τη μαγειρική… Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, προσπάθησα να το κάνω μέρος της ζωής μου… Τελικά, όλα αυτά με έκαναν εξαιρετικά δυνατό χαρακτήρα».
- Ο ίδιος είπε ότι νοσηλεύτηκες δύο φορές σε έξι μήνες με πνευμοθώρακα επειδή τον χτύπησαν… Τι θα έλεγε σήμερα σε κάποιον που το βιώνει;
«Σίγουρα, δεν πρέπει να σωπάσει. Πρέπει να μιλά και μάλιστα την ώρα που πρέπει. Αν και κατανοώ ότι είναι δύσκολο να εκφραστείς, ενώ το ζεις. Είναι πολύ δύσκολο να ανοιχτείς σε κάποιον όταν το βιώνεις, επειδή δεν έχεις ξεκάθαρη εικόνα. Είσαι επηρεασμένος από όλα όσα σου συμβαίνουν. Σκέφτεσαι, επίσης, ότι αν μιλήσεις τα πράγματα ίσως γίνουν χειρότερα, ότι μπορεί να μην σε ακούσει κανένας κι ότι δεν θα βρεις τις απαντήσεις ή τη βοήθεια που ψάχνεις. Όταν τελείωσε όλο αυτό, είχα πιο ξεκάθαρη εικόνα για να μιλήσω σε αυτόν που νοιάστηκε. Η ψυχολογία ενός θύματος είναι πολύ περίεργη… Χρειάζεται υπομονή και έναν άνθρωπο, φίλο ή συγγενή, που να μπορείς να μιλήσεις».
- Τι -υποτίθεται- έφταιγε για το μπούλινγκ στην περίπτωσή του;
«Ήμουν δυναμικός χαρακτήρας και τότε. Ακολουθούσα τα δικά μου πιστεύω. Στα διαλείμματα οι άλλοι ασχολούνταν με ποδόσφαιρο, ενώ εγώ ήμουν προσηλωμένος στη μαγειρική, στα βιβλία μου. Με έβλεπαν υποτιμητικά. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι ήμουν λιποβαρής, περισσότερο από όσο είμαι τώρα. Ήταν κλειστά μυαλά… Γενικά, παίζει ρόλο το πώς μεγαλώνει κάποιος για να μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι στους γύρω του».
- Του ζήτησε ποτέ συγγνώμη κάποιος από όσους τον έβλαψαν;
«Όχι. Δεν τους έχω δει ποτέ ξανά από τότε. Δεν έμαθα ποτέ νέα τους. Θυμάμαι, μάλιστα, τη μέρα της αποφοίτησης δεν είχαν έρθει να πάρουν το απολυτήριό τους. Το πήραν αργότερα από τη γραμματεία του σχολείου. Ίσως από τύψεις, ίσως επειδή είδαν ότι στάθηκα στα πόδια μου, τα κατάφερα και δεν άκουσα κανέναν τους. Ποιος ξέρει…».
- Πώς διαχειρίστηκε αυτόν τον εφιάλτη;
«Όταν συνέβαινε αυτό είχα δύο επιλογές: Είτε το άντεχα για να κάνω το όνειρο της μαγειρικής πραγματικότητα ή θα άφηνα τη συμπεριφορά των άλλων να με σταματήσει. Από τη μία θα ησύχαζα αλλά από την άλλη θα έχανα τη μαγειρική… Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, προσπάθησα να το κάνω μέρος της ζωής μου… Τελικά, όλα αυτά με έκαναν εξαιρετικά δυνατό χαρακτήρα».
- Ο ίδιος είπε ότι νοσηλεύτηκες δύο φορές σε έξι μήνες με πνευμοθώρακα επειδή τον χτύπησαν… Τι θα έλεγε σήμερα σε κάποιον που το βιώνει;
«Σίγουρα, δεν πρέπει να σωπάσει. Πρέπει να μιλά και μάλιστα την ώρα που πρέπει. Αν και κατανοώ ότι είναι δύσκολο να εκφραστείς, ενώ το ζεις. Είναι πολύ δύσκολο να ανοιχτείς σε κάποιον όταν το βιώνεις, επειδή δεν έχεις ξεκάθαρη εικόνα. Είσαι επηρεασμένος από όλα όσα σου συμβαίνουν. Σκέφτεσαι, επίσης, ότι αν μιλήσεις τα πράγματα ίσως γίνουν χειρότερα, ότι μπορεί να μην σε ακούσει κανένας κι ότι δεν θα βρεις τις απαντήσεις ή τη βοήθεια που ψάχνεις. Όταν τελείωσε όλο αυτό, είχα πιο ξεκάθαρη εικόνα για να μιλήσω σε αυτόν που νοιάστηκε. Η ψυχολογία ενός θύματος είναι πολύ περίεργη… Χρειάζεται υπομονή και έναν άνθρωπο, φίλο ή συγγενή, που να μπορείς να μιλήσεις».
- Τι -υποτίθεται- έφταιγε για το μπούλινγκ στην περίπτωσή του;
«Ήμουν δυναμικός χαρακτήρας και τότε. Ακολουθούσα τα δικά μου πιστεύω. Στα διαλείμματα οι άλλοι ασχολούνταν με ποδόσφαιρο, ενώ εγώ ήμουν προσηλωμένος στη μαγειρική, στα βιβλία μου. Με έβλεπαν υποτιμητικά. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι ήμουν λιποβαρής, περισσότερο από όσο είμαι τώρα. Ήταν κλειστά μυαλά… Γενικά, παίζει ρόλο το πώς μεγαλώνει κάποιος για να μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι στους γύρω του».
- Του ζήτησε ποτέ συγγνώμη κάποιος από όσους τον έβλαψαν;
«Όχι. Δεν τους έχω δει ποτέ ξανά από τότε. Δεν έμαθα ποτέ νέα τους. Θυμάμαι, μάλιστα, τη μέρα της αποφοίτησης δεν είχαν έρθει να πάρουν το απολυτήριό τους. Το πήραν αργότερα από τη γραμματεία του σχολείου. Ίσως από τύψεις, ίσως επειδή είδαν ότι στάθηκα στα πόδια μου, τα κατάφερα και δεν άκουσα κανέναν τους. Ποιος ξέρει…».
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr