Σοφία Κοκοσαλάκη: Οι αέρινες κλωστές της κόπηκαν πρόωρα

Είναι καλοκαίρι του 1979, ένα ζεστό απόγευμα στα Ρούστικα Ρεθύμνης, και ένα μικρό κοριτσάκι 6-7 ετών τριγυρίζει ανάμεσα σε μια ομάδα γυναικών που πλέκουν, ράβουν και κουβεντιάζουν στην αυλή ενός σπιτιού κάτω από την σκιά ενός δέντρου.

Η μικρή ακούει, κοιτάει και γελάει καθισμένη δίπλα στην γιαγιά της, παρατηρώντας με τα μεγάλα μάτια της όλα τα τεκταινόμενα σε αυτή την απογευματινή συνάθροιση.

Είναι η Σοφία Κοκοσαλάκη, το κορίτσι που πρώτο μεγαλούργησε στο εξωτερικό, εκεί όπου οι αέρινες κλωστές της μάγεψαν τον κόσμο της μόδας.

Αυτήν που λάτρεψε η ελληνίδα σχεδιάστρια, η οποία έφυγε χθες από την ζωή στα σαράντα επτά της μόλις χρόνια, χωρίς να προλάβει να δει την κόρη της να μεγαλώνει.

Έφυγε σκορπίζοντας ανείπωτη θλίψη στην οικογένειά της και στους φίλους της, μετά από τρεις μήνες μάχης με την επάρατη νόσο που δεν κάνει διακρίσεις.

Ήταν μια άνιση μάχη για το κορίτσι από την Κρήτη, αυτό που λάτρευε τα καλοκαίρια στην ιδιαίτερη πατρίδα της, αραγμένη κάτω από μια λεμονιά να τρώει χωριάτικη σαλάτα, με το αλάτι της θάλασσας πάνω της.

Λάτρευε κι άλλα πράγματα. Την μυρωδιά από το θυμάρι, το να είναι περιτριγυρισμένη από την οικογένειά της και την πολυτέλεια να έχει ελεύθερο χρόνο.

Μόνο που ο χρόνος, η μοίρα, ό,τι και να ήταν δεν στάθηκε καλός μαζί της. Δεν την άφησε να χαρεί την ζωή της, να απολαύσει το γέλιο της μικρής της νεράιδας, η γέννηση της οποίας άλλαξε κατά πολύ τις προτεραιότητες αυτού του υπερταλαντούχου πλάσματος.

Κάτι που φάνηκε όταν έδωσε συνέντευξη στο βρετανικό περιοδικό Elle και η τελευταία ερώτηση αφορούσε κάτι που δεν θα πετούσε ποτέ.

Η απάντηση της Σοφίας; «Τις φωτογραφίες της κόρης μου με το πρώτο της φόρεμα».

Ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα

Στον τέταρτο χρόνο που σπούδαζε Φιλολογία η Κοκοσαλάκη αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα για να διπιστώσει τι ήθελε να κάνει στην ζωή της και η μόδα δεν υπήρχε ούτε καν σαν μια προοπτική.

Όπως είπε χρόνια αργότερα σε συνέντευξή της νόμιζε ότι θα γίνει δικηγόρος αρχικά, ενώ λίγο αργότερα σκέφτηκε το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία.

Η μόδα της φαινόταν τότε -το μακρινό 1993- κάτι επιφανειακό και ντρεπόταν, όπως είπε, να αποδεχτεί για κάποιο διάστημα ότι θα φτιάχνει ρούχα.

Όταν τελικά το αποφάσισε, πήγε απευθείας για master στο Saint Martins του Λονδίνου, χωρίς να έχει σπουδάσει το αντικείμενο και από την επόμενη χρονιά άρχισε να δημιουργεί μακριά από την Ελλάδα.

Ήταν μια συνειδητή επιλογή για την Σοφία, η οποία πίστευε ότι στην χώρα μας δεν θα μπορούσε να κάνει αυτά που τριγυρνούσαν στο μυαλό της, οπότε αποφάσισε να ρισκάρει πρώτα στην Γαλλία και μετά στην Μεγάλη Βρετανία.

Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Με έμπνευση από την αρχαία Ελλάδα και τις λιτές γραμμές παρουσίασε τη πρώτη της προσωπική συλλογή το 1999 και αποθεώθηκε από τους Times, την Vogue, το Εlle και δεκάδες άλλα έντυπα.

Ήταν η πρώτη ελληνίδα σχεδιάστρια που έγινε διεθνές brand name και την λάτρευε ο Αλεξάντερ Μακουίν, που δεν έχανε σόου της και ήταν καλός της φίλος.

Η Κάμερον Ντίαζ, η Γκουίνεθ Πάλτροου, η Κέιτ Χάτσον, η Νταιάν Κρούγκερ και άλλες σταρ υπέκυψαν στις εκπληκτικές της δημιουργίες, ενώ η Μαίρη Κατράντζου ξεκίνησε δίπλα της τη δική της διαδρομή, ως βοηθός της.

Οι διακρίσεις και τα μπράβο έρχονται με κάθε νέα κολεξιόν για την Σοφία, η οποία λάτρευε πάντα να βαδίζει σε ανεξερεύνητα μονοπάτια της μόδας, ακόμη και αν αυτά αφορούσαν λεπτομέρειες σε ένα ρούχο που σχεδίαζε.

«Έχω εμμονή με τις λεπτομέρειες και την ισορροπία» δήλωνε στην Vogue το 2011 η γυναίκα που σχεδίασε τις στολές στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 στην Αθήνα.

Μια πόλη στην οποία ερχόταν συχνά για λίγες ημέρες, προκειμένου να δει φίλους, να βγει για φαγητό, ποτό, και να κάνει κάποια επαγγελματικά ραντεβού.

Οι μικρές χαρές της ζωής

Σχεδόν σε όλα εμφανίζεται με μαύρα τζιν και σακάκια ιδίου χρώματος, ενώ σε πιο επίσημες περιπτώσεις συνδυάζει ένα δικό της σύνολο με τζάκετ.

Ντύνεται απλά γιατί, όπως λέει σε φίλους, έχει τέτοια εμμονή με τα ρούχα που σχεδιάζει που δεν νοιάζεται ποτέ τι θα φορέσει η ίδια ενώ, όπως είχε πει, «δεν με νοιάζει να κάνω κάποιους είδους δήλωση με το ντύσιμό μου».

Την ενδιέφεραν πολύ πιο απλά πράγματα στην ζωή και όχι τόσο πολύ αυτή η χρυσόσκονη και η λάμψη που έχει ο συγκεκριμένος χώρος όπου οι σχεδιαστές ζουν σχεδόν συνέχεια κάτω από τρομερή πίεση.

Οι στολές της Aegean, η σειρά της Diesel «Black Gold» και πιο πρόσφατα τα εξαιρετικά κοσμήματα που σχεδίασε ήταν μόνο κάποια από τα όσα κατάφερε αυτό το κορίτσι.

Είχε κουραστεί τα τελευταία χρόνια από την πίεση και η ενασχόληση με το κόσμημα της έδωσε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να χαίρεται τις μικρές χαρές της ζωής.

Χαρές, όπως να ξυπνάει στο σπίτι και να απολαμβάνει τον καφέ και το πρωινό της διαβάζοντας τουλάχιστον τέσσερις εφημερίδες για να ξέρει τι συμβαίνει στον κόσμο.

Της άρεσε να βγαίνει με την κόρη της για μια βόλτα στο πάρκο ή για να παίξει μαζί της, να χαρεί τις μικρές αλλά και συνάμα τόσο μεγάλες στιγμές της ζωής της.

Μαζί πλέκανε την Πρωτομαγιά το καθιερωμένο στεφάνι, αυτό που έφτιαχνε μόνη της με παπαρούνες στην Κρήτη όταν ήταν κοριτσάκι και το έδινε στον μπαμπά της χαμογελαστή.

Όταν ρωτήθηκε πώς θα περιέγραφε τον εαυτό της με πέντε λέξεις, επέλεξε τις κάτωθι: «Ευτυχισμένη, δυνατή, αστεία, θετική, Ελληνίδα».

Ήταν όλα αυτά και κάτι περισσότερο.

Ένα χαμογελαστό κορίτσι που δυστυχώς έζησε λίγο για να χαρίσει τη λάμψη της στον κόσμο της μόδας που σοκαρίστηκε από την είδηση για τον θάνατο της Σοφίας Κοκοσαλάκη.

Μιας γυναίκας που έλαμψε σαν ένα αυτόφωτο αστέρι, το οποίο από χθες πήγε να σκορπίσει τη λάμψη του εκεί ψηλά, συνοδευόμενο από τις αέρινες κλωστές της...

Το αντίο του Βασίλη Ζούλια: 

Η Σοφία Κοκοσαλάκη είχε ντύσει 6.000 ανθρώπους στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, μεταξύ αυτών και την Bjork 

Δείτε βίντεο: Σοφία Κοκοσαλάκη: Οι αέρινες κλωστές της κόπηκαν πρόωρα