Κάτια Δανδουλάκη: Για μένα μόνο το συναίσθημα πυροδοτεί το σεξ

Την άκουσα να λαχανιάζει. Από το τηλέφωνο. Η φωνή της κοριτσίστικη. Εντελώς. Σαν να την έβλεπα μπροστά μου. Να τρέχει διαρκώς να προλάβει. Ιδιαίτερα τα τελευταία 12 χρόνια. «Στην αρχή έπεσα σε βαριά κατάθλιψη» Πόσο βαριά; «Αναγκάστηκα να επισκεφθώ θεραπευτές, να πάρω φαρμακευτική αγωγή, να περάσουν δύο χρόνια και από τότε σιγά-σιγά άρχισα να επανέρχομαι». Για μια στιγμή επικρατεί νεκρική σιγή. Δευτερολέπτων.

Μετά πρόσθεσε: «Επανήλθα αλλά όχι όπως πρώτα». Στο πρόσωπό μου σχηματίστηκε τεράστια απορία. Με πρόλαβε και με διαφώτισε «Πολλές φορές είναι σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Και τότε τον ρωτάω αν κάνω καλά με αυτή ή με την άλλη επιλογή μου». Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα την παρουσία μιας ανεπαίσθητης ανατριχίλας να κυκλοφορεί στη ραχοκοκαλιά μου. Σηκώθηκε η πέτσα μου. Η παρουσία του Μάριου διαρκώς μέσα της. Διαρκώς στην καρδιά της. Το είναι της κατειλημμένο από τον δάσκαλο, τον αγαπημένο, τον εραστή, τον σύζυγο, τον άνθρωπό της. Απίστευτο;

Η ώρα ήταν 2.30 το μεσημέρι. Από την άλλη άκρη ακούω μια κοριτσίστικη φωνή να με ρωτάει. Προφανώς τρέχοντας. Είπαμε, το τρεχαλητό είναι το καθημερινό της σπορ. Επί 20ώρου βάσεως. «Κοιμάμαι ελάχιστα», μου είπε από το τηλέφωνο. «Θα φέρεις και φωτογράφο; Αν φέρεις τότε πρέπει να βαφτώ!». Μετά έκλεισε η γραμμή. Πατ κιουτ. ΤρέχαΚάτιαΤρέχα! Οπως και η ταινία του Γερμανού Τομ Τίκβερ. Με κολλημένες και τις τρεις λέξεις, να τρέχουν κι αυτές «RunLolaRun».

Μία ώρα αργότερα δρασκέλιζα το θέατρό της, σε μια στοά επί της οδού Αγίου Μελετίου 61. Το ασανσέρ με άδειασε στον τρίτο όροφο. Τρέχοντας κι εγώ με τον γνωστό επαγγελματικό πανικό, πριν πω «καλημέρα» ή «καλησπέρα» ρωτάω τον Γουίλιαμ Φέιθφουλ -μόνιμη παρέα μου με τον φωτογραφικό φακό- «πού είναι η Κάτια;». Πριν προλάβει να μου απαντήσει, από το οπτικό μου πεδίο περνάει ψηλόλιγνη φιγούρα ενδεδυμένη με μια γκρίζα, ανοιχτού χρώματος φόρμα. Με πλάτη σε μένα.

«Μα καλά», είπα από μέσα μου, «ποια είναι; Η Κίρα Νάιτλι είναι;». Σκέφτηκα την αγαπημένη μου Κίρα, μόλις 34 ετών, για τον απλούστατο λόγο ότι μόλις πριν από δύο ώρες είχα βγει από το Ιντεάλ των δημοσιογραφικών προβολών, βλέποντας την ταινία «Κρατικά μυστικά», μια αποκαλυπτική και αληθινή ιστορία που συνέβη στο αγγλικό αρχηγείο πληροφοριών το 2003 με πρωταγωνίστρια την Κίρα Νάιτλι στον ρόλο της Κάθριν Γκαν (Gun, σαν να λέμε όπλο).

Για να φτάσουμε στο καμαρίνι της διασχίσαμε πολλούς διαδρόμους. Μπροστά εκείνη, πίσω εγώ, πιο πίσω ο Γουίλιαμ με τους φακούς του. Επειδή έτρεχε για να προλάβει, έτσι παρορμητικά της είπα «αχόρταγη, ε αχόρταγη!» για την πειράξω.

«Είμαι αχόρταγη· εγώ το επέλεξα, τα ’θελε ο πισινός μου».

Ατσαλάκωτο το πρόσωπό της. Λίγο μετά δεν κρατήθηκα και τη ρώτησα:

- Μα τι κάνεις; Αυτό που κάνουν όλες οι άλλες;

«Είναι το DNA».

- Είναι κι αυτό, αλλά μόνο αυτό;

«Φυσικά προσέχω το πρόσωπό μου. Εχω κάνει τα πάντα. Το ομολογώ. Τα πάντα, όχι όμως εκείνα που σε παραμορφώνουν. Τίποτα δεν έχει παραμορφωθεί πάνω μου. Οπως σε πολλές άλλες. Ελεος δηλαδή».

- Στο πρόσωπο;

«Παντού. Στόμα, χείλη, μύτη, στήθος σε όλα. Προσθέτουν, βγάζουν, βάζουν, φουσκώνουν, αλλάζουν, παραμορφώνονται. Προφανώς με όλα αυτά θέλουν να γίνουν κάποιες άλλες. Είναι και η υγιεινή διατροφή μου. Από μικρό παιδί. Πάντα προσέχω τι θα βάλω στο στομάχι μου. Από τη μητέρα μου το κληρονόμησα. Ετσι, έχει ξεσυνηθίσει ο οργανισμός μου. Αν φάω κάτι με λίπος μπορεί να αρρωστήσω. Εχω κάνει πολλές θυσίες. Και πάντα μακριά από γλυκά. Πάντα στα γυρίσματα και στο θέατρο κουβαλάω την εξάρτυσή μου. Το μικρό φορητό ψυγειάκι μου με κορνφλέικς, μπιφτεκάκια, κοτόπουλο, γιαούρτι».

Προτού προλάβω να διατυπώσω το «γιατί;», πάλι με προλαβαίνει και αμέσως, με χειμαρρώδες ύφος μου λέει:

«Το πρωί φεύγω από το σπίτι κατά τις 6.30 και επιστρέφω στη 1.30 τη νύχτα»

- Ενδιαμέσως;

«Ενδιαμέσως πρωινά γυρίσματα για τις “Αγριες Μέλισσες”».

Τη διακόπτω και τη ρωτάω:

- Πότε με το καλό θα αρχίσει να εμφανίζεται ο ρόλος σου σε αυτή την τηλεοπτική σειρά;

«Προς το τέλος της άλλης εβδομάδας. Θα παίζω σε όλα τα επεισόδια, μέχρι το τελευταίο. Λοιπόν, να συνεχίσω. Το πρωί γυρίσματα για το σίριαλ και το απόγευμα στο θέατρο για τις παραστάσεις με το “Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές”. Διπλή δουλειά. Πρωινή και νυχτερινή. Ο ύπνος μου μόνο τρεις-τέσσερις ωρίτσες».
- Διπλή δουλειά με το αζημίωτο...

«Νομίζεις! Πλάνη. Αν στη δεκαετία του ’90 εισέπραττα ως αμοιβή 100, τώρα εισπράττω 20. Και όχι μόνο εγώ. Ολοι».

- Πόσα παίρνεις;

«Αριθμούς και ονόματα δεν θα σου πω».

- Φοβάσαι το ΣΔΟΕ!

«Φοβάμαι τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανά. Θα αρχίσει το κουτσομπολιό. Τροφή δεν θα τους δώσω εγώ!».

- Και στο θέατρο η ίδια διαφορά;

«Ιδια και χειρότερη. Οπως σε όλα. Ετσι είναι τώρα. Είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε σε αυτή τη νέα πραγματικότητα».

Οπως την έβλεπα, είχα την αίσθηση πως συνομιλούσα με ένα πλάσμα που ζήτημα είναι να έχει δρασκελίσει τα 40. Το πολύ. Λεπτή, καθαρό αρυτίδωτο πρόσωπο, γρήγορες κινήσεις με απίστευτο αυτοέλεγχο. Με πρόλαβε. Ολους τους προλαβαίνει.

«Σαν να ξεκινάω μόλις τώρα. Γι’ αυτό δεν έχω καταλάβει πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια».

Την πίστεψα. Από αφέλεια; Καθόλου. Από το ύφος της. Σαν να είχε πιάσει κουβεντούλα με τον εαυτό της. Συνέχισε. Ακάθεκτη:

«Μέσα μου πάντα κουβαλάω το αίσθημα της μαθήτριας».

- Εδώ το είχα. Μου πήρες την μπουκιά από το στόμα! (...Ηθελα να συμπληρώσω «θα ήσουν η σπασίκλα της τάξης», αλλά το κατάπια.)

«Μαθήτρια γιατί θέλω να μαθαίνω, αλλά, πρόσεξε, δεν είμαι ξερόλας. Γι’ αυτό εκπλήσσομαι πολύ από την εποχή που ζούμε τώρα. Μια εποχή που ψάχνει. Ολα είναι μετακινήσιμα. Κόντρα σε μένα. Γιατί είμαι σταθερός χαρακτήρας. Αυτές οι μετακινήσεις με αποσυντονίζουν».

- Εννοείς οι αλλαγές;

«Από το 2000 και μετά όλα αλλάζουν. Ιδέες, φιλοσοφίες, τα πάντα. Αυτό που με τρελαίνει είναι η εξάρτησή μας από τις μηχανές. Παλιά ο φωτισμός της θεατρικής σκηνής γινόταν με το χέρι από τον αρμόδιο χειριστή. Τώρα όλα γίνονται προγραμματισμένα από την κονσόλα. Ετσι, όταν παίζω διαρκώς αισθάνομαι ανασφαλής. Κι αν κάποιο φωτιστικό δεν λειτουργήσει; Τότε τι θα κάνω; Η ζωή μας ρυθμίζεται από τα μηχανήματα. Εγώ εξακολουθώ να λειτουργώ χειροποίητα».

- Σε λίγο από το κινητό θα προκύπτουν ολογράμματα.

«Μου έτυχε σε κάποιο αεροδρόμιο, νομίζω της Στοκχόλμης ή του Μονάχου... Τέλος πάντων. Επεσα πάνω σε “ολοζώντανη” τρισχαριτωμένη αεροσυνοδό που έδειχνε κάτι με το χέρι. Της μίλησα. Είχα την αίσθηση πως σε λίγο θα έβγαζε ανθρώπινη φωνή!».

- Εχεις χρησιμοποιήσει ποτέ το Siri στο κινητό σου; Υπάρχει και η Alexa...
«Τι είναι αυτά;».

Της εξήγησα, Τα έχασε. Και πρόσθεσε:

«Ελα όμως που οι διορθώσεις στο σενάριο δεν είναι τόσο εύκολες με το κινητό σου. Ομως με το χέρι και το μολύβι είναι πανεύκολες. Ούτε η συναισθηματική μου νοημοσύνη μπορεί να επικοινωνήσει με αυτές τις μηχανές».
- Θα γίνει κι αυτό. Αν δεις την ταινία «Zoe» θα μείνεις με ανοιχτό το στόμα. Η Λεά Σεϊντού, αυτό το απίστευτο θηλυκό, είναι ανδροειδές και είναι ερωτευμένη με τον δημιουργό της. Ερωτευμένη με την καρδιά της.

«Εγώ είμαι οπαδός της αφής, της αγκαλιάς. Με την αφή και την αγκαλιά αισθάνομαι ασφαλής. Οταν εξαρτώμαι από το μυαλό μου αισθάνομαι ασφαλής. Αντιθέτως αισθάνομαι ανασφάλεια όταν εξαρτώμαι από τις μηχανές. Σιχαίνομαι το απρόβλεπτο και δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Ακόμα και οι όμορφες εκπλήξεις. Ταράζομαι. Αν την ημέρα των γενεθλίων μου ανοίξω την πόρτα και πέσω πάνω στους φίλους μπορεί να σκοτωθώ. Θέλω όλα να τα ελέγχω εγώ. Παράδειγμα, στο αεροπλάνο αισθάνομαι δυστυχής. Κάτω από τα πόδια το απόλυτο χάος, το απέραντο κενό».

- Μα, Κάτια μου, μεγάλο κορίτσι είσαι, είναι δυνατόν να πιστεύεις πως μπορείς να έχεις τον έλεγχο της ζωής σου;

«Το ξέρω, είναι ψευδαίσθηση. Ολοι ζούμε με τις ψευδαισθήσεις μας. Οι ψευδαισθήσεις είναι τρόπος ζωής. Η ανασφάλεια και το απρόβλεπτο ξεπερνάνε τον ορθολογισμό μου».

- Να σε ρωτήσω, ποια η καλύτερη περίοδος της καριέρας και της ζωής σου; Μήπως πιστεύεις πως ο σημερινός είναι ο πιο συναρπαστικός σταθμός στη διαδρομή σου;

«Οχι, καθόλου. Η ζωή μου είναι χωρισμένη στα δύο. Στο πριν και στο τώρα. Η πρώτη ήταν η πιο συναρπαστική. Εκανα ό,τι ήθελα. Πλήρης από δημιουργία, ενέργεια και έρωτα. Αλλωστε το ξέρεις. Τότε ήταν που ερωτεύτηκα τον άνθρωπο που ήθελα».

- Ποιον;

«Μα φυσικά τον Μάριο Πλωρίτη. Μετά ο θάνατος τον πήρε από κοντά μου. Το όνειρο περιορίστηκε. Αυτός ο περιορισμός σε προσγειώνει απότομα. Τότε εισέπραττα πολλή χαρά από την καθημερινότητα. Τότε έζησα την εποχή της παρέας. Οι φίλοι αυτής της γενιάς έχουν σκορπίσει στη μοναχικότητά τους. Μερικοί έχουν φύγει από τη ζωή. Με τον Μάριο απόλαυσα μια υπέροχη ζωή. Ολοκληρωμένη η ευτυχία μου».

- Ηλικιακά μεγάλη η διαφορά σας.

«Κοντά στα 30 χρόνια. Ομως αυτή τη διαφορά δεν την αισθάνθηκα καθόλου όλα αυτά τα χρόνια. Αναγκαστικά εκείνος έφυγε νωρίτερα από εμένα. Υστερα από μια σχέση 32 χρόνων. Ολα αυτά που έζησα δεν τα αλλάζω με τίποτα και για κανέναν».

- Πόσα χρόνια χωρίς τον Μάριο;

«Δώδεκα».

- Και από τότε τίποτα; Με κανέναν; Εστω για λιγουλάκι;

«Με κανέναν. Ούτε πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Μάριος για την καρδιά μου, το μυαλό μου, αλλά και το σώμα μου είναι αναντικατάστατος. Τελεία και παύλα».
- Καθόλου ερωτευμένη;


«Μόνο αυτό δεν είμαι».

- Στα κρυφά;

«Ούτε κρυφά ούτε φανερά. Ημουν πλήρης από δημιουργία, επαφή και από καυτό σκίρτημα».

- Δεν μπορεί, όλα αυτά τα χρόνια κάποιος, κάποιοι θα σε έχουν φλερτάρει...

«Δεν νομίζω, θα το είχα πάρει χαμπάρι. Αλλωστε δεν είμαι διαθέσιμη. Και το δείχνω. Και όταν δεν είσαι διαθέσιμος και όταν δεν το αποπνέεις, το καταλαβαίνουν οι άλλοι. Και απομακρύνονται».

- Τόσο ερμητικά κλειστή!

«Τα πρώτα 6-7 χρόνια από τότε που “έφυγε” ήταν πολύ δύσκολα. Μα πάρα πολύ δύσκολα. Τότε έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Η εργασιομανία είναι ένα είδος ψυχικής θεραπείας. Τότε έπαθα κατάθλιψη. Τότε επισκέφτηκα ψυχοθεραπευτές. Και τότε άρχισα φαρμακευτική αγωγή που με βοήθησε να σταθώ, ψυχικά, στα πόδια μου. Δουλειά και πάλι δουλειά. Τότε ήταν που όταν έβγαινα στη σκηνή και αντίκριζα κεφάλια θεατών με καταλάμβανε πανικός και γινόμουν μούσκεμα από τον ιδρώτα. Γεμάτο το θέατρο; Περισσότερος ιδρώτας».
- Μα η επαφή με κόσμο κάνει καλό...

«Οχι σε μένα και όχι εκείνη την εποχή. Δεν ήθελα καμία επαφή με κανέναν. Ετσι αισθανόμουν, ότι έκανα καταναγκαστικά έργα. Και όταν έπεφτε η αυλαία και τελείωνε η παράσταση έλεγα από μέσα μου “δόξα τω Θεώ”. Ετσι επισκέφτηκα και σύμβουλο αυτογνωσίας. Είχα χάσει την ψυχή μου και δεν ήξερα ακριβώς τι νιώθω. Τελικά αυτές οι θεραπείες με βοήθησαν και με έσπρωξαν να ξαναβρεθώ με το δικό μου αλφαβητάρι».


- Τώρα καλύτερα;

«Τώρα καλά, απλώς καλά».

- Και τα 32 χρόνια μαζί με τον Μάριο;

«Τα 20 απ’ αυτά τα ζήσαμε χώρια. Τα τελευταία 12 τα ζήσαμε μαζί. Θυμάμαι όταν έφυγε από τη ζωή -και έτσι λυτρώθηκε- η μακαρίτισσα Μαρίκα, η σύζυγός του, η οποία ήταν κατάκοιτη όλα αυτά τα χρόνια, αισθάνθηκα σαν να έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος».

- Απίστευτος ως χαρακτήρας ο Μάριος Πλωρίτης. Να παραμένει κοντά της, να μην ταράξει την ψυχή της. Τρομερή περίπτωση. Πώς τον γνώρισες;

«Ηταν ο δάσκαλός μου στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν. Ερωτεύτηκα τον δάσκαλό μου».

- Το έχω δει σε ταινίες αυτό το ειδύλλιο. Κάποιος σοφός, δεν θυμάμαι το όνομά του, έλεγε πως η γυναίκα ερωτεύεται με τα αυτιά, ο άντρας με το βλέμμα.

«Ετσι είναι. Η γυναίκα θέλει να επικοινωνήσει με την ψυχή, με το μυαλό. Ομως στον άντρα πρυτανεύει η ομορφιά. Εμένα στον Μάριο με τράβηξαν όλα. Και το μυαλό του, και το βλέμμα του, και το πρόσωπό του. Ολο το πακέτο. Ημουν απίστευτα τυχερή που ερωτεύτηκα και έζησα με τον Μάριο».
- Σε έχει στοιχειώσει...

«Πολλές φορές “μιλάω” μαζί του. Οταν μάλιστα πρέπει να επιλέξω ένα έργο. Λέω “όχι, δεν θα το κάνω αυτό” και μετά “ναι, θα το κάνω αυτό”. Κι εκείνος είναι σαν να μου απαντάει: “Κάτια, θα κάνεις αυτό που νομίζεις πως πρέπει να κάνεις”».


Πρώτα η καρδιά, μετά το σεξ

- Κάποια στιγμή, ύστερα από κάποια χρόνια, το σεξ αποκλίνει από το συναίσθημα. Δηλαδή με την καρδιά αγαπάς αυτόν τον άντρα, αλλά σεξουαλικά σε τραβάει κάποιος άλλος.

«Οχι, δεν μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Αν δεν αγαπήσω με την καρδιά δεν πρόκειται να ερεθιστώ σεξουαλικά. Το συναίσθημα πυροδοτεί το σεξουαλικό ένστικτο. Αν δεν ερωτευτώ, και μάλιστα σφαιρικά, εννοώ όλες τις πλευρές ενός άντρα, δεν θα πάω μαζί του για ένα βράδυ. Μερικές γυναίκες το κάνουν. Φίλες μου, συμμαθήτριές μου. Και τους αρέσει. Και μου το λένε. Και τις πιστεύω. Εγώ όχι. Σου είπα. Το συναίσθημα πυροδοτεί το σεξ για το κρεβάτι».

- Εγώ πιστεύω πως είναι πλειοψηφικό το είδος ανδρών και γυναικών που, ανεξαρτήτως συναισθήματος, πέφτει στο κρεβάτι μόνο για να ικανοποιηθεί σεξουαλικά.

«Λάθος. Μπορεί στους άνδρες να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ομως οι γυναίκες που θα πάνε για ένα στα γρήγορα είναι μειοψηφία. Εννοώ κατηγορίας οne night stand. Οι περισσότερες γυναίκες θέλουν να ζήσουν, να βιώσουν, να συναντηθούν με το παραμύθι. Αλλιώτικα η ζωή είναι άδεια σαν φούσκα».

- Εγώ πιστεύω πως ύστερα από πολλά χρόνια, ίσως και έναν αιώνα, η ανθρωπότητα θα έχει απαλλαγεί από τα δεσμά αυτών των προκαταλήψεων και πως και τα δύο φύλα θα μπορούν να ικανοποιούνται σεξουαλικά με τον έναν αλλά ταυτόχρονα να αγαπούν κάποιον άλλον.

«Μπορεί και να συμβεί. Πάντως εγώ ένα πράγμα εξακολουθώ να πιστεύω με τα κύτταρά μου. Συναίσθημα και σεξ πορεύονται μαζί. Οσο για τη σημερινή εποχή, σου είπα. Εχω μείνει άναυδη. Μου είναι εντελώς αδύνατον να συντονιστώ μαζί της. Μπορεί αυτό που λέω να μην απηχεί τις πεποιθήσεις των σημερινών νέων. Δεν με νοιάζει καθόλου. Αλλωστε τι θα πει “θα αρέσει εκείνο ή το άλλο”; Για να υποστηρίξω μια επιλογή μου πρέπει πρώτα να αρέσει σε μένα».

«Εβγαλα κι έχασα πολλά λεφτά. Πήγαν όλα στο θέατρο...»

- Κάποιες προσωπικές σου επιλογές θα σε έχουν ρίξει στα βράχια.

«Φυσικά. Ετσι κάθε επιτυχία θεατρική και ταυτόχρονα επιτυχία εμπορική αποπλήρωνε τα χρέη κάθε αποτυχίας. Ομως δεν χρωστάω πουθενά και σε κανέναν. Ούτε μισό ευρώ. Και δεν έχω περιουσία. Μένω σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα. Ομολογώ πως έβγαλα πολλά λεφτά. Αλλά χάθηκαν πολλά από τις επιχειρηματικές μου δραστηριότητες στο θέατρο και μόνο στο θέατρο. Με αυτά τα λεφτά θα μπορούσα να είχα εξασφαλίσει ιδιοκτησία πέντε, δέκα σπιτιών. Οχι, αυτό δεν με ενδιέφερε καθόλου. Μόνο το θέατρο. Αυτό ήθελα, αυτό θέλω».
- Ο Μάριος, αν δεν κάνω λάθος, έκλινε προς τα αριστερά.

«Ετσι είναι. Πάντα ανήσυχος».

- Κι εσύ, ποια η γνώμη σου για τον Αλέξη Τσίπρα;

«Στην αρχή αισθάνθηκα χαρά. Στη συνέχεια απογοήτευση. Αν και νέος άνθρωπος κατάφερε να φθαρεί πολύ γρήγορα. Κατάφερε να αποτελειώσει τη μεσαία αστική τάξη. Τη ραχοκοκαλιά, τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας».

- Και για τον Κυριάκο;

«Δεν μπορώ να μαντέψω. Κι αυτός είναι νέος πολιτικός. Επομένως ελπίζω. Να μας μετακινήσει, να τσιμπήσει κάτι από Ιταλία, από Γαλλία, από Ευρώπη. Ποτέ μου δεν πίστεψα, για κανέναν πρωθυπουργό, πως οι προθέσεις του είναι καταστρεπτικές για τη χώρα. Κανείς δεν θέλει να μας κάνει κακό. Αν ο Κυριάκος τα καταφέρει θα έχει προοπτική».

Η ώρα περνούσε. Η Κάτια κοιτούσε με διακριτικό τρόμο τους δείκτες του ρολογιού της. Και μετά με βλέμμα «εντάξει;» ήταν έτοιμη να ορμήσει, να τρέξει, να πετάξει.
- Απίστευτη η επιτυχία με τις «Αγριες μέλισσες»!

«Ε, αμάν πια, βαρέθηκα! Πολλή μαγειρική, πολύ ριάλιτι, πολύ “Survivor”, πολύ “Next Top Model”. Αμάν. Ο κόσμος θέλει και λίγη μυθοπλασία».

- Επιστρέφεις στο παρελθόν, κοιτάς πίσω, αισθάνεσαι πως είσαι κάποια σπουδαία, κάποια αναντικατάστατη;

«Δεν είμαι τίποτα. Αισθάνομαι πως κάθε φορά πρέπει να αποδείξω πως αξίζω κάτι. Κι εσύ κάπως έτσι είσαι. Δεν σε κουράζει αυτό;».

- Οχι, έτσι είμαι.

«Ούτε εμένα. Είναι στον χαρακτήρα μου. Ετσι είμαστε. Ενα τίποτα που κάτι αξίζει».

Πετάχτηκε σαν ελατήριο, τη φίλησα και με φίλησε τρεις φορές στα μάγουλα, μετά μας οδήγησε προς το ασανσέρ διασχίζοντας τον λαβύρινθο των διαδρόμων και στο τέλος η ψηλόλιγνη φιγούρα της χάθηκε στο σκοτάδι. Στοιχειωμένη η ψυχούλα της από τον Μάριο. Στοιχειωμένη η στοά από το όνομά της. Στοιχειωμένο το θέατρο από την παρουσία της. Φεύγοντας είπα από μέσα μου: «Η Κάτια είναι είδος προς εξαφάνιση».