Τον γνωρίσαμε μέσα από τη σύντομη συμμετοχή του στις «Άγριες Μέλισσες». Ο λόγος για τον Ανδρέα Κωνσταντίνου ο οποίος υποδύθηκε τον Σέργιο Δούκα αλλά αποχώρησε γρήγορα από τη σειρά καθώς δολοφονήθηκε από τις αδερφές Σταμίρη. Ο ταλαντούχος ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town όπου μίλησε για τα σχολικά του χρόνια και για το πόσο ατίθασος ήταν αλλά και για τα φοιτητικά του χρόνια.
- Διάβασα ότι σπούδασες κοινωνικός λειτουργός. Πώς το αποφάσισες; «Τυχαία. Έδωσα Πανελλήνιες, πέρασα σε αυτήν τη σχολή στο Ηράκλειο Κρήτης και έτσι πήγα. Όταν την δήλωσα, δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν. Ήξερα όμως ότι ήθελα να κάνω θέατρο. Κατά τη διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής, συνάντησα και έγινα μέλος της θεατρικής ομάδας ΟΜΜΑ studio».
- Πώς ήταν η φοιτητική ζωή; «Ένας πανηγυρισμός που κράτησε τέσσερα χρόνια. Το σχολείο ήταν για μένα ανυπόφορο και επίπονο. Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο, ήταν μια αμήχανη περίοδος της ζωής μου. Ένιωσα ανακούφιση όταν τελείωσε. Ένιωσα ότι απαλλάχτηκα από κάτι πολύ βαρύ. Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν τα χρόνια που αυτονομήθηκα. Έμαθα πολλά».
- Τι μουσική άκουγες; «Είχα την τύχη να μεγαλώσω στη Θεσσαλονίκη των ’90, με πολιτιστικούς χώρους όπως ο Μύλος, που φιλοξενούσαν τόσο εγχώριες μπάντες, όπως οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Ziggy Was κ.ά., όσο και μεγάλα συγκροτήματα από τη διεθνή σκηνή -Tricky, Μassive Attack, Porcupine Tree, dEUS, Body Count, Coolio Paradise Lost, είναι κάποια που μπορώ να θυμηθώ. Πήγαινα πολύ συχνά σε συναυλίες. Γενικά, μου άρεσε ο σκληρός ήχος στη μουσική. Ακούγοντας τον ένιωθα μια άγρια χαρά, αισθανόμουν ελεύθερος, παραδινόμουν στη μουσική».
- Είχες μακριά μαλλιά να υποθέσω; «Και μακριά μαλλιά, και σκουλαρίκια στ’ αυτιά, και οργή, και θυμό, και χαρά, όλα τα είχα. Όπως κάθε έφηβος που αναγκάζεται να πηγαίνει σχολείο ενώ διψάει για μια ζωή χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς, ξέφρενη και απρόβλεπτη».
- Πολύ αναφέρουμε το σχολείο. «Ασφυκτιούσα εκεί. Δεν χωρούσα στους κανόνες του, στο ωράριο του. Δεν μου άρεσε και η επιβράβευση των καλών μαθητών. Οι καλοί μαθητές με τρόμαζαν. Τους φανταζόμουν να διαβάζουν όλη μέρα, ενώ εγώ αδυνατούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι παρόμοιο. Έκανα παρέα με τους άλλους. Αυτούς που κάπνιζαν, που έκαναν αλητείες, που ήταν διαφορετικοί, που δεν ήταν αρεστοί. Δεν μπορούσα να μη σηκώσω το μεσαίο δάχτυλο σε όλον αυτό τον καθωσπρεπισμό του σχολείου. Και φυσικά να πω "αντίο" γρήγορα. Αν και ανήκω στους ανθρώπους που δυσκολεύονται με τους αποχωρισμούς».
- Είσαι δύσκολος στις σχέσεις σου με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό σου πώς είσαι; «Σου είπα, είμαι ανυπόφορος. Και αυτό φαίνεται, δεν μπορώ να το κρύψω. Μου γίνεται φανερό εξ αντανακλάσεως από τους γύρω μου. Όταν δεν είμαι καλά, οι γύρω μου μπορεί να δεινοπαθήσουν. Μπορώ να είμαι όμως και υπομονετικός και μαλακός με τον εαυτό μου και κατά συνέπεια και με τους αγαπημένους μου. Προσπαθώ για το δεύτερο, γιατί αλλιώς δεν βγαίνει».
- Πως είναι η καθημερινότητα σου; «Απλή και χωρίς πρόγραμμα. Όλα κανονίζονται από τις δουλειές που έχω και συνήθως όταν βγαίνω πηγαίνω σε δύο αγαπημένα εστιατόρια -γιατί σπανίως μαγειρεύω- ή για κάνα ποτό».