Μαριάννα Τουμασάτου: Οι πρόσφυγες δεν είναι δολοφόνοι, απελπισμένοι είναι

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέτος είναι η χρονιά της. Ο λόγος για την Μαριάννα Τουμασάτου η οποία φέτος πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1 «Γυναίκα χωρίς όνομα» για δεύτερη σεζόν αλλά και στη θεατρική παράσταση «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ». Η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε στο περιοδικό «Εnjoy» και μίλησε για τη σημασία της μητρότητας, για τους ρόλους της αλλά και για τον σύζυγό της Αλέξανδρο Σταύρου με τον οποίο φέτος συνυπάρχουν τηλεοπτικά.

- Κυρία Τουμασάτου, τι πάει στραβά στον κόσμο και στην κοινωνία μας; Είναι δυνατόν οι πρόσφυγες πολέμου να θεωρούνται απόβλητοι της κοινωνίας; Με συγκλόνισε η φράση που λέτε στη θεατρική παράσταση «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ» ως πρόσφυγας και μητέρα μιας μικρής κόρης που πέρασαν με βάρκα το Αιγαίο για να ξεφύγουν από τα εγκλήματα πολέμου ότι «η φτώχεια έχει φωτογένεια, γι’ αυτό τη συντηρούν»…
Τα στραβά του κόσμου τούτου είναι πολλά. Οσο πιο εξαντλημένοι είναι οι λαοί από την οικονομική κρίση, όσο ζουν μόνο για να δουλεύουν σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί, με αποτέλεσμα να μη μορφώνονται σωστά, να μην έχουν χρόνο να χαρούν, να σκεφτούν, τόσο θα βλέπουμε όλο πιο συχνά ανθρώπινες τραγωδίες. Εμένα ο κόσμος μού μοιάζει σήμερα να ζει σε συνθήκες που βίωναν οι άνθρωποι πριν από τη Βιομηχανική Επανάσταση. Αυτό θέλει η παγκοσμιοποίηση, τους λαούς σε εξαθλίωση και να ζουν για να εργάζονται, να πληρώνουν και να μη σκέφτονται. Πόσο ηλίθιο είναι να θεωρείται ο πρόσφυγας απόβλητος; Οι δολοφόνοι, οι παιδεραστές, οι βιαστές αποτελούν το αρρωστημένο κομμάτι της κοινωνίας και όχι οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τις εστίες τους γιατί πέφτουν βόμβες πάνω από το κεφάλι τους και αυτοί τρέχουν για να προλάβουν τη ζωή. Εχουμε σκεφτεί με όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας και τις ιαχές πολέμου ότι από τη μια μέρα στην άλλη μπορεί από οικοδεσπότες να γίνουμε κι εμείς πρόσφυγες και φιλοξενούμενοι; Και οι ευκατάστατοι Ελληνες της Πόλης, της Σμύρνης και του Πόντου δεν πίστευαν ότι θα έμπαιναν σε βάρκες για να σωθούν…

- Παρ’ όλα αυτά, η μικρή κόρη της Νούρα λέει κάτι υπέροχο στη μάνα της: «Εχω φυλάξει στη χούφτα μου λίγο ήλιο, μαμά»… Ο άνθρωπος πάντα θα ελπίζει σε καλύτερες μέρες;
Μα από αυτό το υλικό είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο είδος: Να δίνει μάχες, να παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι, όσο κι αν πιέσει το σύστημα και η εξουσία τον άνθρωπο, εκείνος μπορεί στην αρχή να κάνει υπομονή, να φοβηθεί, να υποταχθεί, αλλά στο τέλος, όσο ακραία και δύσκολα να γίνουν τα πράγματα, με αίμα και θυσία θα επαναστατήσει. Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για τη χαρά και δεν θα σταματήσει να μάχεται για να την αποκτήσει, γιατί πολύ απλά είναι δικαίωμά του. Η μητέρα της Νούρα έχει χάσει τα παιδιά της και τον άνδρα στη Συρία κι όμως μάχεται για τη ζωή της κόρης της και τη δική της.

- Σε τι αδιέξοδο έχει έρθει η ανθρωπότητα;
Μερικές δεκάδες οικογένειες ανά τον πλανήτη θέλουν λυσσαλέα μεγαλύτερα κέρδη, περισσότερη συσσώρευση πλούτου. Να πεινάνε στα κράτη οι πολλοί και να ευημερούν από απληστία οι λίγοι. Απλά ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο σημείο να τρώει τις σάρκες του. Όπως παλιότερα ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Ο,τι αφορά την καλοπέραση των λίγων είναι φασισμός. Δεν δυστυχεί μόνο ο Τρίτος Κόσμος, δεν γίνονται μόνο εμφύλιοι πόλεμοι και επαναστάσεις στη Συρία και στις αραβικές χώρες, αλλά και στην Ευρώπη έχει επιβληθεί μια τρομερή λιτότητα. Δυστυχώς οι σημερινοί ηγέτες είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και υποταγμένοι στις τράπεζες και στις πολυεθνικές. Μαριονέτες του κεφαλαίου…

- Γιατί δεν ορθώνουν οι πολιτικοί ηγέτες το ανάστημά τους στο τραπεζικό σύστημα;
Γιατί η εξουσία και η δύναμη είναι πιο ελκυστική και από τα λεφτά. Πολλοί από αυτούς που εξουσιάζουν τους διάφορους λαούς της Γης είναι τόσο κομπλεξικά άτομα, τόσο ασήμαντοι και τραγικοί ως προσωπικότητες, που με το να κατέχουν μια θέση πιστεύουν ότι είναι και σπουδαίοι, ενώ κατά βάση είναι βαθιά αμόρφωτοι άνθρωποι.

- Τι σας λυπεί περισσότερο από όσα διαδραματίζονται στη γειτονιά μας και στα νησιά μας;
Τα ασυνόδευτα παιδιά. Από τότε δε που έγινα μητέρα, σε ό,τι έχει σχέση με τα παιδιά και την αθωότητα έχω μεγάλη ευαισθησία. Επειδή λόγω γυρισμάτων και θεάτρου δεν προλαβαίνω να δω ειδήσεις, έχω συνηθίσει να ενημερώνομαι από τα σάιτ στο ίντερνετ. Πριν από λίγες ημέρες συγκλονίστηκα με ένα παιδί επτά ετών που, όταν το ρώτησαν πώς ήρθε στη χώρα μας, εκείνο είπε απλά «ακολούθησα τους άλλους ανθρώπους γιατί ήμουν μόνος μου». Το αγόρι αυτό είπε στο βίντεο ότι η μάνα του, ο πατέρας του και τα αδέλφια του σκοτώθηκαν στους βομβαρδισμούς, ότι ολόκληρη η γειτονιά του είχε ισοπεδωθεί, ότι η πόλη ήταν τσιμεντένια χαλάσματα και, για να μην το βρει το βράδυ μέσα στα ερείπια, αποφάσισε να ακολουθήσει όλους τους άλλους ασυνείδητα. Όταν έχουμε φτάσει να ακούμε τέτοιες περιγραφές από τη χαρά της ζωής που είναι τα παιδιά, τότε μήπως έχουμε πέσει πολύ χαμηλά; Αυτό το παιδί περπάτησε νύχτα, χωρίς ανάπαυση, μαζί με ξένους για να σωθεί από αυτούς που το κυνηγούσαν.

- Τι πρέπει να κάνει η ελληνική Πολιτεία για τα ασυνόδευτα παιδιά;
Να πάρει πρωτοβουλίες και να αναλάβει δράσεις. Γιατί αυτά τα παιδιά βιάζονται στις δομές. Και, φυσικά, δεν μιλάμε για αυτά που κυκλοφορούν μόνα τους και μπορούν διάφοροι επιτήδειοι να τα απαγάγουν και να πουλήσουν τα όργανά τους. Όσο αυτά τα παιδιά στοιβάζονται στις δομές, χάνουν το δικαίωμα στο σχολείο και αυτό πρέπει να είναι το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού.

- Γιατί αντιμετωπίζονται οι πρόσφυγες με ρατσισμό; Είμαστε οι Ελληνες ξενοφοβικοί;
Οι Έλληνες είναι φιλόξενος λαός και υπήρξαμε πρόσφυγες. Άρα, τους πρόσφυγες τους πονάμε. Ναι, μπορεί κάποιοι να είναι επιθετικοί ή να μας φοβίζουν ότι μπορεί να κάνουν κακό, αλλά σκεφτείτε σε τι άθλιες συνθήκες ζουν. Απελπισμένοι είναι. Οι δολοφόνοι δεν έρχονται μόνο από την Αφρική και από τη Μέση Ανατολή. Αυτοί που είναι πολύ εξοικειωμένοι με τη βία και τα όπλα είναι και οι Αμερικανοί. Αλλά δεν σκεφτόμαστε τους Αμερικανούς ως δολοφόνους, αν και παράγουν όπλα, αν και εξαπολύουν πολέμους ανά τον πλανήτη, γιατί απλούστατα όλοι οι λαοί βλέπουν τους Αμερικανούς ως δολάριο. Αλλά εκεί κάνουμε τα στραβά μάτια.

- Μια μητέρα που βασανίζεται μέχρι να ενωθεί με την κόρη της έχει κάνει το κοινό του ΑΝΤ1 να μην αλλάζει κανάλι. Θα έλεγα ότι για δύο συνεχόμενες τηλεοπτικές σεζόν η σειρά «Γυναίκα χωρίς όνομα» έχει χτυπήσει την κεντρική αρτηρία της καρδιάς του κοινού… Η ηρωίδα που υποδύεστε, η Κάτια, μοιάζει με ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Θα βρει τη λύτρωση; Θα αγκαλιαστεί από την κόρη της, τη Μαρίνα;
Το παλεύει. Η σειρά έχει κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του τηλεθεατή. Αυτή η ψυχολογική διαδρομή των ηρώων κρατά κι εμάς τους πρωταγωνιστές σε εγρήγορση. Κανείς δεν ηρεμεί, κανείς δεν αδιαφορεί, κανείς δεν ησυχάζει. Η σειρά δεν έχει υποστεί στο ελάχιστο καμία φθορά. Την πρώτη σεζόν είδαμε την Κάτια να κυνηγάει την κόρη της για να της κάνει κακό, αφού δεν ήξερε ότι αυτό είναι το βιολογικό παιδί της. Τη δεύτερη σεζόν, και αφού της έχει αποκαλυφθεί το μυστικό, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ενωθεί μαζί της, να δεχθεί τη συγγνώμη της και, αν μπορεί, να αλλάξει κάτι στο μέλλον μεταξύ τους. Το εύχεται με την ψυχή της, αλλά την απαγάγουν…

- Η Μαρίνα για να γλιτώσει από τη μανία της Κάτιας είχε μπει στη φυλακή. Μπορεί να ξεχάσει αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα της;
Τα παιδιά πάντα συγχωρούν τους γονείς τους. Γιατί κάθε γενιά που έρχεται είναι πιο σπουδαία από την προηγούμενη και έχει το συναισθηματικό μεγαλείο να συγχωρεί. Σαν να είναι πιο εξελιγμένη συναισθηματικά. Δεν έχουν μικρότητες τα παιδιά ούτε είναι εκδικητικά. Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι κάνουν δεύτερες σκέψεις, είναι αυτοί που κλείνονται στο εγώ τους, καταφεύγουν σε έναν σαθρό εγωισμό, είναι σκληροί σαν σίδερο. Ο εγωισμός καταστρέφει. Δημιουργεί κακές και άσχημες συμπεριφορές στον άνθρωπο, τον αφήνει στάσιμο. Και εδώ θέλω να τονίσω ότι άλλο εγωισμός, άλλο αξιοπρέπεια. Ο εγωισμός έχει έπαρση. Ο ίδιος λες για τον εαυτό σου «είμαι καλός, είμαι δίκαιος, είμαι όμορφος». Αν είσαι αξιοπρεπής άνθρωπος, αφήνεις τους άλλους να πουν τα προτερήματά σου και όχι εσύ.

- Πώς σας φαίνεται η φετινή άνθηση της ελληνικής μυθοπλασίας, και μάλιστα με σειρές εποχής, και η νίκη της πάνω στα ριάλιτι;
Θα έλεγα ότι τα τελευταία χρόνια υπήρχε μια σταδιακή άνθηση της ελληνικής μυθοπλασίας και φέτος είδαμε να επενδύονται σε αυτήν πολλά χρήματα και το κοινό να ανταποκρίνεται ακόμη και σε σειρές ιστορικού περιεχομένου, όπως το «Κόκκινο ποτάμι», που αφορά τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Η επιτυχία της σειράς «Αγριες μέλισσες», με ένα σενάριο-διαμάντι, η οποία κόστισε πολύ ακριβά, αποδεικνύει σε όλους πως οι Έλληνες σεναριογράφοι αξίζουν πολύ και πρέπει να επενδύσουμε σε αυτούς αντί να διασκευάζουμε σενάρια. Οσον αφορά τις ριάλιτι παραγωγές, επειδή δεν τις βλέπω, γιατί δεν είναι του γούστου μου αυτή η τηλεόραση, δεν έχω να πω και πολλά πράγματα.

- Πώς είναι να παίζετε με τον σύζυγο σας, τον Αλέξανδρο Σταύρου, φέτος στη σειρά «Γυναίκα χωρίς όνομα»;
Πολύ όμορφα. Αλλά το έχουμε κάνει ξανά στο παρελθόν, αφού εκεί γνωριστήκαμε, στη δουλειά. Και έτσι άρχισε και η σχέση μας. Το καλό είναι ότι έχουμε και χρόνο να βλεπόμαστε με αυτόν τον τρόπο.

- Πώς είναι για μια μητέρα να δουλεύει αρκετές ώρες μέσα στη μέρα; Υπάρχουν τύψεις;
Για εμένα αυτό που μετρά είναι ο ποιοτικός χρόνος που θα περάσει ο γονιός με το παιδί του και όχι η ποσότητα. Πιστεύω στους δημιουργικούς γονείς. Που αγαπούν το επάγγελμά τους και έτσι είναι λιγότερο γκρινιάρηδες και μίζεροι ως άνθρωποι. Αρα εκτιμώ ότι οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι σε όλους τους τομείς είναι και πιο ευτυχισμένοι γονείς. Ας πούμε, τώρα, μιλάμε μαζί και πριν από λίγο κολλούσα στο παράθυρο χριστουγεννιάτικα στολίδια με την κόρη μου. Παλαιότερα, όταν δεν είχα την κόρη μου, δεν στόλιζα σχεδόν τίποτα μέσα στο σπίτι. Τα Χριστούγεννα όμως είναι για τα παιδιά. Κλείνουν τα σχολεία, ξεκουράζονται από το διάβασμα και θέλουν ένα παραμυθένιο σκηνικό μέσα στο σπίτι τους. Η σχολική ύλη είναι τόσο μεγάλη, που δεν ξέρω αν οι φοιτητές στο πανεπιστήμιο έχουν ανάλογη. Η μητρότητα με άλλαξε σε πολλά. Πριν τα Χριστούγεννα, με όλο αυτό το σκεπτικό ότι πρέπει να περάσεις καλά, να διασκεδάσεις, μου έφερναν κατάθλιψη. Με τη γέννηση της κόρης μου τα Χριστούγεννα πήραν νόημα στην καρδιά μου.

- Τι εύχεστε για τις γιορτές και για το νέο έτος;
Για όλο τον κόσμο και ειδικά για τα παιδιά περισσότερη αγάπη, φροντίδα, χαρά. Οφείλουμε οι ενήλικοι αυτού του κόσμου να προστατέψουμε την παιδικότητα. Δεν μπορώ να το χωρέσω στο μυαλό μου ότι αυτά τα 10 χρόνια Μνημονίου είδαμε ως διαφήμιση μια έφηβη που δεν μπορούσε να πάει σχολείο γιατί δεν είχε η οικογένειά της να της πάρει σερβιέτες και η εταιρία καλούσε τους τηλεθεατές να μη χαθεί άλλη ώρα μαθήματος από κορίτσι που δεν έχει σερβιέτες για την περίοδό του. Επίσης, με την ίδια τρυφερότητα πρέπει να αγκαλιάσουμε την τρίτη ηλικία, η οποία έχει πληρώσει και έχει δουλέψει για να έχει αξιοπρεπή γηρατειά, αλλά δυστυχώς με την κομμένη σύνταξη δεν μπορεί να πάρει ούτε τα φάρμακά της. Οι φαρμακοβιομηχανίες βλέπουν παγκοσμίως τους ανθρώπους σαν εμπορεύματα, με αναλγησία, και οι υπουργοί Υγείας θα πρέπει να σταματήσουν αυτή την εκμετάλλευση και να επιβάλουν σεβασμό στον ασθενή και τον πάσχοντα.