Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: Για χάρη της «Ευτυχίας» άρχισα το τσιγάρο και το μπαρμπούτι

Απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τους ανθρώπους που ερωτεύτηκε μα και πλήγωσε, για την αλήθεια και το τίμημά της στις σχέσεις, για τον έρωτα που γίνεται ασπίδα κόντρα στις συμβάσεις και την υποκρισία, αλλά και για τις πλαστικές και τα μπότοξ που ποτέ δεν έκανε μέχρι σήμερα. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αγαπά τα 61 της χρόνια και ζει κόντρα στον γυναικείο ναρκισσισμό.

Μια Γαλλίδα ποιήτρια του ’60 είχε γράψει: «Το εκκρεμές σκοτώνει τον χρόνο». «Ποιο είναι το εκκρεμές;» τη ρώτησαν. «Μα φυσικά η αγάπη. Οταν αγαπάς δεν έχεις συναίσθηση του χρόνου». Τι άλλο είναι; «Η προσωπικότητα», είπε. Σωστό. Για παράδειγμα, μόλις πρόσφατα, είδα και απόλαυσα ντοκιμαντέρ της Ανιές Βαρντά για την Ανιές Βαρντά. Ηταν 90. Ηταν πανάσχημη. Ηταν κοντή, μια σταλιά. Κι όμως, τρελαινόμουν με τη σκέψη να την είχα πλάι μου, να τη συνόδευα και να την άκουγα. Μόνο να την άκουγα. Ηταν 90. Και τρεις μήνες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας της εξέπνευσε. Ομως το εκκρεμές με το όνομά της κατοικεί μέσα μου.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη δεν έχει κανένα πρόβλημα με τον χρόνο. Ετσι λέει. Και σε πείθει. «Κοίτα», μου δείχνει. «Πού;» τη ρωτάω. «Να, εδώ κάτω από το αυτί μου. Βλέπεις ουλή, δείγμα πλαστικής;». Κοιτάω, τίποτα δεν βλέπω. Ούτε μποτοξάκι; Δεν πειράζει. Η φιλαρέσκεια είναι από τα προνόμια κάθε γυναίκας.

«Ούτε μποτοξάκι. Δεν το έχω ανάγκη. Δεν κρύβω την ηλικία μου. Δεν έχω λόγο να κρύψω την ηλικία μου. Γεννήθηκα πριν από 61 χρόνια. Και αρνούμαι να συμβιβαστώ με όλη αυτή τη μόδα περί νεότητας. Ανοησίες. Σήμερα είσαι 20, αύριο 30, μεθαύριο 40 και πάει λέγοντας. Σημασία έχει τι κάνεις. Ανάμεσα σε αυτά τα χρόνια. Σημασία έχει η διαδρομή σου».

Με τη φόρα που είχε πάρει παραλίγο να καταλήξει στο «άι σιχτίρ, σας βαρέθηκα». Δεν το είπε. Δεν της ταιριάζει. Τρία πράγματα της ταιριάζουν. Της πάνε. Μιας γυναίκας. Μιας προσωπικότητας. Μιας ταλεντάρας. Μιας ιέρειας. Μιας συνέπειας. Μιας πρωτοπορίας. Μιας πρωτοκλασάτης υποκριτικής παρουσίας.

Το πρώτο, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που είναι χαραγμένα στο πρόσωπό της. Μόνο μεγάλος γλύπτης θα είχε την έμπνευση πάνω της να χαράξει. Ο Πραξιτέλης, ο Γιαννούλης Χαλεπάς, ίσως ο Ογκίστ Ροντέν. Χαρακτηριστικά αιχμηρά και ταυτόχρονα να στάζουν αισθησιασμό και τρυφερότητα. Το δεύτερο, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της. «Είμαι ασυμβίβαστη. Πάντα ήμουν και πάντα θα είμαι».
Το τρίτο, η αδιαπραγμάτευτη ελευθερία της. Σαν να λέει: «Εγώ χωροφύλακα στο κρεβάτι μου δεν βάζω».

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη είναι Μήδεια, είναι Ηλέκτρα, είναι Μάσα (από τις τρεις αδελφές του Τσέχοφ), είναι Λούλου. Είναι κάθε θεατρική ηρωίδα που διαθέτει πιστοποιητικά διαχρονικής αντοχής, συμβολικής καταγραφής και πρωτοποριακής επεξεργασίας.

Με απλά λόγια, ηρωίδες του χθες όπως τους βλέπει σήμερα κάθε σκηνοθέτης που πάει κόντρα σε όλα.

«Ας κάνω λάθος. Ας παίξω κι ας χάσω. Ας προσπαθήσω κι ας σκοντάψω. Καλύτερα να δοκιμάσω. Καλύτερα να πειραματιστώ. Καλύτερα να ψάξω. Καλύτερα να προσπαθήσω όλα να τ’ αλλάξω. Καλύτερα αυτό παρά τα ίδια να επαναλάβω».

Συμφωνώ και προσυπογράφω! Το τίμημα μεγάλο. Το τίμημα είναι οικονομικό. Το τίμημα είναι γνωστό. Ούτε σκάφος, ούτε βίλα, ούτε πολυτέλειες.
Πόσα παίρνεις; «1.300. Οσο και όλα τα γνωστά ονόματα».

Μόνο; Μόνο! Μια Καραμπέτη μόνο τόσο λίγα; Μόνο. Και οι άλλοι, οι νεότεροι, οι «ανώνυμοι»; «Καλύτερα να μην ξέρεις. Υπάρχουν περιπτώσεις νέων παιδιών σε μεγάλες θεατρικές παραγωγές με 300».
Και οι άλλοι; «Οι άλλοι περίπου 700-800».

Και μου είπε το γνωστό ανέκδοτο: «Τρεις ηθοποιοί, ο πρώτος από Αμερική. Τον ρωτάνε πού ξόδεψε τα λεφτά από την τελευταία αμοιβή του: “Αγόρασα βίλα στο Μαλιμπού, μια θαλαμηγό, ένα ιδιωτικό αεροσκάφος και ό,τι περίσσεψε το έδωσα στη μητέρα μου”. Ρωτάνε και τον Αγγλο κι απαντάει: “Αγόρασα διαμέρισμα στο Τσέλσι, κότερο και μια Τζάγκουαρ και ό,τι περίσσεψε το έδωσα στη μανούλα μου”. “Κι εσύ;” ρωτάνε τον Ελληνα. “Εγώ”, απαντάει εκείνος, “αγόρασα ένα walkman. Και ό,τι περίσσεψε παρακάλεσα να μου το πληρώσει η μητέρα μου”».

Πώς προέκυψε αυτό το χαρισματικό πλάσμα; Από ένα μεγαλοχώρι με το όνομα Δόξα, πλησίον του Διδυμότειχου. Από αγρότες. Και από ένα καφενείο: «Ηταν του πατέρα μου και όποτε μπορούσα σερβίριζα καφέδες, λεμονάδες, πορτοκαλάδες».

Μερικές φορές πεταγόταν μέχρι το περίπτερο να αγοράσει δύο τσιγάρα χύμα: «Καρυοφυλλιά, πήγαινε και φέρε μου τσιγάρα». Το κοριτσάκι πήγαινε, αγόραζε, έφερνε.
Καπνίζεις; «Ποτέ δεν το δοκίμασα. Και σε όλους λέω να το κόψουν, να κάνουν αυτό το μεγάλο δώρο στον εαυτό τους».

Κι όμως, στην «Ευτυχία» μονίμως μ‘ ένα τσιγάρο κολλημένο στα χείλη. «Ασε τι έπαθα. Φαντάσου από την πρώτη στιγμή, αρχές Αυγούστου, στο πρώτο πλάνο αναγκάστηκα να καπνίσω δύο πακέτα τσιγάρα».
Ούτε χαρτιά παίζεις; «Ούτε. Ποτέ. Εγώ και τζόγος, σε μόνιμο διαζύγιο».



Τσιγάρα, πόκα και «δυο πόρτες έχει η ζωή»

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου κάπνιζε και έπαιζε. Μονίμως. Αδιαλείπτως. Τσιγάρο, πόκα, ζάρια, ενσωματωμένα στα κύτταρά της.

Η Καρυοφυλλιά είναι η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Και είναι τόσο αυτοκόλλητη με εκείνο το στιχουργικό θηρίο που όταν τη βλέπεις, όσοι τη δουν από την Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου στην ταινία του Αγγελου Φραντζή, θα βγουν από την αίθουσα με την εντύπωση πως νεκραναστήθηκε η καρδιά και το μυαλό μιας γυναικάρας που εκτός των άλλων είχε γράψει και αυτό, όπως το απαγγέλλει με άπειρο θαυμασμό η Καρυοφυλλιά: «Δυο πόρτες έχει η ζωή / άνοιξα μια και μπήκα / σεργιάνισα ένα πρωινό / κι ώσπου να ’ρθει το δειλινό / από την άλλη βγήκα. / Ολα είναι ένα ψέμα / μια ανάσα, μια πνοή / σα λουλούδι κάποιο χέρι / θα μας κόψει μιαν αυγή».

Πριν ανοίξω το στόμα μου με προλαβαίνει: «Τι απίστευτοι στίχοι! Μαθήματα ζωής. Τι μεγάλη ψυχή που είχε αυτό το πλάσμα! Εγώ στην ταινία υποδύομαι την ώριμη Ευτυχία και η Κάτια Γκουλιώνη τη νεαρή Ευτυχία».
Ταιριάξατε. Εξαιρετική η διαδοχή από τη μία στην άλλη. «Θέλω να μπαίνω βαθιά στον ρόλο μου. Οσο πιο βαθιά γίνεται. Αλλιώτικα να πάω σπίτι μου, να κάνω τη νοικοκυρά. Να αλλάξω επάγγελμα. Ο καθένας σε ό,τι κάνει πρέπει να προσφέρει το καλύτερο».

«Αρνούμαι να πετάξω τη σχέση μου στη χλεύη»

Ηταν Τρίτη βράδυ. Περασμένη Τρίτη. Και έξω έβρεχε καρέκλες. Ηταν το μπαρ του «Athens Zafolia Hotel» επί της Αλεξάνδρας. Και ήταν δύο κούπες με πράσινο τσάι. Μία για τη θεά και μία για τον κοινό θνητό.
Γιατί εδώ; «Επειδή εδώ κοντά είναι το σπίτι μου. Πάω με τα πόδια».

Μόνη; «Οχι, με τον άνθρωπό μου. Ρεκόρ χρονικής σταθερότητας. Περίπου 12 χρόνια».
Το όνομά του; «Δεν έχει σημασία».

Ελα, πες μου. «Θα σ’ το πω, αλλά δεν θέλω να το γράψεις».

Μου το είπε. Και εγώ της είπα: «Ο κόσμος το ’χει τούμπανο». Κι εκείνη μου εξήγησε: «Δεν θέλω η ζωή μου να βρίσκεται στα μανταλάκια. Χτες, για παράδειγμα, στην πρεμιέρα της “Ευτυχίας” εγώ κι εκείνος καθίσαμε σε διαφορετικές σειρές. Αρνούμαι να πετάξω τη σχέση μου στη χλεύη».

Η Καρυοφυλλιά ήταν αριστούχος στα μαθήματα. Και καθώς το καφενείο του πατέρα της μετατρεπόταν σε αυτοσχέδιο κινηματογράφο, εκ των πραγμάτων έπεφτε πάνω σε ταινίες και σε ηθοποιούς που έσκιζαν στα ταμεία.
«Τους είδα όλους. Λογοθετίδη, Βασιλειάδου, Ρίζο, Μπάρκουλη, Βουγιουκλάκη, Καρέζη, όλους. Ομως την ίδια στιγμή άκουγα από το ραδιόφωνο θεατρικές παραγωγές με Παξινού, Μινωτή, Ζαβιτσιάνου. Κολλημένη στο ραδιόφωνο. Να καλπάζει η φαντασία μου».

Απίθανο. Η σημερινή Λούλου προέκυψε από τη διασταύρωση Παξινού με Χατζηχρήστο. Αμ πώς... Κάπως έτσι καταλήγει σπουδάστρια στη Σχολή Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Αν και εισακτέα, με την πρώτη, στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Κάπως έτσι έπεσε πάνω σε ονόματα όπως Μάγια Λυμπεροπούλου, Μηνάς Χατζησάββας, Κώστας Αρζόγλου, Γιώργος Μιχαηλίδης. Κάπως έτσι την ανακαλύπτει ο Γιώργος Κιμούλης. Κάπως έτσι παίζει μαζί του στον «Κίτρινο φάκελο». Και κάπως έτσι, σχεδόν μόνιμη πρωταγωνίστρια θρυλικών σειρών του «δασκάλου Κουτσομύτη»: «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Η αγάπη άργησε μια μέρα», «Ο μεγάλος θυμός».
«Αντε τώρα μετά απ’ αυτές τις ανεπανάληπτες εμπειρίες με τον δάσκαλο Κώστα Κουτσομύτη, να παίξω σ’ αυτές τις παραγωγές που γίνονται στο πόδι», λέει.
Ποια είναι η Λούλου; Η ηρωίδα του Γερμανού συγγραφέα Φρανκ Βέντεκιντ (1864-1918). Πλάσμα ερωτικό, αχόρταγο, καταστροφικό. Ολων των αρσενικών. Και του εαυτού της. Γεννημένη για την καταστροφή. Η Καρυοφυλλιά δεν παίζει τη Λούλου. Υποδύεται την κόμισσα Γκέσβιτς: «Μια λεσβία. Ομοφυλόφιλη. Ερωτευμένη με τη Λούλου. Ενας άντρας φυλακισμένος σε γυναικείο σώμα. Συμβαίνει. Και σήμερα. Αλλά η κοινωνία μας είναι συντηρητική. Τους χλευάζει».






Πάντα κατά του γάμου

Ταυτόχρονα σχεδόν, από τη μία «Λούλου» με σκηνοθέτη τον Γιάννη Χουβαρδά στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» και από την άλλη εντατικές πρόβες για «Τρεις αδελφές» του Τσέχοφ με σκηνοθέτη τον Δημήτρη Καραντζά από τις 17 Ιανουαρίου. Τελειώνει το ένα, αρχίζει το άλλο. Εκείνη ως Μάσα, η Μαρία Κεχαγιόγλου ως Ιρίνα και η Αθηνά Μαξίμου ως Ολγκα.
Το ζώδιο Καρκίνος λένε πως είναι απρόβλεπτος, αμφίθυμος και εσωστρεφής.

«Στο καβούκι μου. Οι ρόλοι μού δίνουν την αφορμή για προσωπική έκφραση».

Δηλαδή κρύβεσαι; «Δεν κρύβομαι Είμαι τολμηρή μέσα από τους ρόλους μου. Μ’ αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα. Κόντρα στον γυναικείο ναρκισσισμό».
Λένε πως οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό... «Σωστά. Ημουν και είμαι εναντίον του γάμου. Επειδή είμαι δοσμένη στους μεγάλους έρωτες. Είχα φάει τα μούτρα μου από μικρή και τότε κατάλαβα πως οι έρωτες τελειώνουν κάποια στιγμή. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ηθελα να είμαι ελεύθερη».

Συναίσθημα ή σεξουαλικότητα; «Χωρίς την αυθεντική συνύπαρξη σχέση δεν υπάρχει. Η σεξουαλικότητα είναι πολύ σημαντική. Οπως και το συναίσθημα. Ερωτεύομαι πολύ έντονα με κυρίαρχη την παρουσία του ερωτισμού. Χωρίς ερωτισμό δεν υπάρχει τίποτα. Τότε η σχέση μεταμορφώνεται σε κάτι φιλικό, αδερφικό. Οταν εκλείπει το ερωτικό στοιχείο τότε θέλουμε κάτι άλλο στη ζωή μας. Κάποιοι μένουν σε μια σχέση παρά το γεγονός ότι το σώμα ζητάει κάτι άλλο. Είμαστε φίλοι. Ολες οι σχέσεις μου είναι κομμάτια του εαυτού μου, της ζωής μου, με συγκινούν όταν τους θυμάμαι και όταν τους βλέπω».

Δηλαδή τελειώνει ο ένας, έρχεται ο άλλος: «Σου είπα, όταν εκλείπει ο ερωτισμός, τότε ζητάω τον επόμενο έρωτά μου. Σε αυτή τη γραμμή που έχω χαράξει έχει βοηθήσει και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν παιδιά. Πολλές σχέσεις περιπλέκονται χάριν των παιδιών. Γι’ αυτό έχω επιλέξει να μην κάνω παιδιά και να μην παντρευτώ. Αν και πιστεύω ότι καλύτερα να χωρίζει κανείς παρά να μένει και να συνυπάρχει σε έναν νεκρό γάμο. Κάπως έτσι αναπτύσσονται τοξικές σχέσεις. Το διαζύγιο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ένδειξη υγείας. Η συνύπαρξη είναι νοσηρή. Αλλωστε τι σόι δημοκρατία έχουμε; Σε ποια δημοκρατία πιστεύουμε; Κανένας δεν ανήκει σε κανέναν. Η αναγκαστική συνύπαρξη προκαλεί επιθετικότητα και βία».

Και η αγάπη; «Η αγάπη είναι χρυσάφι. Πάνω απ’ όλα. Να βλέπουμε τον άλλον όπως είναι. Με τα ελαττώματά του. Να σεβόμαστε την προσωπικότητά του. Να μην τον διορθώνουμε. Ο καθένας είναι ο εαυτός του. Αυτή είναι η μαγιά που κληρονόμησα από τους γονείς μου. Αλλά και από τα έργα που έχω παίξει. Από τους ρόλους μου. Κατανόηση. Αποδοχή του άλλου».

Ποιες οι βασικές αξίες, πού πατάνε αυτές οι αληθινές σχέσεις αγάπης; «Προτιμώ να πληγώσω τον άλλον παρά να του λέω ψέματα και να υποκρίνομαι. Το ίδιο θέλω και από εκείνον. Να μου λέει την αλήθεια. Το ψέμα είναι τεκμήριο υποτίμησης του άλλου. Υποβάθμισης της σχέσης».

Πάντα έλεγες στον άνθρωπό σου την αλήθεια; Ας πούμε, του έλεγες, έτσι στα ίσα, «ξέρεις, πήγα και κοιμήθηκα με κάποιον άλλον»; «Πάντα. Ο πρώτος που το άκουγε και το μάθαινε ήταν εκείνος. Πάντα, από μικρή έλεγα την αλήθεια. Βαθιά επιθυμία μου, σε όλες τις σχέσεις μου, να είμαστε ανοιχτοί. Αφού δεν έχουμε παιδιά. Αφού δεν έχουμε εξαρτήσεις. Απλώς βασιζόμαστε στον ερωτισμό μας, στη σεξουαλικότητα και το συναίσθημά μας. Να σ’ το πω διαφορετικά. Ο ερωτισμός κόντρα στο σύστημα. Τα ζευγάρια που παντρεύονται συνήθως εξυπηρετούν οικονομικές ανάγκες. Εμείς, εκείνης της γενιάς, γαλουχηθήκαμε με τα απόνερα του Μάη του ’68, με ταινίες Γκοντάρ, Οσιμα, Γιόσιντα, Φερέρι. Κόντρα στις συμβάσεις. Κόντρα στην υποκρισία. Αν θέλουμε να είμαστε μαζί, θα είμαστε μαζί. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε, θα συνεχίσουμε. Αν βρεις κάποια άλλη, μου το λες. Αν βρω κάποιον άλλον, θα σ’ το πω. Και θα χωρίσουμε. Είμαι ασυμβίβαστη».

Υπάρχουν προϋποθέσεις που θεμελιώνουν μια σχέση;«Φυσικά υπάρχουν. Να κοιτάς τα πράγματα κατά πρόσωπο. Οπως είναι. Απογυμνωμένα από στολίδια. Η σχέση θέλει συζήτηση, διάλογο. Αν είναι πραγματική και αυθεντική μπορεί να επιβιώσει. Θέλει δουλειά. Πολλή δουλειά».

Πλήγωσες και πληγώθηκες; «Πολλές φορές. Το τίμημα της ελευθερίας. Μα έτσι δεν λέγαμε; Make Love, Not War».

Σε ποιες περιπτώσεις πληγώθηκες; «Ο άντρας στην Ελλάδα δυσκολεύεται να βρίσκεται και να κυκλοφορεί κάτω από τη σκιά μιας δυνατής γυναίκας. Ορισμένες φορές δεν το άντεχαν. Να είμαι εγώ ένας άντρας κάτω από τη σκιά μιας γυναίκας; Ποτέ. Ποιος είμαι εγώ δίπλα σου;»

Συνέβη πολλές φορές; «Μια-δυο περιπτώσεις. Και ήταν σχέσεις πάνω στο φόρτε τους, πριν από την παρακμή τους. Ενας κακός εννοούμενος ανδρικός εγωισμός, καλλιεργημένος από την παροιμιώδη Ελληνίδα μητέρα. Που κανακεύει τα αγόρια της». Μιλούσε με υποδειγματικό αυθορμητισμό. Κανένα πρόβλημα. Κανένα υποκριτικό στολίδι. Οπως με τις σχέσεις της, έτσι και με την κουβέντα της. Σε μια συνέντευξή της. Τι να κρύψει; Τη μαγκιά της;

Γι’ αυτό η Καρυοφυλλιά είναι επιτομή συνέπειας, ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Να κρύψει τα χαρίσματά της;

Ποιος ο μεγάλος ρόλος σου; Εννοώ εκείνος ο ρόλος που άφησε τα περισσότερα ανεξίτηλα ίχνη του, που σε συγκίνησε. Ανεξάρτητα από κριτικούς, θεατές και επιτυχίες. «Η Μάσα στις “Τρεις αδελφές” του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη την περίοδο 1989-1990. Πρόσεξε συμπτώσεις. Μοιάζει με συνωμοσία σύμπαντος. Πριν από 30 χρόνια έπαιξα Μάσα, θα την παίξω τώρα. Πριν από περίπου 30 χρόνια έπαιξα “Λούλου”, τώρα παίζω την κόμισσα Γκέσβιτς στο ίδιο έργο».

Ο Καρκίνος λένε ότι υποφέρει από ψυχικές μεταπτώσεις, εύκολα κλαίει, εύκολα γελάει. «Εκλαιγα περισσότερο μέχρι τα 45».

Θυμάσαι λεπτομέρειες, τις πιο απίστευτες, από κάθε σχέση; «Πράγματι θυμάμαι λεπτομέρειες. Σχεδόν “ασήμαντες” λεπτομέρειες».

Πολιτικά ενεργή; «Πιστεύω πως είμαι συνειδητή πολίτης. Απλά δεν μπήκα στην ενεργό πολιτική σκηνή επειδή αισθάνομαι ανεπαρκής. Και ως ενεργή πολίτης εισπράττω μια τεράστια απογοήτευση. Και από την πολιτική και από την οικονομία. Το σύστημα έχει μεγάλη ισχύ. Γι’ αυτό δεν ξέρω αν υπάρχει χώρος στην ελπίδα και την προσδοκία. Αισθάνομαι αδύναμη μπροστά στο σύστημα. Μπροστά στις ικανότητες και τις δυνατότητες που διαθέτει με εργαλείο την τεχνολογία. Από την άλλη η Επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917 κατέληξε σε μεγάλη απογοήτευση».

Εξω εξακολουθούσε να ρίχνει καρέκλες. Εκείνη πάλι εξακολουθούσε να βυθίζεται στις ηρωίδες της: «Αν ήμουν Ηλέκτρα πώς θα αντιδρούσα; Αν ήμουν Μήδεια; Αν πέθαινε αιφνιδιαστικά η κόρη μου, όπως συνέβη στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου; Κάθε ρόλος απαιτεί μεταμόρφωση. Η μεταμόρφωση έρχεται με την ταύτιση. Ο ερωτικός πόνος που βίωσε η Μήδεια. Ετσι συναντήθηκα μαζί της. Οπως έλεγε και ο Γιώργος Χειμωνάς, μέσα από την παιδοκτονία θα πορευτεί αιώνια με τον Ιάσονα, τον μεγάλο έρωτά της».

Λίγο πριν χωρίσουμε είπε μια τελευταία κουβέντα. Το εννοούσε: «Ο άνθρωπός μου είναι υπέροχος. Κλείνουμε 12 χρόνια. Η μακροβιότερη σχέση που είχα στη ζωή μου. Εχω την τύχη να τη βιώνω. Να συναντήσω τον άνθρωπο με τον οποίο βρήκα ηρεμία και αλήθεια».

Δεν της το είπα. Το απέφυγα. Ομως ένα είναι βέβαιο. Ηρεμία, γαλήνη και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μόνιμη αντιδικία. Η ταραχή φέρει το όνομά της. Αλλωστε το θέατρο, το δικό της θέατρο, όπως εκείνη το βλέπει, είναι η επιτομή του απρόβλεπτου και της ταραχής!