Ρένια Λουιζίδου: Δεν έχω κάνει μπότοξ και επεμβάσεις στο πρόσωπό μου

Λίγο πριν από την πρεμιέρα της επιστροφής του «Καφέ της Χαράς» η Ρένια Λουιζίδου περιγράφει πώς ένιωσε στο πρώτο γύρισμα, αποκαλύπτει πόσο έχει αλλάξει η ζωή της τόσα χρόνια μετά και απαντά για το τέλος της σειράς «Το Σόι σου», στη «Νέα Σελίδα».

Πώς ήταν το κλίμα στο πρώτο γύρισμα του «Καφέ της Χαράς»;
Με τον Χάρη, την Τζόυς, τον Γεράσιμο και τους περισσότερους από τους συντελεστές του «Καφέ της Χαράς» δεν είχαμε χαθεί για να νιώσουμε κάπως που ξανασυναντηθήκαμε. Αλλά όταν βρεθήκαμε ξανά στους χώρους που γυριζόταν το «Καφέ» δεκαέξι χρόνια πριν, υπήρξε απ’ όλους μας χαρά αλλά και αμηχανία ταυτόχρονα. Ηταν γλυκό και συγκινητικό το συναίσθημα.

Ποιος συγκινήθηκε πιο πολύ;
Η Μαρία Κανελλοπούλου. Ηταν και ως ρόλος η πιο μητρική φιγούρα απ’ όλους μας, ήταν και που είχε ασχοληθεί με την πολιτική και είχε απομακρυνθεί για λίγο από τη δουλειά, οπότε ήταν λογικό να συγκινηθεί. Αλλά δεν θα σου κάνω την υπεράνω. Ολοι μας συγκινηθήκαμε και υπήρχε κάτι ενδιάμεσο του «αχ, τι παράξενο αλλά και τι ωραίο αυτό που μας συμβαίνει».

Ξέρεις ότι όλοι έχουν μεγάλες προσδοκίες από το «Καφέ της Χαράς». Τι απήχηση πιστεύεις ότι θα έχει στον κόσμο;
Πάντα όταν παρουσιάζεις κάτι στο κοινό, είτε είναι παράσταση είτε είναι σίριαλ, έχεις άγχος πώς θα πάει. Πολύ περισσότερο τώρα με το «Καφέ», που ήταν μια σειρά που αγαπήθηκε τόσο πολύ. Ομολογώ ότι έχω μεγαλύτερη αγωνία τώρα παρά πριν από 16 χρόνια, όταν ξεκινούσε το «Καφέ». Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη σειρά, αλλά με το ότι μεγαλώνοντας νιώθω μεγαλύτερη ευθύνη για καθετί που κάνω. Παρ’ όλα αυτά, ακριβώς επειδή είμαι πια πολλά χρόνια σε αυτό το επάγγελμα, έχω την ψυχραιμία να διαχειριστώ το άγχος μου και να σκεφτώ ότι είναι μια δουλειά και ότι ακόμα κι αν δεν πάει καλά, δεν θα είναι το τέλος του κόσμου. Ξέρω, δηλαδή, πια ότι ούτε μια επιτυχία μπορεί να με τρελάνει ούτε μια αποτυχία μπορεί να με καταστρέψει.

Σε πόσα επεισόδια θα παίξεις;
Θα παίξω στα πέντε πρώτα επεισόδια και μετά ανάλογα με το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία θα επιστρέψω, χωρίς να μπορώ να πω ακόμα με σιγουριά για πόσο.

Το τελευταίο διάστημα ακούγεται ότι ο Alpha σκέφτεται να επαναφέρει το «Σόι». Ισχύει;
Εμένα προσωπικά δεν με έχει ενημερώσει κανείς για την επιστροφή της σειράς κι επειδή έχω επαφές και με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και με τη Βάσω Λασκαράκη και με πολλά από τα παιδιά που ήμασταν στο «Σόι», δεν ξέρουν τίποτα κι εκείνοι. Κι αν ακόμα έπεσε ως ιδέα στον Alpha, δεν έφτασε στα αυτιά μας.

Θεωρείς ότι ήταν λάθος του Alpha να σταματήσει το «Σόι»;
Δεν είναι δουλειά μου να κρίνω αν ήταν λάθος του Alpha να σταματήσει το «Σόι». Αν πω «καλά έκαναν», θα είναι σαν να τους καλοπιάνω, αν πω «όχι, δεν έκαναν καλά» θα φανώ αγενής. Κι επειδή είμαι άμεσα εμπλεκόμενη, φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να είμαι αντικειμενική.

Πιστεύεις ότι θα άντεχε ακόμα μια σεζόν;
Το θέμα της οικογένειας, που ήταν ο πυρήνας της σειράς, θεωρητικά είναι ανεξάντλητο. Αν υπήρχε μια ομάδα σεναριογράφων που θα μπορούσε να το υποστηρίξει, θεωρητικά θα μπορούσε να συνεχιστεί. Αλλά επειδή η ιστορία δεν εξαντλείται, δεν σημαίνει ότι ένα κανάλι είναι υποχρεωμένο να κρατάει το ίδιο πρόγραμμα επ’ άπειρον. Οταν μια σειρά είναι πέντε χρόνια στον αέρα, έχει το πλεονέκτημα ότι έχει κερδίσει ήδη το κοινό και το μειονέκτημα ότι πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μην κουραστεί ο κόσμος. Αυτό θέλει μεγάλη υποστήριξη. Δεν μπορείς να αφήνεις τα πράγματα να κινούνται μόνα τους. Δεν μπορώ να σου πω, λοιπόν, αν θα άντεχε το «Σόι» για ακόμα μια σεζόν. Αυτό έχει να κάνει κάθε φορά με μια σειρά από πράγματα που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Αν το έβαζαν απέναντι από τις «Μέλισσες» που σκίζουν, πιθανότατα θα είχε πρόβλημα.

Ποια σκηνή σε είχε δυσκολέψει περισσότερο στο «Καφέ της Χαράς»;
Είναι πολύ δύσκολο το «Καφέ της Χαράς». Είναι μια δουλειά που απαιτεί τρομερή αφοσίωση και κόπο, γιατί τα γυρίσματα είναι όλα στα χωράφια, μέσα στο κρύο, όπου το καλύτερο που έχεις να ακουμπήσεις είναι σε έναν σκαμπό. Ε, όταν έχεις να κάνεις δεκάωρα τέτοια γυρίσματα, πολλές φορές δε και μέσα στο κρύο, δεν είναι το πιο εύκολο πράγματα του κόσμου. Θυμάμαι ειδικά μια σκηνή, όπου, υποτίθεται, έχουμε χάσει τα παιδιά και βγαίνουμε μέσα στη νύχτα να τα ψάξουμε στο δάσος και φωνάζουμε «Βάλλια, Μανωλάκη!». Φαντάσου τώρα όλους μας, μαζί και με κομπάρσους, γιατί υποτίθεται ότι είχε βγει να ψάξει τα παιδιά όλο το χωριό, να γυρίζουμε μέσα στα σκοτάδια και το κρύο για ώρες ολόκληρες. Αφού η φράση αυτή έγινε σλόγκαν και όταν ξέραμε ότι θα έχουμε να γυρίσουμε μια σκηνή που θα μας ταλαιπωρούσε, λέγαμε συνωμοτικά ο ένας στον άλλο: «Βάλλια, Μανωλάκη» (γελάει).

Πόσο διαφορετική είσαι 16 χρόνια μετά;
Θα αστειεύεσαι, βέβαια. Σκέψου μόνο ότι είχα ένα παιδί 3 ετών που τώρα πια είναι 19. Αλλά σε αυτό το διάστημα έχει αλλάξει όλη η χώρα, όχι μόνο εγώ. Στην τηλεόραση με το μισό μπάτζετ και τον ίδιο χρόνο γυρίσματος βγάζουμε τη διπλή δουλειά. Δεν είναι, δηλαδή, ότι μεσολάβησαν 16 χρόνια και δεν έχω πια τις ίδιες αντοχές. Είναι ότι όλοι οι ηθοποιοί με την κρίση δουλεύαμε με τον κασμά, κάνοντας δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα για να επιβιώσουμε. Μπορεί για κάποιον που δεν ξέρει να φαντάζει όλο αυτό με την τηλεόραση σαν μια βόλτα στο λιβάδι με τις παπαρούνες, αλλά είναι πολύ σκληρή δουλειά.

Βλέποντας, πάντως, τα πρώτα πλάνα από τα γυρίσματα, η εικόνα σου δείχνει σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Δεν έβαλα τη μια φωτογραφία δίπλα στην άλλη για να εντοπίσω τις διαφορές, αλλά δεν νομίζω ότι είμαι όπως ήμουν 16 χρόνια πριν. Δεν είμαι ο Μπέντζαμιν Μπάτον ούτε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να ανατρέψω τη φυσική ροή των πραγμάτων. Πίστεψέ με, κάνω τα απολύτως απαραίτητα.

Η Τζόυς Ευείδη είπε ότι συνηθίζει πριν ξεκινήσει ένα σίριαλ να κάνει μπότοξ για να δείχνει πιο φρέσκια.
Μπότοξ δεν έκανα, αλλά φροντίζω το δέρμα μου να είναι ενυδατωμένο, ξεβάφομαι πάντα όταν δεν έχω δουλειά, βάζω καμία κρέμα, αυτά. Δεν έχω κάνει καμία επέμβαση στο πρόσωπό μου. Μην ξεχνάς ότι τα τελευταία πέντε χρόνια υποδυόμουν τη Χαρούλα στο «Σόι», που ήταν γιαγιά. Γιατί να κάνω μπότοξ, λοιπόν; Τώρα και να περνούσε από το μυαλό μου να κάνω μπότοξ για να δείχνω πιο φρέσκια στο «Καφέ», δεν πρόλαβα (γελάει). Δεν είμαι ενάντια σε όλα αυτά, αλλά ειδικά αυτή την περίοδο που παίζω στο «The Children» στο θέατρο Ιλίσια μαζί με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και την Πέγκυ Σταθακοπούλου και θα συνεχίσουμε και μετά τις γιορτές και ταυτόχρονα έκανα πρόβες για το «Tom In Greece», που ανέβηκε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης, κυνηγάω τον χρόνο με το τουφέκι. Αν έχω μισή μέρα να ξεκουραστώ, προτιμώ να κοιμηθώ παρά να πάω να κάνω μπότοξ. Αν μου είχε γίνει συνήθεια, πιθανότατα να έβρισκα έναν τρόπο να το εντάξω στο πρόγραμμά μου. Αλλά ειδικά τα τελευταία πέντε χρόνια με το «Σόι» το μόνο που έκανα ήταν δυο τρεις φορές μεσοθεραπεία. Κι αυτό με πίεση από τη μακιγιέζ, που μου έλεγε «κάτι πρέπει να κάνεις πια για να ενυδατώσεις το πρόσωπό σου». Κι εδώ που τα λέμε, στη δουλειά μας πρέπει να κουνιέται και το πρόσωπό σου. Και πια κι εγώ στους ρόλους που μου προτείνουν δεν είμαι το κορίτσι που για χάρη του μαλώνουν τα αγόρια.