Ζήνα Κουτσελίνη: Η συγκλονιστική της αποκάλυψη για την κατάθλιψη και τις τάσεις αυτοκτονίας

H Ζήνα Κουτσελίνη σε τηλεοπτική της συνέντευξη αποκάλυψε τη «μάχη» που έχει δώσει με την κατάθλιψη και αποκάλυψε ότι είχε μέχρι και τάσεις αυτοκτονίας.  «Στην καθημερινότητά μου είχα ανορεξία. Δεν είχα όρεξη να φάω. Μου έλεγαν πως έχει να κάνει με το χαμό της μαμάς μου. Εγώ ήξερα πως απλώς δεν ήθελα να ζήσω. Ήθελα όμως να φύγω όρθια, έχοντας τη δουλειά μου» αποκαλύπτει. «Η εικόνα μου μπροστά στους ανθρώπους που δουλεύαμε μαζί ήταν διαφορετική από αυτή που είχα όταν έμπαινα στο σπίτι μου. Κλειδωνόμουν μέσα και είχα μέχρι και τάσεις αυτοκτονία» τονίζει, για να προσθέσει: «Ήμουν ένα κορίτσι που δούλευα σε έναν χώρο όπου δε χωρούσε η κατάθλιψη. Κανείς δε θα διάλεγε έναν καταθλιπτικό συνεργάτη. Όλοι θέλουν έναν συνεργάτη να είναι παρών. Όχι να είσαι παρών -απών» αποκάλυψε στον Μιχάλη Κεφαλογιάννη.



Η εκπομπή «Οδηγός Καλής Ζωής» ασχολείται με τα πολλά «πρόσωπα» της κατάθλιψης, το Σάββατο 01 Φεβρουαρίου, στις 09:00. Καλεσμένη στο στούντιο είναι η Ζήνα Κουτσελίνη, η οποία μιλάει ανοιχτά για την δική της μάχη με την ψυχικό νόσο αλλά και την νίκη της απέναντι σε αυτή. «Πήγα σε ψυχίατρο στα 13 μου και κρυφάκουσα να λέει στη θεία μου πως δε θα καταλήξω καλά αν συνεχίσω να βιώνω την ίδια κατάσταση που βίωνα στο σπίτι» εξομολογείται η Ζήνα Κουτσελίνη. «Από τα 13 έως τα 24 έλεγα πως δε μπορώ να τα καταφέρω. Δε ήθελα να ζήσω. Ευτυχώς συναντούσα ανθρώπους που με βοηθούσαν να πάω μπροστά» αναφέρει.


Και συνεχίζει: «Αναζήτησα τη σωτηρία μου αλλάζοντας τρεις πόλεις και ένα νησί για να ξεφύγω από τα προβλήματα με τον πατέρα μου. Όλο αυτό ήταν πολύ βαρύ για την παιδική μου ηλικία. Κάθε φορά μάζευα τα βαλιτσάκια μου και έφευγα. Κάθε φορά που πρέπει να αποχαιρετήσω έναν άνθρωπο κλαίω, δεν μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια γιατί ανατρέχω στο παρελθόν μου. Σε κάθε αλλαγή που πρέπει να κάνω βγάζω ψυχοσωματικά. Δε μπορώ τις αλλαγές. Έκανα πολλές μέσα σε μια 10ετία» λέει η αγαπημένη δημοσιογράφος. «Είμαι ο άνθρωπος που η ψυχή μου είναι γερασμένη στα 50 μου χρόνια αλλά μετά από 10 χρόνια ψυχανάλυσης μπορώ και χαμογελάω αληθινά και όχι ψεύτικα».


Αναφέρεται και στην ψυχανάλυση, η οποία την βοήθησε ουσιαστικά: «Με βοήθησαν ο θάνατος του πατέρα μου και ένα οικογενειακό πρόσωπο να δω ψυχολόγο. Κάθε φορά που πήγαινα στο νησί μου ανέβαζα πυρετό. Ήταν ψυχοσωματικό. Ήρθε η φίλη μου στο καράβι φεύγοντας από το νησί μου και μου έδωσε ένα χαρτάκι με το τηλέφωνο του ψυχολόγου» υπογραμμίζει. «Πήγαινα μια φορά την εβδομάδα. Μου πήρε 4 χρόνια για να μπορέσω να αγγίξω το κομμάτι της μάνας μου. Είχα βρει το πρόβλημα με τον πατέρα μου και τα έριχνα όλα εκεί. Δε μπορούσα να κάνω σχέσεις στη ζωή μου. Άλλαξα, ξανά συστήθηκα στον εαυτό μου».