Kατερίνα Διδασκάλου: Η Μυρσίνη από τις Άγριες Μέλισσες θέλει να την ερωτεύονται «ακόμη και οι καρέκλες»

Την ήξερα από παλιά. Και τη θαύμαζα. Και ποιος δεν τη θαυμάζει. Ιδιαιτέρως ως Μυρσίνη στις «Αγριες Μέλισσες». Ετσι της τηλεφώνησα. Φυσικά για μια συνομιλία από κοντά. Δεν είχε αντίρρηση. Αλλά με εκείνο το υπόγειο ειρωνικό ρεύμα που διοχετεύει σε κάθε ατάκα της με ρώτησε: «Είδες την παράσταση;». Εννοούσε τον μονόλογο στο θεατρικό «Η πόρνη από πάνω». Κόμπιασα. Τι να της πω, ψέματα; «Πονηρούλη, δεν την είδες. Ελα πρώτα και μετά τα λέμε από κοντά». Και πρόσθεσε: «Δεν πήρες χαμπάρι πως παίζεται για ένατη χρονιά;».

Ομολογώ πως δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Ομολογώ πως δεν την είδα ως «πόρνη». Και ομολογώ πως είχε όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος της. Κατά διαβολική σύμπτωση, μερικές ημέρες πριν από αυτή την τηλεφωνική «παγίδα» έπεσα πάνω σε μια γαλλική παραγωγή του 2004 με τίτλο «Τριπλός πράκτορας» του μακαρίτη Ερίκ Ρομέρ. Και θυμήθηκα. Η Κατερίνα Διδασκάλου ως πρωταγωνίστρια. Η Κατερίνα να υποδύεται την Ελληνίδα σύζυγο εμιγκρέ στρατηγού των Λευκορώσων στο Παρίσι του 1936. Η Κατερίνα με άπταιστη γαλλική προφορά. Εχει και συνέχεια. Στο φινάλε της συνομιλίας μας άρχισε να απαγγέλλει εις άπταιστον αγγλική προφορά στίχους από το ποίημα της (Αμερικανίδας) Ελίζαμπεθ Μπίσοπ «One Art». Την άκουγα με το στόμα να χάσκει μέχρι κάτω. Ασε τα ελληνικά της.

«Η πόρνη από πάνω»

Το στόρι αυτής της συνάντησης πάει κάπως έτσι. Δευτέρα βράδυ στο «Coronet» του Παγκρατίου. Με τρία χτυπήματα κατακούτελα. Το πρώτο, το αδιαχώρητο. Ακόμα και τώρα, για εννέα συναπτά χρόνια. Το δεύτερο, o αριθμός του γυναικείου πληθυσμού. Ολων των ηλικιών και όλων των προελεύσεων. Ζήτημα είναι αν ήμασταν πέντε οι εκπρόσωποι του «αδύναμου φύλου». Γιατί αν κρίνω από την Κατερίνα και από πολλές άλλες περιπτώσεις, επώνυμων και «ανώνυμων», το πανίσχυρο φύλο είναι το θηλυκό.

Το τρίτο χτύπημα προήλθε από τον αυτοέλεγχο τον ερμηνευτικό. Χοροπηδούσε ως ζογκλέρ η Κατερίνα. Ως χήρα διαπλεκόμενου αστυνομικού. Ως εύθυμη χήρα. Ο «τυχαίος» θάνατός του, η πλήρης απελευθέρωσή της. Εχει ο Θεός. Τιμωρήθηκε όπως του άξιζε. Γιατί και καταπιεστής, και δυνάστης, και σεξιστής, και «προστάτης» της «πόρνης από πάνω». Ολα τα κακά πάνω του. Το καλύτερο και πιο εύγεστο θεατρικό πιάτο για το γυναικείο κοινό. Σερβιρισμένο με υποδειγματικό σαρκασμό από την Κατερίνα Διδασκάλου.

Μερικά λεπτά αργότερα εμφανίζεται στο λόμπι του θεάτρου. Η εμφάνισή της κάτι μεταξύ χίπστερ και διακριτικής ντίβας. Με κομψή ρεπούμπλικα. Με μακρύ παλτό χρώματος ταμπά. Με χυτό πανταλόνι και διεισδυτικό βλέμμα που χωρίς να το πάρεις χαμπάρι ακτινογραφεί ακόμα και το σκουπιδάκι. «Πάμε να τα πούμε».

Τώρα; «Τώρα! Πάμε να φάμε ζεστή σούπα στο στέκι της Μίνας και να κάνουμε τη συνέντευξη».

Μα δεν είμαι προετοιμασμένος (ψέματα, ήμουν προετοιμασμένος). «Θα τα βρούμε».

Να την κάνουμε αύριο; «Τώρα να την κάνουμε. Είμαι γεμάτη από τα ξημερώματα μέχρι το βράδυ. Πρωί γυρίσματα και μετά θέατρο».

Μητέρα τριών παιδιών και γιαγιά τριών εγγονιών

Και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη, συνέχισε: «Ολα τα κάνω μόνη μου και είμαι μια χαρά ως μητέρα τριών μεγάλων παιδιών και γιαγιά τριών εγγονιών». Είναι τόσο ερωτεύσιμη που ακόμα και τριαντάρηδες φλερτάρουν μαζί της. «Ευτυχώς κανένα από τα παιδιά μου δεν έγινε ηθοποιός, ο Θεός με λυπήθηκε».

Η Μυρσίνη στις «Αγριες Μέλισσες», ο πλήρης ορισμός της κακιάς, της σκύλας πεθεράς. «Σε πρώτο επίπεδο. Σκέψου όμως πως χάνει το παιδί της από φονικό; Σαν ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας.
Ξέρει τους δολοφόνους. Το αισθάνεται ως μάνα. Γι’ αυτό δεν μπορεί να αποδεχτεί τις νύφες της. Και διαρκώς μέσα της θυμώνει “γιατί ο γιος μου να παντρευτεί για τριάντα σκατοστρέματα;”».

Υπάρχει υπόγεια σχέση ανάμεσα στην ηρωίδα της «πόρνης» με τη Μυρσίνη στις «Αγριες Μέλισσες»; «Η Ερατώ στην “Πόρνη” παντρεύεται εξ ανάγκης προκειμένου να φύγει από το καταπιεστικό οικογενειακό της περιβάλλον. Ομως παγιδεύεται και έτσι από τον δεσποτικό πατέρα μιας επαρχιακής πόλης πέφτει στον αυταρχικό και άθλιο αστυνομικό της Αθήνας. Αντιθέτως η Μυρσίνη παντρεύεται από έρωτα».

Ερωτας, έρωτας, πέφτει όμως στο κρεβάτι με τον ντεντέκτιβ. «Συμβαίνει».

Ολα αυτά σε μια Ελλάδα παλιά. «Λάθος, πλάνη. Και σήμερα τα ίδια συμβαίνουν. Η ενδοοικογενειακή βία έχει χτυπήσει κόκκινο. Εχω να σου πω ιστορίες που θα σε αφήσουν στον τόπο. Και όχι με ηλικιωμένους, αλλά με νέους. Τις άκουσα όταν παρέδιδα σεμινάρια θεάτρου ενώπιον γυναικών. Νέων γυναικών. Ερχονται και με ρωτάνε “τι θα παίξουμε;”. Τις ιστορίες σας θα παίξουμε. Η ιστορία με την Ερατώ ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα αυτών των πλασμάτων».

Παντρεμένη από 13 ετών

Οπως; «Ακου και θα πέσεις χάμω. Μία εξ αυτών μου εξομολογήθηκε πως την ανάγκασαν να παντρευτεί σε ηλικία 13 ετών! Οταν ήταν αρραβωνιασμένη ο μέλλων σύζυγος πήγαινε στο από πάνω πάτωμα και τη βίαζε. Ενα χρόνο μετά έμεινε έγκυος. Το πρώτο της παιδί. Σ’ αυτή την ηλικία και μητέρα και νοικοκυρά στο σπίτι. Μια μέρα επιστρέφει ο λεγάμενος και εκείνη του λέει: “Επειδή πεινούσα αναγκάστηκα να φάω μόνη μου”. Για πότε παραλίγο να της έρθει πάνω της το πιάτο με τα φασολάκια ούτε που το κατάλαβε. Εκείνος της λέει “εδώ δεν είναι σπίτι σου, είναι το σπίτι μου”. Και άρχισε να τη δέρνει. Να δέρνει και το παιδί. Πήγε στους γονείς της λέγοντας “δεν αντέχω άλλο, θέλω να φύγω”. Και η μάνα της με ύφος αυταρχικό της λέει: “Εσύ σπίτι σου”».

Δεν το πιστεύω. «Πολλές τέτοιες περιπτώσεις γύρω μας. Κοντά μας. Οταν έπαιζα στο Δημοτικό Θέατρο Λάρισας, μια φορά δώσαμε παράσταση και στη Λαμία. Ολα αυτά πριν από πέντε χρόνια. Ερχεται ένα κοριτσάκι γύρω στα 30 και μου λέει: “Σαν να περιγράφετε το δικό μου βάσανο. Ο άντρας μου δεν έχει αφήσει Βουλγάρα για Βουλγάρα και Ρωσίδα για Ρωσίδα. Εχω δύο παιδιά 13 και 15 χρόνων. Τόσο νωρίς παντρεύτηκα. Δεν είναι που με κερατώνει, είναι που με δέρνει μπροστά στα παιδιά μας”. “Προφανώς”, της λέω, “θα μένεις μαζί του για οικονομικούς λόγους”. Λάθος. Το κορίτσι με τρεις δουλειές, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. “Και πού μένετε;”. “Στην προίκα μου”! “Κοίτα, κορίτσι μου”, τη συμβούλεψα, “σήμερα, τώρα, να πας να πετάξεις τα ρούχα του έξω και να φωνάξεις εισαγγελέα ώστε να του απαγορευτεί να πλησιάζει κοντά στο σπίτι”. “Θα τον σκοτώσω”, μου απαντάει. “Μην το κάνεις, θα πας τζάμπα φυλακή. Συγκρατήσου!”».

«Ο φόβος μάς κρατάει δεμένες»

Ασυγκράτητη η Κατερίνα. Αφήγηση-ποταμός. «Η ενδοοικογενειακή βία έχει αυξηθεί κατά 47%. Στις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες έχει αυξηθεί περισσότερο. Στις μεσογειακές λιγότερο. Ξέρεις γιατί; Επειδή οι γυναίκες εδώ φοβούνται να μιλήσουν δημοσίως. Ο φόβος μάς κρατάει δεμένες».
Είχες ποτέ ανάλογες εμπειρίες; «Οχι, είμαι τυχερή».

Δεν πρόκειται για τύχη. Η προσωπικότητά της είναι που τη θωρακίζει.

«Η κακοποίηση έχει πολλές μορφές. Ας πούμε η φράση “πρέπει να φέρεις τα ίδια λεφτά στο σπίτι”».

Τι πιστεύεις για τον γάμο; Εχει ξοφλήσει; «Δεν πιστεύω στον θεσμό του γάμου. Πιστεύω στο σύμφωνο συμβίωσης».

Μπορούν δύο άνθρωποι να τα έχουν βρει συναισθηματικά και σεξουαλικά για πολλά χρόνια; «Ανάλογα. Ξέρω ζευγάρια που συμβιώνουν για πάνω από 50 χρόνια».

Πενήντα χρόνια πληρέστατης συναισθηματικής και σεξουαλικής δραστηριότητας; «Δεν ξέρω. Μπορεί με σκαμπανεβάσματα».

Μπορεί να παραμένουν και να συμβιώνουν συναισθηματικά και όχι σεξουαλικά. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής. «Μπορεί να βάζουν δεύτερο το σεξουαλικό».

Η Μυρσίνη πέφτει στο κρεβάτι με τον ντετέκτιβ. «Ομως κάνει έρωτα και με τον άντρα της».

Περίφημα. Και ο ένας και ο άλλος.

Το πέος του ντετέκτιβ, η διαφυγή της Μυρσίνης

«Το κάνει μετά τον χαμό του γιου της επειδή πιστεύει πως με το σεξ θα κρατηθεί από κάτι».

Κι έτσι κρατιέται από το πέος του ντετέκτιβ. «Δεν είναι το πέος, είναι η διαφυγή, η απόδραση».

Μήπως το εξιδανικεύεις; Αλλωστε πόσες γυναίκες θα μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητεία ενός Στάνκογλου; «Δεν είναι μόνο ο Γιάννης, είναι και ο Λεωνίδας (εννοεί τον Κακούρη). Και οι δύο καλοί, πολύ καλοί. Νιώθω τυχερή κοντά τους. Εξαιρετικοί συνάδελφοι. Οι ερωτικές σκηνές με τον άντρα της έχουν πάθος. Οι ερωτικές σκηνές με τον εραστή της είναι η διαφυγή της. Εγώ το βλέπω σαν να είναι το παυσίπονό της».

Μωρέ, τι παυσίπονο κι άλλα τέτοια. Η κυρία ήθελε να πηδηχτεί. Τόσο ωμά. Απλά πράγματα. Η ηθική μας δεν το δέχεται. Πόσοι έχουν το κουράγιο να το ομολογήσουν στον σύντροφό τους; «Το συνηθίζεις και μετά κι άλλοι, κι άλλοι... Αλλά χωρίς συναίσθημα δεν υπάρχει σχέση. Δεν είμαι δογματική, αλλά η χημεία είναι απαραίτητη. Γι’ αυτό πιστεύω πως οι σχέσεις των 50 ετών μπορεί να είναι αληθινές».

Εκ πείρας το λες αυτό. Με δύο γάμους. «Ο πρώτος έξι χρόνια, ο δεύτερος δεκατέσσερα».

Ο τρίτος τα υπόλοιπα χρόνια; Χαμογέλασε με νόημα. Σαν να έλεγε «δεν το έχω ανάγκη, το έχω ξεπεράσει, μια χαρά τα ’χω βρει με τη μοναχικότητά μου, τίποτα δεν μου λείπει».

«Μπότοξ; Χαζή είμαι;»

Μια αδιάκριτη ερώτηση; «Να ακούσω».

Δεν μπορεί, θα έχεις κάνει μπότοξ, η φιλαρέσκεια είναι μία από τις αρετές κάθε γυναίκας. Μ’ αρέσει. «Για κοίταξέ με προσεκτικά. Με βλέπεις με χείλη φουσκωμένα και με... ορθοστατικά μέρη; Χαζή είμαι; Ποτέ!».

Ούτε καπνίζεις; «Ποτέ δεν κάπνισα. Δεν πρέπει να καπνίζω».

Ούτε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη καπνίζει. «Την αγαπώ. Ούτε η Μέριλ Στριπ».

Λένε πως οι καλλιτέχνες τα κάνουν όλα, αλλά συγχωρούνται από τους κοινούς θνητούς λόγω ασυλίας. Είναι προστατευμένοι. Οι σύγχρονοι θεοί. «Καμία ασυλία. Οι καλλιτέχνες τα κρύβουν πιο πολύ επειδή αισθάνονται εκτεθειμένοι. Ξέρεις τι με έχει συγκλονίσει τον τελευταίο καιρό; Η περίπτωση του Γάλλου παιδόφιλου συγγραφέα Γκαμπριέλ Ματζνέφ».

Oι παιδόφιλοι στον Καιάδα

Παρεμπιπτόντως, ο Γκαμπριέλ Ματζνέφ, σήμερα 83 και βάλε, έχει ομολογήσει δημοσίως τις παιδοφιλικές του προτιμήσεις, κυρίως για πλάσματα κάτω των 15 ετών. Περίπου είχε πει πως όταν πήγαινε σε κάποια ασιατική χώρα δεν μπορούσε να αντισταθεί επειδή μικρά παιδιά έπεφταν πάνω στους τουρίστες.
Η Εισαγγελία των Παρισίων ξεκίνησε έρευνα για βιασμούς μετά την κυκλοφορία του βιβλίου της εκδότριας Βανεσά Σπρενγκορά με τίτλο «Le Consentement» («Η συναίνεση»), στο οποίο περιγράφει πώς αποπλανήθηκε από τον Ματζνέφ στη δεκαετία του ’80, όταν αυτή ήταν 13 ετών. Η εκδότρια περιγράφει πώς η σχέση αυτή επιβάρυνε τη ζωή της, η οποία σημαδεύτηκε από επεισόδια κατάθλιψης.

«Θεωρώ πως τέτοιες περιπτώσεις που καταστρέφουν τις ψυχές μικρών παιδιών αξίζουν ως τιμωρία τον Καιάδα».

Κανείς δεν πρόκειται να διαφωνήσει μαζί σου. Πάντως σήμερα διαδίδεται όλο και περισσότερο στην Ευρώπη το πρότυπο του It. Δηλαδή του ουδέτερου, του ατόμου που μπορεί να τα κάνει όλα. Και στρέιτ και γκέι και τρανς, και όλα μαζί. Ατομα χωρίς συγκεκριμένο σεξουαλικό προορισμό. «Ο καθένας με τις προτιμήσεις του. Πάντα τα ίδια συνέβαιναν. Μόνο που ήταν κρυμμένα βαθιά, μακριά από τα βλέμματα της κοινωνίας. Αν ο Γκαμπριέλ Ματζνέφ έχει ασυλία, το βρίσκω τραγικό. Ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Ασκητική” γράφει πως η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Ο πατέρας μου, στη δεκαετία του ’80, άνοιξε το σπίτι και πρόσφερε ένα πιάτο φαγητό σε άπορους φοιτητές της Αφρικής».

Στην αρχή με Τσίπρα, τώρα με Κυριάκο

Επομένως ενδιαφέρεσαι για την πολιτική. «Δεν με νοιάζει. Ειλικρινά στο λέω. Πρόκειται για ένα ατελείωτο παιχνίδι. Απλώς ενδιαφέρομαι να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που να νοιάζονται για το κοινό καλό».

Ποιοι είναι αυτοί; Τώρα τι σε ρωτάω... Είμαι σίγουρος πως θα αποφύγεις να πεις ονόματα και να εκτεθείς. «Οχι, δεν έχω να πω ονόματα. Γιατί δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον ο καθένας. Είναι πολύ δύσκολο να εκτιμήσεις τους πολιτικούς».

Ο Αλέξης Τσίπρας φερ’ ειπείν. Πίστεψες σε αυτόν; «Στην αρχή πίστεψα ότι μπορούσε να κάνει κάτι».
Ο Κυριάκος; «Θα δείξει. Μέχρι στιγμής τα δείγματα είναι καλά».

Σε αισθάνομαι κουμπωμένη. Τι έχεις να φοβηθείς; «Δόξα τω Θεώ, τίποτα. Εύχομαι και ελπίζω στην Τέχνη. Αλλά και εκεί διοικούν παρέες. Οπως και στην πολιτική».
Κι εσύ σε παρέες; «Ποτέ. Είναι που δεν μεμψιμοιρώ. Δεν γκρινιάζω. Αντί να γκρινιάζεις, να σου φταίνε όλοι και όλα και να θυμώνεις, καλύτερα είναι να προχωράς, να δημιουργείς. Ο κόσμος το εκτιμά αυτό. Το κοινό είναι ο απόλυτος εκτιμητής της δουλειάς σου. Μωρέ, δεν πά’ να λένε. Σε θέλει ο κόσμος; Ε, τότε είσαι μια χαρά».

Στην προσωπική της ζωή «περίοδος αγρανάπαυσης»

Και στην προσωπική σου ζωή; «Τώρα περνάω περίοδο αγρανάπαυσης».

Κατά τα άλλα; «Μόνο ευγνωμονούσα είμαι. Για όλα αυτά που μου συμβαίνουν στο θέατρο και στην τηλεόραση. Ευγνωμονούσα διαρκώς».

Ακόμα και στην κακή τηλεόραση; «Οι “Αγριες Μέλισσες” από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές. Φαντάσου, ένας φίλος μου, καθόλου λάτρης τη τηλεόρασης, μου είχε πει πως ενώ ήταν στη Σαντορίνη και απολάμβανε θάλασσα, ψάρια και υπέροχο λευκό κρασί, κάποια στιγμή γύρισε και είπε: “Κρίμα, χάσαμε τις Αγριες Μέλισσες”. Τέτοια επιτυχία!».

Επιστροφή στην τηλεόραση μετά από πόσα χρόνια; «Μετά το “Τέσσερις” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη δεν είχα κάνει τίποτα».

Και ο φόβος του θανάτου; «Κανένας φόβος. Ειλικρινά. Πορεύομαι χωρίς αγωνία και ανασφάλεια. Μόνο με βεβαιότητα. Και δεν νιώθω καθόλου μοναξιά. Με τρία υπέροχα παιδιά, τρία εγγόνια-αγγέλους, με φίλους και με τόσο πολλούς θεατές που με ακολουθούν πιστά όλα αυτά τα χρόνια. Στο Instagram είχα πάρει το εξής μήνυμα από μια φίλη: “Θα έπρεπε να είχατε πάρει το Οσκαρ”».

Μερικοί Ελληνες το αξίζουν. Εδώ είναι που λένε «η δυστυχία να είσαι Ελληνας». Εχεις παίξει και την Κοτοπούλη στην «Ευτυχία» που μέχρι σήμερα έχει κάνει ρεκόρ εισιτηρίων -άνω των 600.000- και προχωράει προς τις 700.000. «Απίστευτη προσωπικότητα. Αρκεί να σου πω μερικές απαντήσεις της από συνεντεύξεις εκείνης της εποχής. Οπως “Ποιος είναι ο σκοπός σας;”. “Να κερδίσω”. “Ποια είναι η αγαπημένη σας ηθοποιός;”. “Η Κυβέλη υπό τον όρο να πει και για μένα τα ίδια”. Ακόμα, “ο αγαπημένος μου άνθρωπος είναι ο λογιστής του θεάτρου μου όταν είναι γεμάτο”».

Η τέχνη της απώλειας

Με απλά λόγια, Κατερίνα σκίζεις παντού. «Τι να πω; Είμαι χαρούμενη και άκρως ικανοποιημένη. Ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχουμε. Και είναι πολλά. Ξέρεις τι σημαίνει να σε ζει επί 33 χρόνια αυτή η δουλειά; Και κάθε χρόνο πάει και καλύτερα. Ποτέ δεν ζω με στραμμένο το βλέμμα στο παρελθόν και στα παλιά. Τώρα είμαι καλύτερα. Και οικονομικά».
Και έτσι ξαφνικά σταματάει, παίρνει βαθιά ανάσα και αρχίζει να απαγγέλλει στα αγγλικά, με άπταιστη προφορά, στίχους από το ποίημα της Ελίζαμπεθ Μπίσοπ «One Art». Στίχοι με νόημα, για την ίδια και για όλους εμάς. Στίχοι ανατροπής. Για όσους αισθάνονται επιτυχημένοι και ζουν μια χαρά: «Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις / Τόσα πολλά πράγματα μοιάζουν αποφασισμένα να χαθούν».

Η Κατερίνα δεν χάνεται. Προς το παρόν -ελπίζω για πολλά χρόνια- πορεύεται πληρέστατη όσο ποτέ άλλοτε. Και μονόλογος «Η πόρνη από πάνω». Και Μυρσίνη στις «Αγριες Μέλισσες». Και σε οκτώ επεισόδια του «Ετερος Εγώ» συντόμως από COSMOTE. Και θεατρική παράσταση με «7 αναζητήσεις», επτά Ελλήνων συγγραφέων στο Δημοτικό Πειραιά, παρέα με Μάνο Βακούση, Λεωνίδα Κακούρη, Ρηνιώ Κυριαζή, Ηρώ Μπέζου, Αλέξανδρο Μυλωνά. Και το καλοκαίρι με «Αίαντα». Θεέ μου, πώς τα προλαβαίνει; Η εργασιομανία της, η προσωπική ψυχοθεραπεία της.
«Λάθος είσαι. Τα ’χω βρει με τον εαυτό μου μια χαρά». Και τη στιγμή που σηκωθήκαμε -εκεί γύρω στα μεσάνυχτα- είπε την ατάκα: «Τι να γίνει, έτσι είμαστε εμείς οι καλλιτέχνες. Θέλουμε να μας ερωτεύονται άντρες, γυναίκες, παιδιά, καρέκλες, καναπέδες, σκυλιά, γάτες, οι πάντες και τα πάντα!».
Αντε γεια!

ΦΩΤΟΓΡΑΦIA: william faithful