«Unorthodox» στο Netflix: Η σειρά-φαινόμενο με την καταπιεσμένη Εβραιοπούλα που «κατέκτησε» τους τηλεθεατές
Τα καλογυρισμένα πλάνα, οι εκπληκτικές ερμηνείες, οι καλομελετημένες σκηνές, που βασίζονται σε βαθιά έρευνα του τρόπου ζωής των Χασιδιστών Εβραίων, είναι μερικοί από τους λόγους που το «Unorthodox» συζητιέται πλέον απ' όλους τους έγκλειστους, λόγω καραντίνας, φαν του Netflix
Τίνα Μανδηλαρά
Μικροσκοπική, σχεδόν εύθραυστη, αλλά με ένα υποκριτικό ταλέντο που «ξεχειλίζει» από την οθόνη, η πρωταγωνίστρια του Unorthodox, Σίρα Χαας, φαίνεται να κερδίζει απολύτως τις εντυπώσεις σε μια ερμηνεία που έχει ήδη συζητηθεί από τους πάντες.
Είναι, αλήθεια, παράδοξο μια σειρά που μιλάει στη γλώσσα των γίντις -μια γλώσσα σπάνια, που μιλιέται από λίγους ακόμα και σήμερα- και εμπνέεται από την πραγματική ιστορία μιας καταπιεσμένης Εβραίας, που ζούσε σε μια κοινότητα Χασιδιστών της Νέας Υόρκης, να βρίσκεται στη πρώτη σειρά της παγκόσμιας κατατάξης των προτιμήσεων του Netflix και στα δέκα πρώτα της χώρας μας.
Κλείσιμο
Τα καλογυρισμένα πλάνα, οι εκπληκτικές ερμηνείες, οι καλομελετημένες σκηνές που βασίζονται σε βαθιά έρευνα του τρόπου ζωής των Χασιδιστών Εβραίων είναι μερικοί από τους λόγους που το Unorthodox συζητιέται πλέον απ' όλους τους έγκλειστους, λόγω καραντίνας, φαν της διάσημης πλατφόρμας. Άλλωστε, και η ίδια η συγγραφέας Άννα Γουίνγκερ, στο βιβλίο της οποίας βασίστηκε η σειρά, δήλωνε σε πρόσφατη συνέντευξή της ότι, όταν μιλάμε για “κοινωνική αποστασιοποίηση”, ο νους πάει αυτόματα σε αυτή την κοινότητα των Χασιδιστών Εβραίων με καταγωγή από την Ουγγαρία, που μοιάζει να ζει σε περασμένο αιώνα, μακριά απ' οτιδήποτε έχει να κάνει με δυτικό κόσμο -πόσο μάλλον με τη Νέα Υόρκη.
Ντυμένοι με ρούχα άλλης εποχής, φορώντας περούκες -οι νυμφευμένες γυναίκες- και επιβλητικά καπέλα οι άνδρες, με τα χαρακτηριστικά τελετουργικά σάλια τσιτσίτ και την ασπρόμαυρη αμφίεση, οι πρωταγωνιστές της σειράς μοιάζουν να βγαίνουν από ένα μυθιστόρημα που δυστυχώς είναι πραγματικό και με οδυνηρές προεκτάσεις για τις καταπιεσμένες γυναίκες, οι οποίες είναι προορισμένες μόνο για τα οικιακά. Έτσι και η πρωταγωνίστρια, η Έστι, παρότι ξέρει ότι διαφέρει από τις υπόλοιπες, είναι καταδικασμένη να παντρευτεί έναν άνδρα από προξενιό, τον οποίο δεν γνωρίζει προηγουμένως, βιώνοντας όλες τις προκαταλήψεις που την θέλουν κλεισμένη στο σπίτι, με μοναδικό προορισμό την τεκνοποίηση.
Αναγκαστικά εγκαταλείπει τα μαθήματα πιάνου που αγαπάει τόσο, παρότι κρατάει επαφή με τη δασκάλα της, και υποτάσσεται στην οικογενειακή επιταγή, που την θέλει να συνευρίσκεται σεξουαλικά με τον άνδρα της, χωρίς καν να ξεγυμνώνεται, μόνο κάθε Παρασκευή. Εννοείται ότι δεν έχει μάθει τι σημαίνει ερωτική απόλαυση, καθώς αυτό απαγορεύεται, με αποτέλεσμα την κωμικοτραγική κατάληξη και την ακύρωση όλων αυτών των προαποφασισμένων ερωτικών ραντεβού -και με την ίδια να αποφασίζει ότι τελικά δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την οριστική φυγή.
Όλα αυτά θα έμοιαζαν εντελώς παράδοξα και ίσως αποκυήματα ενός φανταστικού σεναρίου, αν δεν ήταν εντελώς πραγματικά, βασισμένα στα αληθινά βιώματα της συγγραφέως Άννα Γουίνγκερ, η οποία το έσκασε, όπως και η πρωταγωνίστρια της ταινίας, για το Βερολίνο, προκειμένου να βρει την ελευθερία της. Χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν και πουλώντας τα κοσμήματά της, εξασφάλισε το μοναδικό εισιτήριο για τη δική της Γη της Επαγγελίας, όπου ήξερε ότι ζει μόνιμα η μητέρα της, επίσης δραπέτης του καταπιεστικού περιβάλλοντος, μαζί με την ερωμένη της.
Το περιβάλλον των πραγματικών Χασιδιστών περιγράφεται, επίσης, με κάθε ακρίβεια στη σειρά, όπως και οι άκρως εντυπωσιακές σκηνές του εβραικού γάμου ανάμεσα στην Έστι και τον άνδρα της, Γιάνκι -εξίσου εκπληκτικός στον ρόλο ο Αμίτ Ραχάβ- οι οποίοι μοιάζουν να είναι εγκλωβισμένοι και οι δύο σε μια άτεγκτη πραγματικότητα, που δεν τους αφήνει περιθώρια ελεύθερων κινήσεων. Ακόμα και όταν η Έστι τελικά το σκάει στο Βερολίνο και ακόμα και όταν κι εκείνος συνειδητοποιεί ότι εξακολουθεί παρ' όλα αυτά να επιθυμεί να είναι σύζυγός του ένα κορίτσι που εναντιώνεται στο ηθικό του σύστημα, όλα μοιάζουν να είναι προαποφασισμένα, σαν η μοίρα των Εβραίων να ξεπερνά ακόμα τα προσωπικά βιώματα.
Εξ ου και οι συγκλονιστικές στην εσωτερική τους ένταση σκηνές των ψυχικών συγκρούσεων και των καταπιεσμένων συναισθημάτων που νιώθουν οι πρωταγωνιστές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στην εβραϊκή θρησκεία ο πόνος πρέπει να είναι υπόκωφος και σιωπηρός, καθώς το τραύμα είναι πάντα εκεί, στους αιώνες των αιώνων.
Εκπληκτική επίσης και η σκηνή της ανακάλυψης της εχθρικής πόλης του Βερολίνου από την Έστι, του τόπου όπου κάποτε δολοφονήθηκαν χιλιάδες Εβραίοι και η μετάλλαξή της στον προσωπικό της παράδεισο. Όταν μάλιστα κάποια στιγμή, ενώ έχει πια βρεθεί στο Βερολίνο, διστάζει να κολυμπήσει στη λίμνη, την οποία ξέρει ότι διέσχιζαν εκατοντάδες Εβραίοι οδηγούμενοι προς τον θάνατο, κάτω από ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα, κανείς δεν μπορεί να μην νιώσει ότι εδώ μπλέκονται μοναδικά το προσωπικό δράμα και η γενικότερη Ιστορία.
Και αυτή τελικά είναι όλη η σειρά του Netflix και κάπως έτσι να δικαιολογείται η απρόσμενη επιτυχία της: το προσωπικό δράμα πάντα εμπλέκεται με το βάρος της Ιστορίας το οποίο συγχωνεύουμε, νιώθουμε, αλλά και εξελίσσουμε όλοι με τον δικό μας τρόπο, γιατί παντού και πάντα έτσι θα είναι οι άνθρωποι -και οι λαοί με τέτοιο τραύμα και με τέτοιο παρελθόν, όπως ο εβραικός.
