Ποιος Καραμανλής και ποιος Μητσοτάκης; Ο Παπανδρέου!

Η γενιά των “σαράντα κάτι – πενήντα παρά” στην οποία έχω την τιμή να ανήκω, φέροντας και εγώ το βάρος του χάους που μας κληροδότησαν οι κατά μια 15ετία μεγαλύτεροι, είναι προφανές πώς κινείται στα όρια της πλήρους αντίληψης των ιστορικών διαχωρισμών “Δεξιά – Αριστερά”.

Υπό την έννοια ότι καταλαβαίνουμε ακριβώς γιατί μιλάμε, χωρίς να το έχουμε βιώσει, σε αντίθεση με τους προηγούμενους που και το βίωσαν και σε αντίθεση με τους επόμενους (τριάντα παρά – τριάντα κάτι) που βρίσκονται πολύ πιο μακριά.

Αν αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, την ροή της Ιστορίας στοιχειωδώς σωστά, νομίζω ότι οφείλεται μία νέα διάγνωση για το ποιος, τελικά, ήταν ο πολιτικός που κατέστησε ουσιαστικά “ιστορικούς και τίποτε περισσότερο” τους συγκεκριμένους δύο όρους.
Στην πορεία της Μεταπολίτευσης, υπήρξαν δύο βασικά επιχειρήματα γύρω από το ζήτημα: το ένα αναδείκνυε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως τον ηγέτη που, με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, έβαλε ταφόπλακα στον παραδοσιακό διαχωρισμό.

Το άλλο έφερνε σε αυτόν τον ρόλο τον Κώστα Μητσοτάκη, μέσω της περίφημης συγκυβέρνησης με την παραδοσιακή Αριστερά – έστω κι αν στη συνείδηση πολλών αυτή έχει καταγραφεί με το γνωστό κλισέ “το βρώμικο ‘89”.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι οι κινήσεις αυτές έγιναν από πολιτικούς που εντάσσονται στο παραδοσιακό φάσμα της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα. Μια διάθεση παραδοχής λαθών του παρελθόντος, ίσως, μια αναπόφευκτη εξέλιξη, σκοπιμότητες - ποιος μπορεί να κρίνει τελικά;
Νομίζω, όμως, ότι μέσα στις τελευταίες 24 ώρες επιβεβαιώνεται πλήρως η αίσθηση που είχαμε ήδη με τα μέτρα του Μνημονίου – έστω κι αν για πολλούς αυτά ήταν μονόδρομος.
Η οριστική αναίρεση των όρων “Δεξιά – Αριστερά” γίνεται σήμερα, φίλτατοι, από έναν πολύ πιο αθόρυβο πολιτικό, τον Γιώργο Παπανδρέου.

Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στην περίφημη εντολή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Σερρών περί απαγόρευσης των συναθροίσεων στην περιοχή καθώς και στην άσκηση “Καλλίμαχος” στο πλαίσιο της οποίας οι στρατιώτες καταστέλλουν εξέγερση διαδηλωτών.
Ποιος αριστερός δεν θα κατέβαινε στον δρόμο, αν αυτά γίνονταν σε άλλες εποχές; Και ποιος δεξιός δεν θα επικροτούσε τέτοια μέτρα σε χαλεπούς καιρούς;

Όχι, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μας μπέρδεψε. Απλώς επιβεβαίωσε το ότι η Ιστορία κινείται προς μία κατεύθυνση – όχι αναγκαστικά μπροστά – την οποία προφανώς ουδείς μπορεί να αντιστρέψει. Θες να είναι μία ιδανική πολιτική συγκυρία; Θες να είναι το περίφημο “παγκόσμιο πνεύμα” που ο Χέγκελ πίστευε ότι κυβερνά τον κόσμο; Θες να είναι απλώς δύο τυχαία γεγονότα από εντολές αξιωματούχων που αύριο – μεθαύριο θα είναι ξεχασμένοι μέσα στην καθημερινότητα;
Το σίγουρο είναι πως από σήμερα δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να αναφερόμαστε σε Δεξιά κι Αριστερά, ίσως ούτε καν για την ανάγνωση και ερμηνεία ιστορικών γεγονότων!
Φανταστείτε τον Ολυμπιακό να μετακομίζει στην Αθήνα και τον Παναθηναϊκό στον Πειραιά! Τι θα μπορούσες να πεις μετά;

Υ.Γ. Για να μην παρερμηνευθώ, κι επειδή έκανα νύξη παραπάνω για τα μέτρα του Μνημονίου, εξακολουθώ και επιμένω πως ούτε ΔΝΤ θα είχαμε ούτε τέτοια δράματα, αν τον Ιανουάριο του 2010 είχαμε πάρει και τα 25 δισεκατομμύρια που μας πρόσφεραν οι αγορές, αντί τα 7 μόνο που πήραμε, επειδή μας φάνηκε ακριβό το επιτόκιο. Δεν δανειστήκαμε, τότε, άλλα 18 δισεκατομμύρια με 6,2% και πήραμε στη συνέχεια 110 με 5,5%, μαζί με ένα σωρό περικοπές μισθών και αυξήσεις φόρων!