Κοστίζει ακριβά να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας...

Από το "λεφτά υπάρχουν" στο "50 δισ. από αποκρατικοποιήσεις". Τι άλλο πια θα δουν τα μάτια μας; Τι άλλο πια μας περιμένει;

Ας μην κοροίδευόμαστε. Όσο και αν οργιζόμαστε για ό,τι ζήσαμε τους τελευταίους μήνες και ειδικά τις τελευταίες μέρες, πρέπει να πάρουμε το καλό μάθημα που μας δίνει η ίδια η ζωή. Η ζωή που την φτιάχναμε όπως ξέραμε, με λόγια του αέρα και με μια ηλίθια ελπίδα πως «η Ελλάδα (όπως και οι κατσαρίδες) ποτέ δεν πεθαίνει".
Αθάνατη Ελλάδα! Ήρθε ο κύριος Πωλ Τόμσεν και είπε on camera πως αυτοί που αντιδρούν, κατά κύριο λόγο, είναι όσοι είχαν προνόμια και μπορούσαν να συνήθιζαν να ζουν με υψηλές τιμές και κέρδη, σε βάρος των πολλών. Και αυτό που είπε, θεωρήθηκε από τους δημοσιογράφους «ιταμή πρόκληση», «βαριά κουβέντα» και ... περιφρόνηση προς τους απεργούς.

Τι λέτε ωρέ παληκάρια; Ψέμματα λέει ο άνθρωπος; Μήπως αυτοί που κάνανε απεργίες εδώ και εβδομάδες ή κλείνανε τους δρόμους προ μηνών ήταν «ο τελευταίος τροχός της αμάξης»; Ρετιρέ του κερατά ήταν, σε σχέση με τα 3 εκατομμύρια ιδιωτικούς υπαλλήλους που δίνουν τη μάχη για την επιβίωση στον ιδιωτικό τομέα. Δεν έβρισκαν φαίνεται όμως καλύτερο «ξεκάρφωμα» οι ταγοί της κοινής γνώμης, παρά να ξεσπαθώσουν κατά του δανού κυρίου Τόμσεν.
Ήρθε και ο ολλανδός Μπομπ Τράα. Και τι είπε; Τα έριξε άγρια στην κυβέρνηση για τα φορολογιστικά τσαλιμάκια της: «απλοποίηση, απλοποιήση, απλοποίηση. 570 σελίδες φορολογικοί νόμοι δεν υπάρχει στον κόσμο. Δεν ξέρει κανείς τι ισχύει. Έπρεπε να είναι 25 σελίδες το πολύ". Ψέμματα λέει ο άνθρωπος; Τα γράφει ο Πλάντζος (εγώ δηλαδή), αλλά δεν άκουσα ποτέ κανένα κόμμα να τα λέει. Γιατί άραγε; Γιατί και ΝΔ να ήταν κυβέρνηση (που ήταν δηλαδή), 570 σελίδες νόμους θα ψήφιζε για να μην ξέρει κανείς τι ισχύει...

Αλλά ποιους βολεύει η πολυνομία που καταντάει ανομία; Τον έντιμο και συνεπή πολίτη; ΟΧΙ! Το λαμόγιο εφοριακό για να εκβιάζει βολεύει , το λαμόγιο φοροφυγά για να κλέβει βολεύει, τα λαμόγια φοροτεχνικούς για να έχουν πελάτες βολεύει, τα λαμόγια της δημοσιογραφίας για να έχουν να γράφουν και να πανικοβάλλουν τον κόσμο, να είναι σε σύγχυση, να άγεται και να φέρεται. Άρα βολεύει και τα κόμματα, για να τσακώνονται και να υπάρχουν...
Αυτό είναι φίλοι μου. Απλά πράγματα. Οι έλληνες καταφερτζήδες μας δεν θέλουν να λύσουν τα προβλήματα. Αφήνουν να τα λύσουν οι ξένοι μπαμπούλες. Δεν θέλει να τα λύσει η κυβέρνηση, ούτε φυσικά η αντιπολίτευση θέλει να τη βοηθήσει, γιατί όσο έχουμε προβλήματα επενδύουμε αναγκαστικά στις κούφιες ελπίδες που μας ταίζουν. "Δημοκρατία" το λένε αυτό.

Δεν θα ξεχάσω, στη δεκαετία του ’80, έλληνες δημοσιογράφους να καυτηριάζουν τους γερμανούς ψηφοφόρους, που δεν πηγαίναν να ψηφίσουν. Στη Γερμανία δεν είναι υποχρεωτική η ψήφος και οι καγκελάριοι βγαίναν με 30% συμμετοχή. «Είναι ζώα οι γερμανοί» έγραφαν.

Γιατί να ψηφίσουν τότε όμως οι Γερμανοί. Στη Δυτική Γερμανία ... δεν είχαν προβλήματα. Όποιος και να ήταν επάνω, ο κόσμος ζούσε καλά. Μετά ήρθε η ενοποίηση, ανακατεύτηκαν ανατολικοί με δυτικούς, αυξήθηκε η ανεργία, ήρθαν τα προβλήματα. Αποτέλεσμα; 90% συμμετοχή στις κάλπες οι Γερμανοί, μπας και φτιάξει τίποτα. Άρα: Έχεις προβλήματα; Ψηφίζεις και είσαι δημοκράτης. Δεν έχει προβλήματα; Το πολιτικό σύστημα κινδυνεύει!

Ευτυχώς εδώ χαιρόμαστε την απόλυτη δημοκρατία. Κάθε αντιπολίτευση έχει τα κλειδιά να λύσει τα προβλήματα. Όταν γίνεται κυβέρνηση, τα κλειδιά τα έχουν άλλοι. Και θέλουμε μετά οι ξένοι να μας φέρονται καλά, να μας δανείζουν, να μη τους χρωστάμε, να μας σέβονται, να μας προσέχουν. Τι λέτε ωρέ παληκάρια... άλλη όρεξη δεν είχαν, μόνο πώς να μας κανακεύουν. Φτάνει το παραμύθι. Κοστίζει ακριβά και το πληρώνει πρώτη από όλους η νέα γενιά (οι συν πλην 25 ετών) που φταίει σε τίποτα από όσα εμείς τους ετοιμάσαμε, με τη στάση μας, την παθητικότητα, την ανευθυνότητα και τη χαλαρότητά μας.
 
Αυτό το πάθημα, ας μας γίνει μάθημα. Αφού το πληρώνουμε άλλωστε τόσο ακριβά, τουλάχιστον ας το πάρουμε για να μην... το ξαναπάρουμε...