Η δεκαετία των Αράβων

Οι Άραβες εξεγείρονται. Ήρθε η σειρά τους. Και άργησαν κιόλας!

Πριν τρεις δεκαετίες περίπου τα βλέμματα της παγκόσμιας κοινής γνώμης ήταν στραμμένα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Τότε οι λαοί εκείνων των χωρών με τις δικές τους επαναστάσεις προσπαθούσαν να αποτινάξουν τις «φυτεμένες» αμερικανικές δικτατορίες και όχι μόνο. Σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν, αν και ακόμα σε ορισμένες περιπτώσεις ο δράκος των παλιών καθεστώτων πήρε άλλη μορφή, εκείνη του παρακράτους, της μαφίας ή ακόμα και της «λαϊκής κυριαρχίας»

Μετά ήρθαν τα Βαλκάνια. Η Γιουγκοσλαβία, κυρίως, έβγαινε στον ελεύθερο κόσμο προσπαθώντας να ανακαλύψει τι σημαίνει δημοκρατία και σε ποιο «έθνος κράτος» μπορεί να λειτουργήσει. Σερβία, Αλβανία, Κροατία πρωταγωνίστησαν σε εσωτερικές συγκρούσεις που ακόμα και σήμερα έχουν αφήσει τα αποτυπώματα τους στις κοινωνίες.

Στην είσοδο το 2011 ξεχείλισε το αραβικό καζάνι που έβραζε εδώ και αρκετά χρόνια. Ερήμην της ελιτίστικης Δύσης που σε περιπτώσεις όπως την Αίγυπτο δεν ήθελε να ξέρει για τις διώξεις, τις αδικίες και τη διαφθορά. Αυτή την ώρα σε περίπου δέκα αραβικές χώρες εκατομμύρια πολιτών – κυρίως νέων – με όπλο το διαδίκτυο και την κινητή τηλεφωνία συντονίσθηκαν και ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν εναντίον της φτώχιας, της καταπίεσης και της επιθυμίας να πάψουν να δουλεύουν για να αυγαταίνει την προσωπική του περιουσία ο κάθε αυτόκλητος ηγέτης.

Την αρχή ουσιαστικά την έκανε η Αίγυπτος. Η χώρα αυτή όπως και οι άλλες του αραβικού κόσμου δεν έχει καν εμπειρία δημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται από τις ελεύθερες εκλογές. Είναι μια χώρα που αν οι πόροι της (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, Σουέζ, τουρισμός) κατανέμονταν με πιο δίκαιο τρόπο στο λαό, θα είχε όλες τις προϋποθέσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα να διεκδικεί ρόλο τοπικής υπερδύναμης. Η ίδια αυτή χώρα έχει εντυπωσιακά υψηλό ποσοστό φτώχιας, ανεργίας και διαφθοράς. Ο πρώην Πρόεδρος Μουμπάρακ, την ίδια στιγμή βρισκόταν στις λίστες με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη.

Πάνω – κάτω αυτά συμβαίνουν στα περισσότερα κράτη της Αραβίας και σε πολλά παραπλήσιά τους. Οι άνθρωποι εκεί διψούν για ελευθερίες. Ο φόβος που εκφράζεται από πολλές πλευρές στη Δύση για «ιρανοποίηση» των Αράβων αποδεικνύεται από την πορεία που παίρνουν τα πράγματα αποπροσανατολιστικός.

Οι Άραβες εξεγείρονται για το ακριβώς αντίθετο. Πέρα από τα όποια θρησκευτικά ή άλλα χαρακτηριστικά που παραπέμπουν εμάς τους Δυτικούς σε… Αχμαντινετζάντ, οι αντικαθεστωτικοί διαδηλωτές βγήκαν στις πλατείες εναντίον όλων των άλλων που επίσης θυμίζουν το ιρανικό καθεστώς, όμως ΕΕ και ΗΠΑ τα παραβλέπουν.

Όπως και να ‘χει από τη στιγμή που έγινε η αρχή, ήδη έχει επιτευχθεί το ήμισυ του παντός, που δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ολική επαναφορά τους στην Ιστορία.