Β. Στεφανακίδης: Ώρα να πιάσετε το πιστόλι από το τραπέζι!

Ήταν εκεί , γύρω στα Χριστούγεννα, όταν το κλίμα είχε αρχίσει να  αλλάζει καθώς είχε ανοίξει η συζήτηση για μια συνολική ευρωπαϊκή λύση για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Λίγο το σενάριο της επιμήκυνσης του δανείου της τρόικα, λίγο οι θετικές δηλώσεις ευρωπαίων  πολιτικών ότι τα πάμε αρκετά καλά και περισσότερο η διάθεση να βγούμε από την ψυχοφθόρα μιζέρια της επερχόμενης χρεοκοπίας και πήραμε κάποιες ανάσες.

Πιστέψαμε για λίγο ότι πιάσαμε πάτο και πως θ’ αρχίσει επιτέλους η σταδιακή ανάδυση. Φευ όμως, άλλαι αι βουλαί των πολύπαθων Ελλήνων και άλλαι της κ. Μέρκελ και των συνοδοιπόρων της.

 Μια βόλτα του πρωθυπουργού στο Βερολίνο ( αλήθεια τι την ήθελε;) ήταν αρκετή για τη νέα ανώμαλη προσγείωση και την καταβύθιση στο ναδίρ των προσδοκιών για εξισορρόπηση της οικονομικής μας κατάστασης.

Και φτου κι από την αρχή  όλα εκείνα τα μαύρα σενάρια των επερχόμενων χείριστων εξελίξεων. Βγήκαν πάλι στο φως το ενδεχόμενο χρεοκοπίας (ελεγχόμενη ή μη δεν έχει απολύτως καμιά σημασία), η έξοδος από την Ευρωζώνη, η επιστροφή στη δραχμή και διάφορα τέτοια που καταρρακώνουν και τις τελευταίες ελπίδες ότι σύντομα θα δούμε φως.

Το χειρότερο όμως είναι ότι αποδυναμώθηκε κι άλλο η κυβέρνηση, η οποία μέχρι πρότινος, καλώς ή κακώς έχαιρε της αναγνώρισης ότι οι δυσάρεστες και σκληρές της αποφάσεις, θα έχουν αποτέλεσμα και αντίκρισμα.

 Τώρα πλέον ελάχιστοι απέμειναν να πιστεύουν ότι οι κόποι όλων μας πιάνουν τόπο. Είναι σα να προσπαθούμε να  αδειάσουμε το λάκκο  με κόσκινο.

Κι έτσι προβάλλουν εκ νέου οι φήμες για εκλογές για ανασχηματισμούς και διάφορα τέτοια κόλπα απόδρασης. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Έχει κανείς αμφιβολία ότι οι εκλογές όχι απλά δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα αλλά ίσα-ίσα θα δημιουργήσουν πολύ περισσότερα από τα σημερινά;

 Και τότε τι;

Λέμε, μήπως εκείνο το ρημάδι πιστόλι που είχε ο πρωθυπουργός στο τραπέζι, ήρθε η ώρα να το πάρει στα χέρια;
Εμείς, ούτως ή άλλως χαμένοι για χαμένοι.

Μήπως ήρθε η ώρα να τους  υπενθυμίσουμε τι θα χάσουν κι αυτοί αν κάνουμε στάση πληρωμών και αίτηση εξόδου από το ευρώ;

Μήπως πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι το χρέος μας βρίσκεται στα δικά τους  χαρτοφυλάκια κι αν δεν κάνουν κάτι θα τσουρουφλιστούν κι αυτοί μαζί μας;

 Διότι καλή η διπλωματία και η ευγένεια αλλά μερικές φορές είναι πιο χρήσιμη η γλώσσα της ωμής αλήθειας.
Εμείς άλλωστε τα περισσότερα απ’ αυτά που μας ζήτησαν τα κάναμε. Αν η συνταγή τους δεν πέτυχε, έχουν κι αυτοί ευθύνες και δεν μπορούν  να νίπτουν τα χείρας χωρίς τίμημα.

‘Η θα αλλάξουν τη συνταγή ή θα αναλάβουν  το κόστος που τους αναλογεί.

Κι αν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, δυσφορούν με τα γιούχα στα διάφορα αμφιθέατρα του εξωτερικού, ας σκεφτούν τι έχουν ν’ ακούσουν και να  υποστούν στο εσωτερικό, όταν θα γυρίσουν με άδεια χέρια από την ευρωπαϊκή επαιτεία.