Η πραγματικότητα του 2011

Διάβαζα τα σχόλια των αναγνωστών στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας και ένα μου τράβηξε την προσοχή, αυτό του αναγνώστη G.K., που ανάμεσα στις θέσεις του για τη μετανάστευση ανέφερε ότι στα γραπτά είμαι περισσότερο συντηρητικός από ό,τι τουλάχιστον πρέπει να είμαι στην πραγματικότητα, αφού με θυμάται να παίζω στον «Μάγο του Oζ» το «Cop Killer» με αστυνομικούς μέσα στο μαγαζί. Εντυπωσιάστηκα όχι επειδή η εικόνα ήταν πραγματική, αλλά γιατί αυτό συνέβη πριν από 20 χρόνια. Και στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν ο Πανούτσος, η Κυψέλη, το κέντρο της Αθήνας και η Ελλάδα ολόκληρη έχουν αλλάξει σε βαθμό που αν κάποιος έλλειπε στο μεσοδιάστημα, θα είχε πρόβλημα να τα αναγνωρίσει. 

Το 1991 το τ.μ. επί της πλατείας Αμερικής έκανε κάτι λιγότερο από το τ.μ. στο Περιστέρι, από την Ομόνοια μέχρι την πλατεία Κολιάτσου δεν υπήρχε μαγαζί ξενοίκιαστο, ξένος σήμαινε Πολωνός οικοδόμος, Λιβανέζος από τη Γλυφάδα ή Αραβας στους Αμπελόκηπους και όποιος πιτσιρικάς ήθελε μεροκάματο αν έμπαινε σε τρία μαγαζιά, στο τέταρτο θα έβρισκε να δουλέψει γκαρσόνι. Τα μπουζούκια δούλευαν καθημερινά εκτός από τις Δευτέρες και το μεγάλο πρόβλημα ήταν οι Παπαθεμελήδες που θέλανε να κλείνουν τα μαγαζιά από τις δύο. Φυσικά συμμορίες υπήρχαν, οι λεγόμενες και «ομάδες» που πούλαγαν προστασία στα μαγαζιά της νύχτας, αλλά περίστροφο τραβιόταν μόνο στο σκοτάδι και προτού ανάψουν τα φώτα του σινεμά για διάλειμμα. Το Πολυτεχνείο στην Πατησίων λειτουργούσε ακόμα ως ανώτατη σχολή, οι trendy ανάρχες πηγαίνανε στο «Διπλό Καφέ» και οι χαφιέδες στη «Μαρονίτα». Αν κάποιος είχε φύγει από την Ελλάδα το 1975 και επέστρεφε, τα πράγματα που δεν θα αναγνώριζε ήταν ελάχιστα.