Ανάβρυτα 1984, Κλασσικό – Πρακτικό 64-58

Ανάβρυτα 1984, Κλασσικό – Πρακτικό 64-58

Είχαμε να σπάσουμε μια παράδοση βαριά, τότε, στα Ανάβρυτα. Το Πρακτικό Λύκειο κέρδιζε επί σειρά ετών το Κλασσικό στον ετήσιο αγώνα μπάσκετ στο κλειστό μας γυμναστήριο. Και σαν η δική μας η γενιά έφτασε στην 3η Λυκείου, νιώθαμε καταδικασμένοι να κερδίσουμε.

Αλλά δεν ήμασταν  επαγγελματίες.

Είχαμε τότε σούπερ σταρ τον Άρη τον Κωστάκο που  αν ήταν είκοσι πόντους ψηλότερους κι όχι 1,75 θα είχε κάνει επαγγελματική καριέρα play maker. Μετά ήμασταν μια ψυχωμένη ομάδα με ρόλους, εμένα και τον κολητό μου τον Αλέξανδρο Χατζηκωνσταντίνου κάτω από τα καλάθια και περιφέρεια με αρκετά καλούς παίκτες, δυνατούς σαν τον Βαγγέλη Στεργιόπουλο, και γρήγορους σαν τον Θέμη Χατζηιωάννου και τον Άρη Σωτηρόπουλο – ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά που ξεχνώ, πάνε σχεδόν 30 χρόνια πια. Μήνες ζούσαμε για αυτό το παιχνίδι, ούτε πανελλαδικές στο μυαλό, ούτε τίποτε!

Αλλά δεν ήμασταν  επαγγελματίες.

Το Πρακτικό είχε πολύ ψηλή και καλή ομάδα. Θυμάμαι τον  Βασίλη Καραβασίλη, τον Γιάννη τον Ευσταθίου – νηπιακό μου φίλο από το Παγκράτι - τον Λευτέρη Αζά. Οι περισσότεροι μας είχαν χαμένους, εμείς το πιστεύαμε!

Αλλά δεν ήμασταν  επαγγελματίες.

Λίγες μέρες πριν, δεν έβλεπα καν το κορίτσι μου! Προπόνηση και σκέψη στο καλάθι και στη ρακέτα – ζωγραφιστό το λένε τώρα. Κόντευα να ...χωρίσω – που λέει ο λόγος – αλλά εκεί, κεφάλι αγύριστο “είναι ο αγώνας μιας ζωής”, έτσι ένιωθα – έτσι νιώθαμε όλοι μας.

Αλλά δεν ήμασταν  επαγγελματίες.

Την ημέρα του παιχνιδιού, η κοπελιά με ρωτάει “πού να καθίσω για να σε βλέπω καλύτερα, να μου αφιερώσεις και κανένα καλάθι;” Τρελάθηκα! “Κάτσε όπου θέλεις, μην έλθεις καν, αρκεί να μην σε βλέπω!”, απάντησα... “Μα τι λες”, μου είπε, “ θα έλθω με την Τάνια την κολλητή μου, δεν το χάνουμε!” Έξαλλος εγώ: “Tην Τάνια, την κοπέλα του Τάκη από το Πρακτικό; Τρελάθηκες; Ούτε να της μιλάς δεν έπρεπε αυτές τις μέρες, τι είναι αυτά; Δεν θέλω να ξέρω αν θα είσαι μέσα, μην μου ξαναπείς τίποτε!”. Τόσο πορωμένοι ήμασταν!

Αλλά δεν ήμασταν  επαγγελματίες.

Και ήρθε ο αγώνας. Ο Κωστάκος η παιχτούρα τα έχωνε από παντού! Εγώ έπαιρνα το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο, μοίραζα τάπες, ούτε τζαμπολ δεν έχανα, λύσσα! Και να πάσες στους γρήγορους, και να αιφνιδιασμοί. Το πιστεύαμε, ήταν κοντά, δεν γινόταν να χάσουμε!

Αλλά δεν ήμασταν επαγγελματίες.

Και θέλει, πια, κάπου  ένα λεπτό να λήξει. Η Κλασσικάρα μας είναι μπροστά 62-58 – τρίποντα δεν είχε τότε. Κατέβαζε την μπάλα  ο Κωστάκος και έχει πάνω του double team. Με βλέπει στην weak side, μου την περνάει και είμαι στο low post, κοντά στο ρολόι. Θέλω να του την ξαναδώσω, αλλά δεν τον βλέπω καν, τον έχουν κλείσει. Ντρίμπλα, βήμα προς τα πίσω, σηκώνομαι από τα 5,5 μέτρα και πάει μέσα! Τρέλα! Θυμάμαι, όταν προσγειώθηκα, έπαθαν κράμπες και τα δύο μου πόδια – τόσο δυνατά είχα πατήσει για να γλιτώσω τα χέρια του Καραβασίλη που ήταν κοντά 1,95 – ούτε 1,90 εγώ - και θύμιζε Φασούλα στο άνοιγμα. Είχε μπει, όμως, τι ευτυχία!

Αλλά δεν ήμασταν  επαγγελματίες  - κι ούτε κανένας  από μας προσπάθησε ποτέ να γίνει...

Υ.Γ. Τυχόν ομοιότητες ή -  μάλλον - διαφορές με αγώνες και ζάμπλουτους επαγγελματίες που είδαμε χτες ΔΕΝ είναι συμπτωματικές!