Σπ. Γκουτζάνης: Τώρα αρχίζουμε την κάθοδό μας…

Σαν τον ασθενή που υποβάλλεται σε διαρκή ηλεκτροσόκ, η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί απαθής την υποβάθμιση όλων των αξιών της.

Ένα χρόνο τώρα με το επιχείρημα του μνημονίου και με την απειλή της πτώχευσης η κυβέρνηση υλοποιεί την νεοφιλελεύθερη συνταγή: περικοπές παντού με αρχή στους μισθούς και τις συντάξεις των αδυνάτων, απορύθμιση όλων των τομέων της οικονομίας με πρώτη την αγορά εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις των πάντων.

Αφού διαλύθηκε ο τομέας της κοινωνικής ασφάλισης ακολουθούν τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Συγχώνευση λένε κομψά το όνειδος της κατάργησης νοσοκομείων και το κλείσιμο σχολείων. Έτσι για να μην μείνει τίποτε από το μεταπολιτευτικό τρίπτυχο Παιδεία-Υγεία-Κοινωνική Ασφάλιση.

Ακολουθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Το ζητούμενο δεν είναι τα 50 δισ. ευρώ, αλλά το να περάσουν στην διαμορφούμενη οικονομική ολιγαρχία της επόμενης ημέρας οι βασικές πηγές πλουτισμού της χώρας.

Φυσικά η χώρα δεν θα σωθεί. Αφού περιέλθει σε πλήρη αποδιάρθρωση, αφού διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της και απολέσει τις πηγές εθνικού πλούτου, τότε θα χρεοκοπήσει και τυπικά με τους χειρότερους όρους προς δόξα των διεθνών τοκογλύφων.  Η ΕΕ και το ΔΝΤ  κρατούν την χώρα στον αναπνευστήρα. Το μόνο που φοβούνται είναι η εξέγερση της κοινωνίας όπως απέδειξε ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν τον Δεκέμβριο του 2008. Μόνο που αυτή δεν διαφαίνεται...

Ακόμη και το πολιτικό σύστημα αυτοαναφορικό και αυτιστικό σε εμφανή διχασμό με το εκλογικό σώμα αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι «το πράγμα δεν βγαίνει».
Ζαλισμένοι οι πολίτες αναζητούν από κάπου να πιαστούν. Αλλά εις μάτην! Τα ΜΜΕ, κρατικοδίαιτα στην πλειοψηφία τους, λειτουργούν σαν προέκταση της εξουσίας, το συνδικαλιστικό κίνημα σε βαθιά παρακμή ούτε θέλει ούτε μπορεί να εκφράσει τον κόσμο της εργασίας και μετρά συνεχείς ήττες αναμασώντας παλαιά κλισέ που κανείς πλέον δεν πιστεύει, η τοπική αυτοδιοίκηση εκτροφείο σκανδάλων, η δικαιοσύνη με εγγενή συντηρητισμό υποβοηθά τη νέα τάξη που διαμορφώνεται.

Η χώρα στο σύνολό της έχει περιέλθει σε εθνική κατάθλιψη.

Η κοινωνία μοιάζει να έχει βαρεθεί τα πάντα και να περιμένει να φθάσει στον πάτο για να δει τι υπάρχει μετά. Παντού προσωπικές τραγωδίες, μαγαζιά και μικροεπιχειρήσεις που κλείνουν, σπίτια και αυτοκίνητα που βγαίνουν στο σφυρί, άνεργοι σε απόγνωση που δεν μπορούν πια να αντεπεξέλθουν στον βιοπορισμό τους.

Σε κάθε καταστροφή, αταβιστικά, ο άνθρωπος αναζητά τρύπα για να κρυφτεί ελπίζοντας ότι ο ίδιος θα γλιτώσει. Μόνο που σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει προσωπική διαφυγή και η διαμόρφωση της νέων μορφών συλλογικότητας δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Και είμαστε ακόμη στην αρχή. Γιατί τώρα αρχίζουμε την κάθοδό μας…