Δημήτρης Μαρκόπουλος: Τα ζώα τους αργά…

Τελικά δεν υπάρχει σωτηρία γι’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό διότι μια κυβέρνηση, η οποία υπό κανονικές προϋποθέσεις όφειλε να πάρει υπ’ όψιν της την τραγικότητα της περιστάσεως και το χρονικά επιτακτικό του θέματος, ακόμα ψάχνεται.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι τα περίφημα one stop shop. Η πάταξη δηλαδή της γραφειοκρατίας ως προς την ίδρυση νέων επιχειρήσεων. Η κυβέρνηση επί υπουργικής θητείας Λούκας Κατσέλη στις 17/6/2010 ψήφισε τον σχετικό νόμο. Κι ενώ σε κάθε άλλη σοβαρή χώρα η εφαρμογή του θα είχε ξεκινήσει άμεσα, στην Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλέας, πανηγυρίζει ο πρωθυπουργός μας που τα one stop shop ξεκίνησαν τον Απρίλη του 2011!

Δηλαδή δέκα ολόκληρους μήνες μετά!

Αν,  μάλιστα, δεν βρισκόταν ο «σπιντάτος» Μιχάλης Χρυσοχοΐδης που έχει βλέψεις για ακόμα παραπάνω, ενδεχομένως να περνούσε η τετραετία και one stop shop να μην βλέπαμε. Κοινώς, μια ολόκληρη κυβέρνηση άγεται και φέρεται από τη φιλοδοξία ή την προσωπική και όχι ομαδική προσπάθεια.

Τι σημαίνει όμως η δεκάμηνη αυτή αργοπορία για μια χώρα που διψά για επενδύσεις και εισροή ξένων κεφαλαίων; Που βρίσκεται στα σχοινιά του οικονομικού ρινγκ; Πολλά. Πάρα πολλά. Κατ’ αρχάς σε αυτό το διάστημα, σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, πάνω από 100 μεγάλες επενδύσεις και projects ανέβαλαν την εκκίνησή τους στην Ελλάδα επειδή είδαν πως ένας απλός δημόσιος υπάλληλος, ένας γραφειοκράτης μπορεί να τους κοστίσει εκατομμύρια ευρώ. Ενώ θα έπρεπε η χώρα μας να στείλει ένα μήνυμα αλλαγής στις διεθνείς αγορές και κυβερνήσεις, παραμείναμε δέσμιοι του κακού προγραμματισμού μιας ανερμάτιστης κυβέρνησης που δίχως να έχει μέση, αρχή και τέλος, καθυστερεί σαν να έχει όλο τον καιρό δικό της.

Κι αν διαφωνείτε ως προς τις παραπάνω επισημάνσεις, απλά να σας πω πως τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι αράδες ένας ολόκληρος κλάδος -αυτός των μεταφορών- καταστρέφεται μόνο και μόνο επειδή εδώ και έξι μήνες η κυβέρνηση αργοπορεί να τοποθετήσει μια επιτροπή η οποία θα επιβλέπει τον καινούριο νόμο που ψηφίστηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο και που ζητά το πέρασμα των επαγγελματικών φορτηγών σε ανώνυμες εταιρείες.

Αντί δηλαδή το κράτος να βιαστεί, αντί να κατανοήσουν οι ιθύνοντες τη δυσκολία της περίστασης και το επείγον των καιρών, ακόμα λειτουργούν με την παλιά, απαράδεκτη και καταδικαστέα εκ του αποτελέσματος νοοτροπία. Αυτή που περιγράφεται με μία και μόνο φράση: «Τα ζώα μας αργά». Κάπως έτσι, όμως, το περίφημο «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», συμπερασματικά οδηγεί στη δεύτερη κατάσταση.
 
Μόνο που στην περίπτωση βουλιάγματος, αυτοί που αποφασίζουν θα φύγουν με το πρώτο αεροπλάνο για το εξωτερικό. Οι ίδιοι μαζί με τα παιδιά τους. Αυτοί που θα πληρώσουν τον λογαριασμό της δικής τους ασχετοσύνης και καθυστέρησης, των δικών τους εγκληματικών επιλογών, θα είμαστε όλοι οι εμείς.
Αυτοί που θα μείνουν στο μπάχαλο που λέγεται Ελλάδα.