Δ.Παφίλας: Ο "Λάζαρος" άργησε έναν ολόκληρο χρόνο

Εισήλθαμε στην Μεγάλη Εβδομάδα και ο καλύτερος  τρόπος για να επιστρέψουμε στην ελληνική παράδοση θα ήταν σίγουρα κείμενα όπως του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ή και νεώτερων Ελλήνων όπως του Παναγιώτη Κονδύλη και τόσων άλλων.  

Αντ΄ αυτών, τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν χθες με την πρόταση ενός πρώην πρωθυπουργού ο οποίος μάλλον θυμήθηκε τις ένδοξες ημέρες της υποτίμησης της δραχμής που ανακοίνωσε τον Μάρτιο του 1998. Η ιλαροτραγωδία σε όλο της το μεγαλείο!  

Ο Κώστας Σημίτης, ως άλλος αναστημένος Λάζαρος, των περιβόητων εκσυγχρονιστών της ελληνικής κοινωνίας, που επί των ημερών του απομακρύνθηκαν εκτός Ελλάδος πολύτιμα κεφάλαια ( Ολυμπιακοί Αγώνες 2004, έργα, χρηματιστήριο κα ) μας προτείνει μια καλά προετοιμασμένη αναδιάρθρωση του χρέους. Κατ΄  εξοχήν εκπρόσωπος της ψευδεπίγραφης αστικής τάξης της χώρας μας, θέλει να επιστρέφει στο προσκήνιο, ως έμπειρος γνώστης, ενώ όλοι γνωρίζουν πως δεν μπορούσε να συντάξει και να αρθρώσει ούτε μια σωστή κυβερνητική πρόταση.  

Όλα ήταν δάνεια, του είχαν δοθεί, για να περάσει  η Ελλάδα  αριστοτεχνικά στην δεύτερη και τρίτη ταχύτητα της  Ευρώπης. Δεν κοιτά τον ομόλογο του, Κ. Καραμανλή, ο οποίος δεν μιλά, διότι δεν κατάφερε να μειώσει δραστικά τον κρατικό τομέα σε μια εποχή που εισέρχονταν ακόμη κεφάλαια στην χώρα...  

Το ερώτημα, όμως, που θα μπορούσε να θέσει κανείς στον κ. Σημίτη είναι γιατί δεν παρενέβαινε λ.χ. πέρυσι; Να πρότεινε τότε μια αναδιάρθρωση του παλαιού χρέους πριν υπογράψουμε άλλα 110 δισ. ευρώ ενυπόθηκα δάνεια!  

Η απάντηση είναι  πολύ εύκολη. Διότι τότε ένα μεγάλο μέρος των ζημιών θα τις είχαν και γερμανικές τράπεζες, δηλαδή το «σύστημα», του οποίου ήταν τόσο θαυμαστής ο κ. Σημίτης...  

Και μην γυρίσει  κανείς να μας πει ότι η χώρα θα πήγαινε πέρυσι σε στάση πληρωμών αν δεν πηγαίναμε στον μηχανισμό! Αυτό ήταν και παραμένει τα μεγαλύτερο ψέμα, όπως θα αποδειχθεί στο τέλος. Η ιστορία θα δείξει ότι τελικά μπορούσαμε να αποφύγουμε τον μηχανισμό ΔΝΤ-Ε.Ε ή, έστω, ότι δεν ήταν απαραίτητο να οδηγηθούμε εκεί τόσο εύκολα.

Επειδή, όμως, η  χώρα και η οικονομία δεν αντέχει  πλέον καμία καθυστέρηση ας ελπίσουμε  ότι οι υπάλληλοι των διεθνών  οργανισμών που βρίσκονται τώρα στο  υπουργείο Οικονομίας θα οδεύσουν σε μια συμφωνίας ανταλλαγής ομολόγων, η οποία δεν θα καταστρέψει τις ελληνικές τράπεζες και τα ταμεία και θα δίνει διέξοδο στην χώρα.

Πρώτα απ΄  όλα, όμως, η χώρα χρειάζεται να απαλλαγεί  από τους φόρους για να τονωθεί η κατανάλωση. Όχι, όμως, την παλιά δανεική κατανάλωση, αλλά αυτή που θα συναντά τις πραγματικές ανάγκες.  

Άλλωστε οι Έλληνες  θα βρούμε τον εαυτό μας όταν πάψουμε  να ζούμε και να φανταζόμαστε σαν αστοί της Βαυαρίας.