Δημήτρης Μαρκόπουλος: «Κι αύριο μέρα είναι»

Τελικά αυτή η χώρα με μπερδεύει. Γράφουμε όλοι δηλαδή για την κρίση και τα απανωτά λουκέτα της αγοράς, μιλάμε για τα σενάρια περί αναδιάρθρωσης τύπου Ουρουγουάης (τα οποία παρεμπιπτόντως ανακυκλώνει και ο Economist), σε μεγάλα ποσοστά οι Έλληνες σε έρευνες αναφέρουν πως αυτό που φοβούνται πιο πολύ είναι η ανεργία, όμως και αυτή τη χρονιά σπάσαμε κάθε ρεκόρ εξόδου κατά τη διάρκεια των ημερών του Πάσχα.

Παντού οι ταβέρνες και τα καφέ ήταν ασφυκτικά γεμάτα. Δεν είδα κανέναν συμπολίτη μας να τρώει φακές. Όλοι το είχαν ρίξει στα παϊδάκια. Ακόμα και τη μεγάλη Παρασκευή. Και πάλι τα ακριβά αυτοκίνητα δεν έβρισκαν χώρο στάθμευσης ενώ προορισμοί όπως η Μύκονος, οι πάντοτε πανάκριβες (αδικαιολόγητα) Σπέτσες και άλλα in στέκια ζούσαν το αδιαχώρητο.

Τα περισσότερα ξενοδοχεία ήταν γεμάτα ενώ ελάχιστοι ήταν εκείνοι που επέλεξαν τη λύση «στρωματσάδα» για να πάνε διακοπές. Ακόμα και οι ξένοι τουρίστες έκπληκτοι κοιτούσαν τους «φτωχούς» Έλληνες να κάνουν διακοπές με μαζικό τρόπο. Αν αυτό λοιπόν λέγεται εθνική κατάθλιψη, ευχαρίστως θα ήθελα κι εγώ να τη ζήσω. Αν αυτοί που χθες πεινούσαν, σήμερα πάνε κι από πάνω διακοπές, τότε ναι. Θέλω κι εγώ τέτοια πείνα. Μου αρέσει αυτή η κατάντια.

Μια πρώτη λοιπόν ανάγνωση αυτού του μοναδικού φαινομένου, δηλαδή ενώ δεν μας περισσεύει ούτε ένα ευρώ, εμείς να κοιτάζουμε την καλοπέρασή μας, έχει να κάνει με τη λογική του τύπου Ζορμπά που εδώ και πενήντα χρόνια κατατρύχει την ελληνική κοινωνία. Δεν έλεγε ο γνωστός ήρωας τη στιγμή της μεγάλης καταστροφής στο ορυχείο το περίφημο «ω, τι θαυμάσια καταστροφή»; Ε αυτό μάλλον ζούμε.

Την απόλυτη καταστροφή σε ρυθμούς όμως …καρναβαλιού. Τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας, όταν η λατινική πόλη βυθιζόταν στη λάβα και οι κάτοικοί της επιδίδονταν σε όργια. Το απόλυτο πάρτι, εις βάρος της μελλοντικής γενιάς. Τη λογική του «εγώ να περνάω καλά, αφού όπως λέει και το γνωστό τραγούδι, μια ζωή την έχουμε».

Και για να προσθέσω ακόμα μερικές εικόνες υπερβολής, ενώ μας έχουν πάρει τα αυτιά τα ΜΜΕ σχετικά με την αναγκαιότητα να κόβουμε αποδείξεις ώστε το Κράτος (δηλαδή εμείς) να μην βουλιάξει, ενώ θα έπρεπε έστω αυτή τη στιγμή να συμμορφωθούμε, ελάχιστους πολίτες είδα να ζητάνε αποδείξεις. Και γι’ αυτό είχαμε μια επιλογή τύπου Ζορμπά …the Greek. Κάτι δηλαδή σαν τον περίφημο αντικαπνιστικό νόμο, ο οποίος έχει επίσης καταστρατηγηθεί υπό το βάρος των γνωστών «λαϊκών αντιδράσεων».

Του …κυρίαρχου λαού, που ποτέ δεν κάνει λάθος, που έχει αισθητήριο και που τελικά κανένας δεν τολμά να του πάει κόντρα. Κανένας ηγέτης δεν αντιστέκεται στις ορέξεις του. Καμία πνευματική ηγεσία δεν πάει κόντρα στο ρεύμα του. Ακόμα κι αν αυτό το ρεύμα μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον κατακλυσμό.

Γιατί όμως αναφέρω όλα τα παραπάνω; Μα διότι αυτό που επί τόσα χρόνια επικρατεί στην ελληνική κοινωνία και την έφερε σε αυτό το χάλι είναι η κυρίαρχη λογική του «κι αύριο μέρα είναι». Πολύ εύστοχα ένας φίλος επιχειρηματίας έλεγε πως ένας εκ των σφοδρότερων πολέμιων των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο Κώστας Σημίτης.

Ναι. Καλά ακούσατε. Ο άνθρωπος που ως πρωθυπουργός έφερε το παγκόσμιο event στην Αθήνα, ουδέποτε το έβλεπε με καλό μάτι. Πως όμως επέλεξε να συναινέσει στην εθνική μας – όπως αποδεικνύεται λόγω κόστους – καταστροφή; Εξαιτίας δημοσκοπήσεων που έδειχναν το συντριπτικό ποσοστό του ελληνικού λαού να θέλει τους αγώνες. Κι αυτό διότι ο λαός στην Ελλάδα δυστυχώς λειτουργεί δίχως κουλτούρα. Δίχως σχέδιο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Ζει τον δικό του «μύθο» για να θυμηθούμε την διαφήμιση του ΕΟΤ στη λογική «για αύριο έχει ο Θεός».

Μετά όμως από κάθε πάρτι, δυστυχώς έρχεται ο λογαριασμός. Το …hangover. Κι αν επιτέλους δεν χειραφετηθούμε κοινωνικά και πολιτικά, αν δεν αλλάξουμε κατεστημένες νοοτροπίες, αν δεν πάψουμε να μην παίρνουμε επί της ουσίας κι όχι στα λόγια στα σοβαρά τις καταστάσεις, πολύ σύντομα η χώρα μας θα χρεοκοπήσει.