Η τελευταία ευκαιρία

Δεν υπάρχει και πολύς χρόνος, ίσως λίγες ημέρες ακόμα, για να λάβει τις πιο κρίσιμες αποφάσεις από την αρχή της διακυβέρνησής του ο πρωθυπουργός.

Εναν χρόνο μετά την ένταξη της χώρας στον Μηχανισμό Στήριξης και την εφαρμογή του μνημονίου, η Ελλάδα δέχεται εμφανώς ασφυκτικές πιέσεις από τις αγορές και αφανώς -αλλά με την ίδια ένταση- από τις ισχυρές κυβερνήσεις της Ε.Ε. να κάνει κάτι δραστικό.

Η μείωση του ελλείμματος είναι μακριά από τους υπεσχημένους διά του μνημονίου στόχους και συνεπώς η περαιτέρω διόγκωση του χρέους δεδομένη, πιο γρήγορα απ’ ό,τι αναμενόταν. Το ζήτημα της χώρας, κατά τη γνώμη μου, είναι πλέον καθαρά πολιτικό. Η Ελλάδα είναι ακυβέρνητη.

Υπάρχει ένας, ο κ. Παπανδρέου, που μάχεται λόγω θέσεως γιατί απλά δεν θέλει να του σκάσει η χρεοκοπία στα χέρια ενώ είναι πρωθυπουργός. Αλλά μοιάζει να μην έχει -κι αυτή η προσπάθεια- πυξίδα. Και ακολουθούν καμιά 50αριά υπουργοί, υφυπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι που απλώς... κοιτάζουν να σωθούν από τον «Τιτανικό». Να σώσουν το πολιτικό τους «σαρκίο» από τη διαφαινόμενη κατάρρευση.

Το βέβαιον είναι ότι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι ούτε ηθική από πλευράς τους (ασφαλώς υπάρχουν και εξαιρέσεις πολιτικών), ούτε και φυσικά θα τους σώσει. Είναι όλοι τους τελειωμένοι και αυτό είναι το μόνο γεγονός που γεννά ελπίδες για το μέλλον. Οσο δύσκολο κι αν είναι.

Ο κ. Παπανδρέου, εν πάση περιπτώσει, έχει ακόμα μια ευκαιρία και μια πολύ μεγάλη ευθύνη και υποχρέωση. Ή να προχωρήσει αποφασιστικά και να κάνει κάτι ή, αν δεν μπορεί, να τα παρατήσει τώρα. Πριν στείλει τον κόσμο στις τράπεζες να μαζεύει τις αποταμιεύσεις του. Η απραξία οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή.

Ο πρωθυπουργός δεν είναι τροχονόμος μεταξύ του κυρίου... Παπατάδε και της κυρίας Μπιρμπίλη που τρώγονται για τα αυθαίρετα. Αν και υπάρχει οργή και απογοήτευση στην κοινή γνώμη, ο ίδιος -αισθάνομαι ότι- έχει ακόμα μια ευκαιρία.

Ας την πάρει, το χρωστάει, αν όχι στο όνομά του, τουλάχιστον στην Ελλάδα.