Δ. Mαρκόπουλος: Πού είσαι, Εθνάρχη, να δεις τον «Βαγγέλα»

Οσο κι αν κάποιος διαφωνούσε με τις θέσεις του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε ένας πολιτικός του μέτρου και της εγκράτειας. Τουλάχιστον του προσωπικού μέτρου και της προσωπικής εγκράτειας, αφού και επί των ημερών του υπήρξαν ακρότητες από τα τότε πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Από τους εργολάβους που ρήμαξαν την Αθήνα και την έκαναν εφάμιλλη του Καΐρου. Ηταν ο πολιτικός ηγέτης των ευρωπαϊκών οραμάτων, που ήρθε σε αντιπαράθεση με αυτούς που τον ανέδειξαν (το παλάτι δηλαδή) αλλά και με την Αριστερά, που δρώντας ενάντια στην επικοινωνιακή ελληνική φύση επέλεξε την απομόνωση του Παρισιού, που στήριξε τη δημοκρατία, αναγκάζοντας όλους εμάς να ξεχάσουμε τις εκλογές της βίας και της νοθείας και την κακή πρώτη του θητεία. Ηταν ένας άνθρωπος με αγάπη για τον πολιτισμό, αφού ανέκαθεν έτρεφε θαυμασμό για τους αρχαίους συγγραφείς, τους καλλιτέχνες ή την ποιοτική μουσική.

Ποιος αλήθεια όμως θα περίμενε πως τα «παιδιά» του, όσοι δηλαδή μιλάνε εξ ονόματός του και θέλουν να φέρουν τον τίτλο των πολιτικών του συνεχιστών, των ανθρώπων που δήθεν διασώζουν την πολιτική του κιβωτό, θα έφταναν στο σημείο να βρίζουν εντός του Κοινοβουλίου μετατρέποντάς το σε Βουλή-ρινγκ ασιατικής χώρας, με αυτές τις σκηνές που επί χρόνια βλέπουμε και γελάμε και οι οποίες με τη φραστική επίθεση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη μας χτύπησαν την πόρτα.

Η πινακίδα στα νέα γραφεία της Ν.Δ. στη Συγγρού είναι ξεκάθαρη: «Εχθρός της χώρας είναι ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός». Δυστυχώς η Ν.Δ., ένα κόμμα από το οποίο περιμένουμε την καλώς εννοούμενη «συντήρηση», έχει πατήσει και τις δύο αυτές δεσμεύσεις. Πιο συγκεκριμένα, είχε μετατρέψει σε σημαίες τόσο της διακυβέρνησης Καραμανλή όσο και των απομειναριών της και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά τα οποία έκαναν τον ιδρυτή της να «βγάζει σπυράκια». Ελιτισμός δηλαδή δεν ήταν το τένις του Λιάπη την ώρα που έπρεπε να επιλύει σημαντικά προβλήματα τα οποία οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή; Ή τα ταξιδάκια στη Μύκονο του Αρη Σπηλιωτόπουλου και οι φωτογραφήσεις σε σκάφη επιχειρηματιών;

Είμαι λοιπόν βέβαιος πως εάν ο αείμνηστος Καραμανλής ζούσε, όχι μόνο θα είχε ζητήσει την παραίτηση του κ. Μεϊμαράκη, αλλά πολύ περισσότερο θα τον είχε ακούσει ολόκληρη η Αθήνα από τις φωνές που θα έβαζε. Το ίδιο βέβαιος είμαι πως ο κ. Μεϊμαράκης θα είχε χάσει τη «μαγκιά» που τον διακρίνει μπροστά στον αληθινό ηγέτη.

Τώρα βέβαια το γεγονός πως ο «Βαγγέλας» της μαγκιάς και του μπεγλεριού, της μακρόσυρτης αργκό του Μεταξουργείου και των «μπινελικιών» στον Κοραντή παραμένει πρόεδρος του Ιδρύματος που τιμά την προσφορά του Εθνάρχη στο έθνος είναι ένα από τα ιστορικά αστεία της εποχής. Επίσης αυτή και μόνο η τοποθέτηση αποδεικνύει την κατάντια της εποχής μας, μιας περιόδου στείρας σε προσωπικότητες του πνεύματος αλλά πλούσιας σε «μαγκιά» και επίδειξη πεζοδρομιακού χαρακτήρα.