Ο παρ’ ολίγον πρόεδρος της Γαλλίας

Η ανάμιξη του Ντομινίκ Στρος-Καν (DSK) στο πρωτοφανές σεξουαλικό σκάνδαλο και η παραίτησή του από το αξίωμα του γενικού διευθυντή του ΔΝΤ έφτασε να δώσει μια νέα τροπή και στην εσωτερική πολιτική επικαιρότητα της Γαλλίας. Οι δημοσκοπήσεις μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα έδειχναν τον DSK φαβορί στον προκαταρκτικό γύρο των σοσιαλιστών υποψηφίων, αλλά και φαβορί για το προεδρικό αξίωμα. Τον μόνο ικανό υποψήφιο να κερδίσει τις εκλογές του 2012 σε περίπτωση που βρεθεί αντίπαλος του Νικολά Σαρκοζί.
 
Μέχρι πρότινος ο DSK ήταν σοβαρός αντίπαλος και δημοφιλής τόσο στους σοσιαλιστές όσο και στους δυσαρεστημένους δεξιούς από το πολιτικό έργο του Σαρκοζί. Το γεγονός ότι ήταν και αξιόπιστος συνομιλητής των ισχυρών ηγετών του πλανήτη, όπως ο Ομπάμα και η Μέρκελ, του χάρισε και ένα διεθνές προφίλ επικίνδυνο και ανταγωνιστικό απέναντι στον νυν πρόεδρο της Γαλλίας. Ο Σαρκοζί επέλεξε να μην εκφραστεί δημόσια για το σκάνδαλο και αρκέστηκε σε μια έκκληση προς το επιτελείο του για αξιοπρέπεια μιλώντας για «ψυχραιμία, θάρρος και ενότητα» ως κανόνα συμπεριφοράς των μελών της παράταξής του. Επισήμως κανείς δεν «πυροβόλησε» τον ήδη λαβωμένο Ντομινίκ Στρος-Καν εκτός από την ακροδεξιά Μαρί Λεπέν.

Πέρα από τον προσωπικό ευτελισμό του DSK, έχει πληγεί και η εικόνα της Γαλλίας, η οποία δεν θέλει να χάσει το παιχνίδι και να περιθωριοποιηθεί ακόμα περισσότερο την ώρα που συνεχίζονται οι συζητήσεις και τα παζάρια για την αντικατάσταση του DSK στο ΔΝΤ. Ως φαίνεται η υποψηφιότητα της Κριστίν Λαγκάρντ, υπουργού Οικονομικών του Νικολά Σαρκοζί, έχει σχεδόν οριστικοποιηθεί. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν θέλει να μπλέξει με λαϊκισμούς και φθηνές αντιπαραθέσεις και να κινηθεί τυχοδιωκτικά εκμεταλλευόμενος την πτώση του σοσιαλιστή αντιπάλου του. Επίσης για τη Γαλλία, η οποία ασκεί αυτή την περίοδο την προεδρία του G8 και του G20, είναι εξίσου σημαντικό οι ιθύνοντές της να φανούν υπεύθυνοι και ενωμένοι.
 
Από την πλευρά των σοσιαλιστών το κλίμα είναι οξύμωρο. Είναι δύσκολο γι’ αυτούς να μη σταθούν αλληλέγγυοι στον DSK, όπως επίσης δύσκολο είναι να στηρίξουν απλόχερα έναν άνδρα που κατηγορείται για βιασμό απέναντι σε μια άτυχη εργαζόμενη. Ωστόσο δύο είναι οι επικρατέστεροι υποψήφιοι μέχρι σήμερα από πλευράς του σοσιαλιστικού στρατοπέδου: η Μαρτίν Ομπρί, κόρη του πρώην προέδρου της Κομισιόν, Ζακ Ντελόρ, μια φειδωλή, «συντηρητική» σοσιαλίστρια, που καθιέρωσε το 35ωρο, και ο Φρανσουά Ολάν, πρώην πρώτος γραμματέας του κόμματος, χαμηλών τόνων, καθόλου ιντριγκαδόρος και σύζυγος της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, με την οποία απέκτησε και παιδιά.
 
Και οι δύο υποψήφιοι κινούνται στους αντίποδες του επικοινωνιακού χειμάρρου Νικολά Σαρκοζί. Σύμφωνα με το πρώτο γκάλοπ που δημοσιεύτηκε λίγες ημέρες αφότου ξέσπασε το σκάνδαλο DSK, οι σοσιαλιστές δεν χάνουν το προβάδισμα και ο Φρανσουά Ολάν είναι φαβορί για να «βγάλει» από το προεδρικό μέγαρο της Γαλλίας τον Σαρκοζί. Εκεί που δεν το περίμενε κανείς, τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Ο επόμενος χρόνος θα κινηθεί σε πολύ έντονο κομματικό και πολιτικό κλίμα, με τα επιτελεία να προσαρμόζουν την πολιτική τους στρατηγική μέρα με τη μέρα, αφού κανείς δεν είναι σήμερα σε θέση να προβλέψει τι θα γίνει τον Μάιο του 2012. Στην πολιτική είναι όλα εύθραυστα και παροδικά. Τελευταίο παράδειγμα, η υπόθεση Στρος-Καν: εάν ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ δεν ήταν τον συγκεκριμένο χρόνο στο συγκεκριμένο σημείο, η ιστορία δεν θα είχε δημοσιευτεί ούτε καν ως μονόστηλο στο αστυνομικό ρεπορτάζ.