Β. Στεφανακίδης: Υπάρχουν και οι βουβοί αγανακτισμένοι

Οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος αλλά και των άλλων πλατειών ανά την επικράτεια αυξάνονται και δίνουν ένα καινούριο στίγμα εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης ακολουθώντας το παράδειγμα των Ισπανών.

Υπάρχουν όμως και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι αγανακτισμένοι που προς το παρόν δεν έχουν τα κουράγια να πάνε να σμίξουν μ’ αυτούς του Συντάγματος. Γκρινιάζουν και οργίζονται όμως πολλά χρόνια τώρα και όχι συγκυριακά, με τις καταστάσεις που είναι υποχρεωμένοι να ζουν σ’ αυτή τη χώρα.

Αγανακτισμένοι πια και με τους διαμαρτυρόμενους συνταξιούχους από τα 42 και 50 τους χρόνια, ενώ οι ίδιοι θα συνεχίσουν να δουλεύουν (αν υπάρχει δουλειά) μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.

 Αγανακτισμένοι με τους δημόσιους υπαλλήλους, εκείνους που με τα φακελάκια όλων μας, διάγουν βίον πολυτελή και διαθέτουν περιουσία «αξιοσέβαστη» με… τον μικρό μισθό τους!

Αγανακτισμένοι με όλους εκείνους τους προνομιούχους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ που τώρα απειλούν, επειδή τους κόβεται ένα μικρό κομμάτι των προκλητικών αμοιβών τους, και επιχειρούν να βάλουν φρένο στην ιδιωτικοποίηση ωσάν να πρόκειται για πατρική περιουσία.

Αγανακτισμένοι με τους συνδικαλιστές κάθε κλάδου που επί δεκαετίες, με ασπίδα το κοινωνικό σύνολο, εκβίαζαν και κέρδιζαν όλο και περισσότερα για το σινάφι τους.

Αγανακτισμένοι από τους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων που όχι απλώς εξέτρεφαν αυτά τα φαινόμενα αλλά τα αναζωπύρωναν στο πλαίσιο μιας ποταπής συναλλαγής με αντίτιμο μερικές ψήφους… καταξίωσης!

Αγανακτισμένοι από τις κοιμισμένες συνειδήσεις και την ανερμάτιστη ζωή που μας έφτιαξαν και τη ζούμε χωρίς ενοχές.

Αγανακτισμένοι από την παιδεία της αμορφωσιάς και της καθηγητικής δικτατορίας που απαγορεύει τον οιονδήποτε εκσυγχρονισμό που απαιτεί ξεβόλεμα.

Αγανακτισμένοι από τη συλλογική απάθεια του «δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά|» που μας επιτρέπει να εθελοτυφλούμε σε όλα τα εγκλήματα που γίνονται επί δεκαετίες στην πλάτη μας.
Αγανακτισμένοι ακόμα και με τις αντιδράσεις μας σήμερα, που οχυρωμένοι πίσω από τα κεκτημένα δεν βλέπουμε ότι τα τείχη έπεσαν και οι «ορδές των βαρβάρων» ακονίζουν τα ξίφη τους.

Καλές οι πλατείες, φίλοι μου, αλλά δυστυχώς δεν αρκούν. Δεν αρκούν γιατί απλούστατα πρώτα πρέπει να αλλάξουμε οι ίδιοι. Να γκρεμίσουμε αν μπορούμε ό,τι σάπιο υπάρχει μέσα μας, προϊόν χρόνιας ραγιαδοσύνης, συναλλαγής και ωχαδερφισμού.

Να κατανοήσουμε ότι αυτά που μάθαμε ως δεδομένα δεν υπάρχουν πια γιατί ήταν δανεικά και αφού κοστολογήσουμε αντικειμενικά την προσφοράς μας, στην εργασία, την κοινωνία, το κράτος, τη γειτονιά κ.λπ., μετά να βγούμε όλοι στους δρόμους όχι για happenings και τραγούδια αλλά για εποικοδομητική επανεκκίνηση με συγκεκριμένους αποκλεισμούς σε όλους αυτούς που μας έφεραν ίσαμε με εδώ.