What a piece of work is a man *

«Ποια Ευρωπαϊκή Ένωση μου λες; Οι Ευρωπαίοι ηγέτες σήμερα χωρίζονται σε αυτούς που σιχαίνονται κάθε περαιτέρω ενοποίηση και σε αυτούς που ελπίζουν να δουν το όνομά τους σε μονόστηλο στην Wall Street Journal. Αδιαφορούν πλήρως για την Ελλάδα, επειδή αδιαφορούν για την ίδια την Ένωση» απαντούσε αφοπλιστικά - και φυσικά με κάποια δόση γλυκύτατης παρόρμησης - φίλη μου Γαλλίδα, άρτι αφιχθείσα στην Ελλάδα, όταν ξεκίνησα μια αόριστη συζήτηση για την πιθανότητα ευρωπαϊκής βοήθειας προς την χώρα μας. «Μα η γαλλική στήριξη;» συνέχισα προβοκατόρικα, όχι φυσικά για να λάβω απάντηση, αλλά για να δω το πρόσωπό της να κοκκινίζει από θυμό. Ανήκει βλέπετε σε εκείνες τις γυναίκες που το φυσικό αυτό «make up», έχει άριστο αποτέλεσμα. Και σε εκείνες που θυμώνουν –ευτυχώς – εύκολα. «Η γαλλική στήριξη διαφέρει. Ο μέσος Γάλλος πονάει όταν διαβάζει στις εφημερίδες για τα προβλήματα της Ελλάδας. Δεν νιώθει χαιρεκακία, όπως ο Γερμανός» Η απάντησή της άγγιξε τα όρια του κλισέ. «Από πού και ως πού δηλαδή μας αγαπούν οι Γάλλοι; Κουμπαριά έχουμε;» σκέφτηκα. Και φυσικά της το είπα. Και κοκκίνισε περισσότερο. Για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει η ζωή.

«Ξεχνάς μάλλον ποιους Έλληνες έχει γνωρίσει ο μέσος Γάλλος και ποιους ο μέσος Γερμανός τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Στη Γαλλία οι περισσότεροι Έλληνες που πήγαν, ήταν καλλιτέχνες, καθηγητές, διανοούμενοι και τέλος πάντων μορφωμένοι άνθρωποι. Στη Γερμανία θυμούνται τους Gastarbeiter (σ.τ.σ. φιλοξενούμενοι εργάτες) Η ιδέα για τους Έλληνες είναι τελείως διαφορετική στις δύο χώρες καθώς οι ίδιοι οι Έλληνες παρήγαγαν διαφορετικό zeitgeist (σ.τ.σ  πνεύμα της εποχής)  Δεν έχει καμία σχέση με την ίδια την Ευρώπη η γνώμη αυτή»

Την άποψη αυτή δεν την είχα σκεφτεί ποτέ είναι η αλήθεια και όσο και αν με «αποσυντόνιζε» το αναψοκοκκινισμένο της υπέροχο πρόσωπο, δεν μπόρεσα να μην δώσω δίκιο ως έναν βαθμό.
Ίσως η πρωτοφανής οικονομική κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα μαζί με τα Γερμανό - Ολλανδικά «συμπαρομαρτούντα», να αναδεικνύει εν τέλει ακόμα και σε ένα νεαρό κορίτσι από τη Γαλλία, την πλήρη ανυπαρξία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως πολιτική οντότητα. Κάτι που «ευρωπαϊστές» και «αντιευρωπαϊστές» το τόνιζαν διαρκώς, αλλά που αρκετοί ήλπιζαν να πρόκειται για μεταβατικό στάδιο. Ίσως ακόμα περισσότερο αποδεικνύει πως η Ευρώπη σήμερα όντως κυβερνάται από ανθρώπους αν όχι ανύπαρκτους, τότε πολύ μικρής πολιτικής εμβέλειας. Πως η ιδέα της ενοποίησης αποκρυσταλλώνεται σε αφορισμούς όταν έρθουν τα δύσκολα. Πως η ίδια η Ευρώπη μοιάζει περισσότερο με Lebensraum (σ.τ.σ "ο ζωτικός χώρος"), παρά με μια πολιτική και οικονομική κοινότητα.  

Τα ελληνικά λάθη που μας οδήγησαν σε αυτό το αξιοθρήνητο σημείο είναι βέβαια τεράστια. Η ανυπαρξία της Ένωσης μπροστά στην καταβαράθρωση ενός κράτους μέλους όμως - και μάλιστα από τα ιδρυτικά σε ορισμένες επιμέρους ενώσεις - ίσως να ξεμπροστιάσει την ίδια την εικόνα της Ευρώπης στα μάτια του «μέσου ευρωπαίου». Να χαθούν χρόνια και χρόνια προσπάθειας και η Ευρώπη να απαξιωθεί πλήρως ακόμα και ως ιδέα. Το «ευρωπαϊκό όχημα» να σταματήσει στην γωνία άδειο. «Ποιο ευρωπαϊκό όχημα» με πείραξε η φίλη μου, αυτή τη φορά με ένα υπέροχο χαμόγελο. «Σταμάτησε ένα άδειο αυτοκίνητο και από μέσα κατέβηκαν οι ευρωπαίοι ηγέτες» μου πέταξε στα μούτρα την παράφραση ενός «κεραυνού» του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Και βγήκαμε στο μπαλκόνι ενώ βράδιαζε…Κάποιο αυτοκίνητο σταμάτησε στη γωνία. Κοιτάξαμε έτσι για πλάκα μήπως και ήταν η Ευρώπη.
----------
* (Τί δημιούργημα που είναι ο άνθρωπος). Στίχος από την δεύτερη σκηνή της δεύτερης πράξης του «Άμλετ» του Σαίξπηρ. Όταν ο Δανός πρίγκιπας μαθαίνει πως οι πιστοί του φίλοι, «Ρόζενγκρατζ» και «Γκίλντενστερ» τον έχουν προδώσει…