Το  περιβάλλον και η πραγματική οικονομία 

Η άυλη οικονομία  ασφαλώς και πρέπει να αποτελεί ένα  συστατικό της συνολικής οικονομίας. Όταν όμως αυτό το συστατικό γίνεται  το όλον ή το μέγιστο και πιλοτικό, είναι απλό ότι το αποτέλεσμα δεν θα είναι προϊόν της ανθρώπινης εργασίας αλλά της ανθρώπινης εξυπνάδας ή ακόμα χειρότερα της ελληνικής πονηράδας.

Άρα το ερώτημα  τι οικονομία θέλουμε είναι θεμελιακό. Και ακόμη πιο βασικό, το ποιοι  ορίζουν και ποιοι απαντούν στο  ερώτημα αυτό. Άραγε είναι ο λαός ή οι ταγοί;  Μήπως ούτε οι μεν ούτε οι δε, αλλά κάποιοι τρίτοι που πάντα παραμένουν στη σκιά και οι οποίοι προφανώς προκρίνουν την ελεγχόμενη οικονομία; Ακόμα και αυτό αν συμβαίνει, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει λύση;

Σε αυτή τη χώρα δεν ανθίζει μόνο «η φαιδρά πορτοκαλέα» αλλά και οι προσπάθειες που επενδύουν στον άνθρωπο, στο περιβάλλον και στην ποιότητα ζωής. Άλλωστε, όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του θα βρει τη ζωή να ξεπηδάει είτε στην άκρη του δρόμου, είτε πάνω στο βράχο, είτε στην άκρη της θάλασσας είτε στα απόκρημνα βουνά. Εικόνες, που μας επιτρέπουν να πιστέψουμε πως το στοίχημα της ποιότητας μπορεί να κερδηθεί.

Άλλωστε, σύμφωνα  και με τον Μπαμπινιώτη, η ποιότητα αναφέρεται μόνο σε πραγματικά αγαθά  τα οποία είναι και τα συστατικά της ευτυχίας και όχι σε πλασματικές αξίες. Ποιότητα λοιπόν στις ανθρώπινες σχέσεις, στην εργασία, στην παιδεία, στα υλικά αγαθά, στην διατροφή και στην περίθαλψη. Ποιότητα στην περιφέρεια, στο κέντρο, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, στη σχέση με το περιβάλλον.
Ήρθε ο καιρός να ξαναδούμε την πραγματική οικονομία, βασικό θεμέλιο της οποίας
είναι η παραγωγή. Καιρός να απολαύσουμε το περιβάλλον δείχνοντας παράλληλα και τον  σεβασμό μας σε αυτό.