Μήπως να γίνουμε "γενιά των … 1400 ευρώ"; 

Βάζω σχεδόν στοίχημα πως από 5 ως 20 Αυγούστου  περιμένω να πέσει το "μεγάλο μαχαίρι" στην αγορά.  Τέλος τα "νόμιμα", οι μισθοί που καθορίζονται "flat" από συλλογικές συμβάσεις, η προστασία από απολύσεις.  
Ποιος θα δουλέψει για 500 ευρώ; Τι να σου κάνει η αποζημίωση, αν απολυθείς τον Αύγουστο και  την πληρωθείς με δόσεις τα Χριστούγεννα ή -αν σε "προειδοποιήσουν" 1-4 μήνες πριν- την πάρεις μισή; Τέλος και το παζάρι του τύπου "απόλυσέ με για να μη χάσω τα δικαιώματά μου".  Ανατρέπεται στην πράξη το δόγμα "ο εργαζόμενος δεν παραιτείται, αλλά … απολύεται".

Ήλθε το τέλος; Όχι δα…. 

Αντιθέτως, ίσως έτσι κάποιοι βρουν μια δουλειά, άλλοι τη δουλειά που πάντα ονειρεύονταν ή καλύτερους μισθούς. Ίσως, εάν η "πίεση" αυτή εξάψει την δημιουργικότητα του συμβιβασμένου με το χτες Έλληνα, να καταφέρει να διακριθεί ως εργάτης, πωλητής, ντελίβερι, πιτσαδόρος, μηχανικός, δημοσιογράφος.  
Ξέρω πως κινδυνεύω να φανώ γραφικός, σαν να μιλώ για "ευκαιρία" ή λέω τάχα πως "πρέπει να καταργηθούν και τα ελάχιστα δικαιώματα". Αυτά που "κατακτήθηκαν με πόνο και αίμα". "Το δίκιο του εργάτη".

Στα αλήθεια  όμως, μήπως αυτά γίνανε "ταμπέλα" και φτάσαμε έτσι να παίρνουμε μόνο "τα ελάχιστα" -και τίποτα παραπάνω; Μήπως ήταν η αιτία που οι Έλληνες κλαίγονται πως δεν τους αρέσει η δουλειά τους; Που δεν υπάρχουν δουλειές; Που έχουμε χαμηλούς μισθούς σε σχέση με τους ευρωπαίους και θέλουμε να τους φτάσουμε;  
Άραγε κάνουν οι άλλοι τις ίδιες δουλειές με εμάς; Ή παράγουν και προσφέρουν άλλου τύπου υπηρεσίες; Και άραγε, στις χώρες όπου οι εργαζόμενοι έχουν διπλό και τριπλό "μέσο μισθό", τον επιβάλλει ο Νόμος και το συνδικάτο; Ή μήπως μοιράζονται έναν πλούτο που δημιουργούν όλοι μαζί και καθένας χώρια, αντί να "τρώνε τις σάρκες τους" μεταξύ τους;

Έχω ζήσει την απόλυση και την ανεργία. Τραγικό να μην υπάρχουν "δουλειές". Χειρότερο όμως, το να τις φοβόμαστε! Όποιος φοβάται τη δουλειά, φοβάται και την απόλυση. Εκτός από τους πιο ηλικιωμένους που –ευτυχώς- φαίνεται να προστατεύονται κάπως από τη "σφαγή".

Μήπως ήρθε η ώρα επιτέλους να καταλάβουμε πως πρέπει να αλλάξουμε δουλειά; Πως "πρέπει να δουλέψουμε σήμερα για το επόμενο αφεντικό μας"; Να σκεφτούμε τι δουλειές θέλουμε και πού είμαστε "δυνατοί"; Να δώσουμε πραγματική αξία στη δουλειά μας; Και τελικά να την αλλάξουμε πριν "μας αλλάξουν";
Αν θέλουμε  να γίνουμε αφεντικά (του εαυτού μας αρχικά), ας σκεφτούμε πρώτοι κάτι έξυπνο, βιώσιμο και να το κάνουμε  σωστά. Αλλιώς, αν θέλουμε ένα μεροκάματο 20 ευρώ, ας το πάρουμε για να μπούμε στην αγορά εργασίας και ας πούμε "ευχαριστώ". Και αν θέλουμε "θέση", ας κάνουμε κάτι που θα ξεχωρίζει, θα προσθέτει αξία και θα φέρνει πλούτο σε αυτόν που μας πίστεψε.

Ας μη γελιόμαστε όμως… Στην Ελλάδα του ανειδίκευτου (ή "απαίδευτου" όπως λέω) εργάτη, της ανύπαρκτης επιχειρηματικότητος, της ευκολίας, της "πλαγίας οδού", της δαιμονοποίησης των πάντων, όπου το "Κεφάλαιο" είναι εχθρός του λαού ενώ οι απεργίες και τα συλλαλητήρια καθημερινό φαινόμενο, η "κατάκτηση" ήταν αυτά τα περίπου 700 – 2.000 ευρώ. Αυτά τα "ελάχιστα" που οι έλληνες εργαζόμενοι κέρδισαν με τον "τσαμπουκά" των συνδικαλιστών τους ως πρώτο μισθό, μεσαίο και … καταληκτικό μισθό.

Σκεφτείτε: ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα ήταν ως πρόσφατα ο 7ος υψηλότερος στα 20 κράτη της ΕΕ που ισχύει αυτό το καθεστώς  (στα υπόλοιπα δεν υπάρχει καν κατώτατος μισθός, αλλά αποτελεί προϊόν ελεύθερης διαπραγμάτευσης εργοδότη και εργαζόμενου). 

Ξέρετε πόσος  ήταν ο "μέσος μισθός" στον ιδιωτικό τομέα στην Ιρλανδία το 1998 (με την οποία συγκρινόμασταν ευθέως τότε); 22.071 ευρώ το χρόνο, δηλαδή μηνιάτικο 1.575 ευρώ. Πόσο έφτασε το 2008 (πριν ξεσπάσει η κρίση η Ιρλανδία γίνει πάλι … πρότυπο για τη χώρα μας); 37.722 ευρώ το χρόνο ή 2700 ευρώ. +50% σε 10 χρόνια. Πόσος ήταν στην Ισπανία πέρυσι; 1750 ευρώ το "κεφάλι". Στην Ελλάδα; 1.090 ευρώ.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι εκείνοι έχουν κομμουνισμό; Όχι.  Ότι έχουν καλύτερους εργοδότες; Ίσως. Καλύτερους συνδικαλιστές; Πιθανότατα. Καλύτερες δουλειές; Σίγουρα! 

Έχουν τις δουλειές που θέλουν (και δέχτηκαν πέρυσι μειώσεις μισθών 20% για να τις σώσουν). Έχουν επιλογές, δεν κάνουν όλοι τα ίδια πράγματα, δεν "γαντζώθηκαν" σε μία δουλειά. Διαφοροποιούνται και -μαζί με τους εργαζόμενους και τις δουλειές- οι μισθοί τους. 

Στην Ελλάδα καταφέραμε όμως όλοι (πωλητές, ντελίβερι, εργάτες, ασφαλιστές, μεσίτες, πιτσαδόροι) να ζουν με 700 ευρώ!

Πώς το πετύχαμε; Με "προστασία" (=ισοπέδωση) των εργαζομένων και με "πόλεμο" (=ισοπέδωση) στους εργοδότες. Ό,τι και να κάνεις, όποιος και αν είσαι, δεν ξεχωρίζεις. Ίδια δικαιώματα για όλους. Τα ίδια θα πάρεις. Αυτά που υποχρεώνει ο νόμος τον εργοδότη, για να μην του κλείσουν το μαγαζί το Κράτος ή οι απεργίες. "Φύγε εσύ, έλα ο επόμενος, με τα ελάχιστα θα πάτε όλοι"…  
Ας αλλάξουμε  λοιπόν χωρίς τύψεις τους εργοδότες  μας, εάν το μόνο που μας συνδέει μαζί τους είναι "τα νόμιμα" 700 ευρώ.  Έστω και με το ζόρι. Ίσως μας κερδίσει κάποιος άλλος που θα είναι καλύτερος, που θα πάει καλύτερα –και εμείς μαζί του….