Γιούχα

Τελικά οι πολιτικοί με τη στάση τους συνεχώς αποδεικνύουν πως χαμπάρι δεν έχουν πάρει από το τι συμβαίνει στην κοινωνία.

Δεν αναφέρομαι φυσικά στα δεκάδες μηνύματα που από δεξιά κι αριστερά μας έρχονται για διορισμούς από το παράθυρο, χαριστικές συμβάσεις ή δαπάνες που δεν δικαιολογούνται από πουθενά.

Μιλώ για το κλίμα κοκορομαχίας που επικρατεί ενδοκυβερνητικά όχι τόσο για την ουσία της πολιτικής που ακολουθείται, αλλά κυρίως για τα οφίτσια που δεν μοιράστηκαν σύμφωνα με τις προσδοκίες κάποιων.

Αντί λοιπόν μια ολόκληρη κυβέρνηση να έχει συνειδητοποιήσει την τραγική κατάσταση της χώρας, αντί να εκπονείται ένα σοβαρό σχέδιο ανάταξης που θα μας βγάλει από την ύφεση, αντί να υπάρχουν στοχευμένες πολιτικές, όλοι ασχολούμαστε με το μπλοκάκι του Πάγκαλου, τους «κακούς υπουργούς» και φυσικά τον «καλό πρωθυπουργό».

Δυστυχώς όμως για όσους αρέσκονται στο κτίσιμο ηγετικών προφίλ, θα θυμίσουμε πως το ίδιο ακριβώς έργο είχαμε δει και επί Καραμανλή,

Ήταν ο «καλός» πρωθυπουργός που σιωπούσε όμως ετοίμαζε τη μεγάλη αλλαγή της κυβέρνησης του.

Ο ισχυρός Καραμανλής που «όταν ερχόταν η ώρα θα μιλούσε και θα έπαιρνε κεφάλια».

Τελικά το μόνο που πήρε ήταν τη χώρα στο λαιμό του.

Ακριβώς το ίδιο δυστυχώς λάθος κάνει και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Αντί λοιπόν να διώξει όσους υπουργούς δεν τραβάνε κι απλά πλειοδοτούν σε μπηχτές κατά των συναδέλφων τους, αρκείται στο να εκφράζει μέσω διαρροών τη δυσαρέσκεια του.

Όμως δεν είναι οι κλεισμένοι στις υπουργικές τους Μερσέντες ή τα γυάλινα γραφεία τους υπουργοί εκείνοι που γιουχαϊστηκαν πριν από δεκαπέντε ημέρες στο Ηρώδειο.

Ο νυν πρωθυπουργός ήταν, ο οποίος εδώ που τα λέμε είναι κι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για την πορεία των εργασιών της κυβέρνησής του.

Αν αυτός λοιπόν αποδειχθεί εξίσου αναποτελεσματικός στο τράβηγμα του αυτιού των υφισταμένων του, τότε η χλεύη θα μείνει στον ίδιο.

Ποιος εξάλλου θα θυμάται μετά από 20 χρόνια εάν ο Λοβέρδος, η Λούκα, ο Παπακωνσταντίνου ή ο …Νικητιάδης ήταν μέλη της κυβέρνησης της χρεοκοπίας;