Η μητέρα των μαχών το ασφαλιστικό

Το πιο κρίσιμο τεστ για τις αντοχές της κυβέρνησης τείνει να εξελιχθεί το εργασιακό και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης.

Ανεξάρτητα αν ο κ. Λοβέρδος υπερακόντισε τις  επιταγές του μνημονίου με την τρόικα ή αν απλώς εφήρμοσε τα υπεσχημένα, αυτό που εν τέλει έχει σημασία είναι το γεγονός ότι το υπό κατάθεσιν νομοσχέδιο γυρίζει τη χώρα σε ένα εργασιακό μεσαίωνα. Κι απέναντι της πλέον η κυβέρνηση, δεν έχει μόνο τους εργαζόμενους και την κοινωνία αλλά και τους ίδιους τους βουλευτές του κυβερνώντος Κόμματος.

Με την κύρωση του μνημονίου ο πρωθυπουργός έθεσε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας τρεις βουλευτές του καθώς αριθμητικά είχε αυτή την «πολυτέλεια».

Τι θα γίνει όμως τώρα που οι αντίθετες φωνές είναι δεκάδες;

Και από την άλλη, τι περιθώρια υπάρχουν εντός των πλαισίων του μνημονίου για βελτιώσεις στο νομοσχέδιο;

Αν όμως υπάρχουν τέτοια περιθώρια γιατί δεν τα εξάντλησε ο αρμόδιος υπουργός στη σύνταξη του ν/σ και υποβάλλει τώρα την κυβέρνηση σε τέτοιου είδους δοκιμασίες;

Οι απαντήσεις δύσκολες όπως και οι εποχές που ζούμε. Καθημερινά  μια νέα δυσάρεστη έκπληξη  περιμένει τον πολίτη αυτής της χώρας ,από τους απανωτούς φόρους μέχρι τον δραματικό περιορισμό του οικογενειακού προϋπολογισμού.

Το κυριότερο όμως είναι ότι ακόμα δεν είδαμε τον πάτο της κρίσης καθώς κάθε τόσο προστίθενται νέα βάρη και το τοπίο μαυρίζει περισσότερο από τις διάφορες Κασσάνδρες που έχουν ποντάρει και στηρίζουν τις επιλογές τους για χρεοκοπία της χώρας παρά τα σκληρότατα και πρωτοφανή μέτρα που έχουν ληφθεί.
 
Και παρόλο που τόσο η τρόικα με τους επιτηρητές της όσο και όλα τα Ευρωπαϊκά όργανα εγγυώνται πως τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει, στην παγκόσμια κοινή γνώμη υπερισχύει το σενάριο της αναδιάρθρωσης του χρέους.

Τι σημαίνουν για τον απλό πολίτη όλα αυτά;

Ότι δεν υπάρχει ελπίδα εξόδου από την κρίση στο ορατό μέλλον κι επομένως δεν υπάρχει και θετικός προγραμματισμός ούτε όνειρα.
Και δεν υπάρχει χειρότερο από το να εμποδίζεις κάποιον να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο.