Το «μερικό» και το «όλον»

Μεγάλος καβγάς έχει ξεσπάσει αναφορικά με τις προεκπτώσεις, τις οποίες ως έσχατο μέσο αντιμετώπισης της κρίσης υιοθέτησαν χιλιάδες εμπορικές επιχειρήσεις της χώρας. Οι μεν εκπρόσωποι της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας μιλάνε για Κερκόπορτα που ανοίγει τον δρόμο για τις μεγάλες αλυσίδες να αλώσουν με τις προσφορές τους το εμπόριο, οι μεν μεγάλες αλυσίδες αναφέρονται σε μια δεδομένη ανάγκη που υπαγορεύεται από τις ανάγκες των καταναλωτών αλλά και την προσπάθεια επιβίωσης μεγάλων επιχειρηματικών σχημάτων που κλυδωνίζονται από την κρίση.

Οπως και να ’χει, είναι αλήθεια πως σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία το να λες πως «οι προεκπτώσεις βλάπτουν» μάλλον είναι άτοπο. Δεν αντιλέγω πως οι απόψεις των μικρών επαγγελματιών θα πρέπει να γίνονται σεβαστές, όμως εκτιμώ πως αυτή τη στιγμή προέχει το γενικό καλό και όχι το περιορισμένο συντεχνιακό. Οταν η ελληνική οικογένεια λοιπόν πιέζεται σε τέτοιο βαθμό, όταν οι νεο-άνεργοι συνωστίζονται στα γκισέ του Ταμείου ανεργίας, όταν όλοι ζούμε υπό τον φόβο της απώλειας της θέσεως εργασίας μας, είναι μια περιττή πολυτέλεια να λέμε πως δεν θέλουμε τη μείωση των τιμών για να προστατευθεί μια τάξη επαγγελματιών.

Ομως αυτή η κρίση στις εμπορικές σχέσεις κρύβει και κάτι βαθύτερο, το οποίο θα πρέπει να μας προβληματίσει ως κοινωνία. Οταν δηλαδή μια κάστα ανθρώπων έχει τη δύναμη να αναστέλλει θετικές για το κοινωνικό σύνολο δράσεις, όταν κάποιοι υπό το πρίσμα του άκρατου συνδικαλισμού επιδιώκουν να δημιουργήσουν αναχώματα σε πρωτοβουλίες σωστές, τότε κάτι πάει στραβά. Οταν το «μερικό» θέλει να καπελώσει το «όλον», θα πρέπει όλοι μας να προβληματιστούμε. Κι αυτό διότι η Ελλάδα αυτές τις συνδικαλιστικές αγκυλώσεις είναι που πληρώνει σήμερα.