Η φαντασία στην εξουσία

Όπως έγινε γνωστό, Δικαστήριο της Ρουμανίας έκρινε αντισυνταγματικές τις απαιτήσεις του ΔΝΤ για την μείωση μισθών και συντάξεων. Μπροστά στην απειλή να μην πάρει επιπλέον δεκάρα από το ΔΝΤ, η κυβέρνηση της Ρουμανίας αποφάσισε να εισπράττει το ένα τέταρτο της αξίας κάθε αγαθού, που αγοράζει ένας πολίτης της χώρας. Κάτι που συμβαίνει περίπου και σε εμάς. Το εντυπωσιακό της είδησης είναι πως ένας διεθνής οργανισμός, καταργεί de facto τις δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες δεν συμφωνεί. «Το Δικαστήριο ερμηνεύει τον νόμο με τρόπο που δεν μου αρέσει; Δεν έχει δεκάρα κύριοι.» Η έννοια της «αναγκαστικής εκτέλεσης», περνά από τα χέρια της Δικαιοσύνης, στα χέρια κάποιων οικονομολόγων, οι οποίοι καλυμμένοι πίσω από έναν διεθνή οργανισμό δεν λογοδοτούν πουθενά. Διότι υπάρχει άραγε κάποια εξουσία που θα μπορούσε να εξαναγκάσει το ΔΝΤ για παράδειγμα να λογοδοτήσει, στην απίστευτη περίπτωση που έκανε κάποια μεγάλη ηλιθιότητα; Και λέω απίστευτη, διότι ως γνωστών, ιερείς και (νέο) κλασικοί οικονομολόγοι δεν κάνουν ποτέ λάθος. Αυτή είναι και η δύναμή τους άλλωστε. Το αλάθητο.

Ακούγοντας πριν λίγες μέρες τον Ευάγγελο Βενιζέλο, καλεσμένο στο δελτίο ειδήσεων του MEGA, να απαντάει στην πιθανότητα, αυτό που συνέβη στην Ρουμανία, να συμβεί και εδώ, δηλαδή μερικές διατάξεις του περίφημου «Μνημονίου» να κριθούν αντισυνταγματικές από τα Δικαστήρια, σκέφτηκα αμέσως δύο βασικά στοιχεία του βιογραφικού του. Πρώτον, πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι υπουργός Άμυνας. Δεύτερον πως είναι συνταγματολόγος. Και σκέφτηκα αυτά ακριβώς τα δύο, λόγω της απάντησης που έδωσε. Μια απάντηση την οποία δυστυχώς δεν θυμάμαι αυτολεξεί, καθώς είναι γνωστό πως ο εγκέφαλος αποβάλει τις κακές αναμνήσεις σαν κάποια φυσική άμυνα απέναντι στον κίνδυνο της αποβλάκωσης.

Η απάντηση πάντως του Υπουργού – συνταγματολόγου, ήταν περίπου η εξής «Τα Δικαστήρια κύριοι, λένε μια γνώμη για μια συγκεκριμένη περίπτωση. Η Βουλή και η Κυβέρνηση είναι εδώ για να οδηγήσουν την χώρα στην πρόοδο. Η Βουλή και η Κυβέρνηση αποφασίζουν για τη χώρα ».

Το πρώτο εντυπωσιακό στοιχείο αυτής της απάντησης είναι πως ο κ. Βενιζέλος κινήθηκε «ελίγδην». Είναι ο τρόπος που πλέουν τα αντιτορπιλικά (οι φρεγάτες στις μέρες μας), μπροστά στον κίνδυνο αεροπορικής επίθεσης. Ο Υπουργός, μπροστά στον κίνδυνο να αποδειχθεί η πλήρης παρανομία κάποιων μέτρων που αναγκάζεται να επιβάλει η κυβέρνηση, διάλεξε αυτόν τον τόσο όμορφο πλουν. Φαίνεται πως οι επιτελείς του ΓΕΝ κάτι έχουν προσφέρει στην φαρέτρα των γνώσεων του Υπουργού. Δεύτερο εντυπωσιακό ,είναι πως μπροστά στην μέθη της εξουσίας ξεχνά κάποιος βασικές και στοιχειώδεις γνώσεις. Πως δηλαδή, τα Δικαστήρια δεν «λένε μια άποψη», λες και βρισκόμαστε σε ένα ουζερί και λέμε και καμιά βλακεία να περάσει η ώρα, αλλά ερμηνεύουν τον Νόμο και δημιουργούν νομολογία.

Ένα ακόμα στοιχείο του βιογραφικού του κ. Βενιζέλου, είναι πως είναι βουλευτής. Σιγά τα λάχανα θα πει κάποιος. Όλη η κυβέρνηση αποτελείται από βουλευτές. Σχεδόν μάλιστα όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, αποτελούντο από βουλευτές. Κάτι που μας διαφεύγει πολύ συχνά και κάτι που δεν είναι δυστυχώς αυτονόητο, ούτε για έναν βουλευτή – υπουργό – συνταγματολόγο, είναι πως οι εξουσίες σε μια δημοκρατική και φιλελεύθερη χώρα, είναι τρεις. Με αρμοδιότητες έτσι κατανεμημένες, ώστε να εξισορροπούνται αμοιβαία, για να αποφεύγεται η πιθανότητα κατάχρησης της κρατικής εξουσίας. Και καλά να διαφεύγει από οποιονδήποτε. Ένας συνταγματολόγος μήπως ξέχασε να διαβάσει Μοντεσκιέ στα παιδικάτα του; Προφανώς όχι. Τι όμως θέλει να πει ο ποιητής με την απαξίωση αυτή της Δικαιοσύνης;  Ίσως πως όλη η πολιτική του καριέρα έχει δομηθεί σε ένα πλαίσιο όπου οι δύο εξουσίες, νομοθετική και εκτελεστική, είναι το ίδιο πράγμα. Δηλαδή οι υπουργοί είναι και βουλευτές.

«Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» Εγώ ψηφίζω τους νόμους, εγώ τους εκτελώ κατά βούληση. Τι θέλει τώρα να μπλέκει στα πόδια μας η Δικαιοσύνη; Ας αναλάβουν όλες τις εξουσίες τα ίδια πρόσωπα. Αντί να κατακρίνουν την Δικαιοσύνη που ερμηνεύει τους νόμους και φυσικά δεν λέει τη γνώμη της (sic) όπως είπε ο εν λόγω ποιητής, συγγνώμη Υπουργός - βουλευτής, να αναλάβουν να ασκούν και την δικαστική εξουσία. Ούτως ή άλλως και μόνο με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και την βουλευτική ασυλία, έχουν δείξει στην πράξη πως στην Ελλάδα οι εξουσίες όχι μόνο δεν εξισορροπούνται αμοιβαία, αλλά αντίθετα έχουν δομηθεί έτσι ώστε ο σφετερισμός και η παρανομία των εκλεγμένων να είναι αυτονόητη, αν όχι επιβεβλημένη.

Η Δικαιοσύνη απαξιώνεται καθημερινώς, όχι μόνο από σκάνδαλα, την κωλυσιεργία και κάποιες άστοχες αποφάσεις, αλλά από τους «Αντιβασιλίσκους» ενός πρωτότυπου βυζαντινού καπιταλισμού, στον οποίον τα Δικαστήρια παρουσιάζονται ως ακίδα στο δάχτυλο της απόλυτης εξουσίας.

Ακούγοντας την απάντηση αυτή του κ. Βενιζέλου θυμήθηκα και τον Σαίξπηρ. «Κάθε τι που έχει ξεκινήσει με άσχημο τρόπο, ισχυροποιείται, με το να προκαλεί νοσηρές καταστάσεις» είχε γράψει στον «Ερρίκο τον 8ο»ο Βρετανός τραγικός και το πολιτικό σύμπαν της Ελλάδας, το επιβεβαιώνει απόλυτα.