Έτσι κι αλλιώς, ΠΑΜΕ στο διάολο…

Εδώ και δύο  ημέρες τυγχάνω μιας μεγάλης …τιμής.  

Να δηλαδή, ο  πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων  εταιρείας διασυνδεδεμένης με το Δημόσιο (για την οποία εκτενές ρεπορτάζ θα υπάρξει την επόμενη Κυριακή) με στολίζει κανονικά, διακινώντας μάλιστα το email μου σε όλους τους υπαλλήλους προτρέποντας τους να με βρίζουν.  

Κι όλα αυτά λόγω αποκαλύψεων για καταχρηστικές  προσλήψεις, ευνοιοκρατία και αλόγιστες δαπάνες στην εν λόγω εταιρεία του Δημοσίου.  

Βέβαια για  να ασκήσει κριτική στη διοίκηση του φορέα του, ούτε λόγος. Του αγράμματου συνδικαλιστή του φταίνε τα ΜΜΕ, οι κακοί κονδυλοφόροι που θέλουν να μετατρέψουν τις θέσεις εργασίας των «δικών μας» παιδιών σε αρένα.

Ποιος όμως ο  λόγος που γράφω όλα αυτά;  

Δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό η ευθύνη για την  σημερινή κατάντια της ελληνικής  οικονομίας αλλά και την αποσάθρωση της κοινωνίας μας βαραίνει και  τους ώμους των συνδικαλιστών.  

Απαίδευτοι στην τραγική τους πλειοψηφία άνθρωποι, με μηδενικές αντιστάσεις στον εύκολο πλουτισμό, που ορέγονται μελλοντικές πολιτικές θέσεις και ουσιαστικά καταλήγουν να είναι οι υπηρέτριες των κομμάτων και των πολιτικών, πολλοί συνδικαλιστοπατέρες οδήγησαν στην απαξίωση ένα ολόκληρο κίνημα.  

Κι αν οι πολιτικοί  πουλιούνται στα μεγάλα συμφέροντα, αν είναι οι Εφιάλτες που προδίδουν τις ιδεολογίες τους στα ισχυρά συμφέροντα, είναι πραγματικά κρίμα το τελευταίο αποκούμπι αντίδρασης στην υφιστάμενη κατάσταση, να καταντά κι αυτό Φιλιππινέζα των συμφερόντων.  

Ο συνδικαλισμός  απλά στη χώρα μας δεν υπάρχει. Είναι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι.  

Κι όταν δεν  υπάρχει κίνημα, είναι πια πολύ εύκολο να ξεπέφτει ο ανοργάνωτος  λαός σε δύο λύσεις.

Η μία είναι  η αδράνεια. Πόσοι άραγε κατέβηκαν  στους δρόμους την προηγούμενη  εβδομάδα;  

Η άλλη είναι  η ροπή προς το εύκολο. Προς τον λαϊκισμό του κάθε ΠΑΜΕ που με λογική σιδερόβεργας (όπως συμβαίνει σήμερα στην Ναυπηγοεπισκευή όπου εμποδίζονται εργαζόμενοι να εργαστούν) ποδηγετεί το κίνημα.