Είμαστε για γέλια και για κλάματα μαζί

Ούτε τα τελεσίγραφα των υπουργείων Περιβάλλοντος και Εσωτερικών αλλά ούτε και οι φοβέρες για γιγαντία πρόστιμα τρομάζουν τους αρμόδιους ώστε να κλείσουν τις τριτοκοσμικές χωματερές που τις θυμόμαστε κάθε φορά που περνούμε τις λεπτές κόκκινες γραμμές που μας βάζει η ΕΕ.  

Από το 2005 που η χώρα μας έλαβε την πρώτη καταδίκη για τον ανορθόδοξο τρόπο διαχείρισης απορριμμάτων, είχε όλο το χρόνο όχι μόνο να κλείσει τις αναρίθμητες χωματερές αλλά και να ολοκληρώσει ένα μόνιμο και αποτελεσματικό σχεδιασμό που θα έδινε τέλος στην εικόνα του απέραντου σκουπιδαριού. Ακόμη και σήμερα όμως χωματερές ξεπηδούν παντού.

Κοντά σε παραλίες, μέσα σε δάση και ρέματα και όλα αυτά γιατί; Δύο είναι οι λόγοι.

Ο πρώτος και βασικός γιατί ο κόσμος αντιδρά στη χωροθέτηση νόμιμων μονάδων, φοβούμενος την απαξίωση της περιουσίας του και την μόλυνση του περιβάλλοντος. Ο δεύτερος είναι ότι εκείνοι που ελάμβαναν όλα αυτά τα χρόνια τις αποφάσεις, δεν έκαναν τίποτα για να δημιουργήσουν μια νέα περιβαλλοντική κουλτούρα στην κοινωνία, να μειώσουν τον όγκο των απορριμμάτων που οδηγούνται για ταφή και να συγκρουστούν.

Φοβούνταν το πολιτικό κόστος, ελάμβαναν προσωρινά μέτρα, σπρώχνοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και έτσι έθρεψαν ένα θεριό που κινδυνεύει να μας πνίξει. Και περιβαλλοντικά και οικονομικά.

Τώρα βρισκόμαστε ξανά ενώπιον των επιλογών μας και στο παραπέντε σπάμε το μυαλό μας για να βρούμε λύσεις.

Επισήμως οι ανοιχτές χωματερές είναι γύρω στις 300. Ανεπισήμως είναι χιλιάδες και δυστυχώς το χούι του Έλληνα, να θεωρεί σκουπιδαριό κάθε σπιθαμή γης της Ελλαδίτσας, όσους ΧΥΤΑ και όσα εργοστάσια και αν φτιάξουμε, φοβάμαι ότι δεν θα αλλάξει ποτέ.