Βαση-κα καλησπέρα σας

Όταν ο Νίτσε έγραφε πως «η αξία ενός πράγματος δεν έγκειται στο τι κερδίζεις αποκτώντας το, αλλά στο τί πληρώνεις για να το αποκτήσεις» είναι βέβαιο πως δεν είχε υπ’όψιν του την υπέροχη αυτή ελληνική πραγματικότητα, που έρχεται πάντα να καταργήσει με τον πλέον ξεδιάντροπο τρόπο τις θεωρίες όλων αυτών των κουλτουριάρηδων κουτόφραγκων. Με την απειροελάχιστη προϋπόθεση πως ο Νίτσε είχε δίκιο, οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες, θα έπρεπε να εξαργυρώνουν το βάρος τους, σε εκθετική δύναμη που δεν χωράει στο παρόν άρθρο, σε χρυσάφι. Ο δύσμοιρος φιλόσοφος, αποτραβηγμένος στο Τορίνο, δίπλα στον ποταμό Πάδο, είχε την τύχη να γνωρίσει την ελληνική παιδεία των προσωκρατικών και ίσως την ευφυΐα να σταματήσει αυτή τη γνωριμία, λίγο μετά τον Πλάτωνα. Διότι αν διάβαζε τα σχόλια για τους επιτυχόντες στα ελληνικά πανεπιστήμια του 2010, σχόλια πιο βαρετά και από τα βιβλία του Ίρβιν Γιάλομ, το κλάμα που θα έριχνε θα οδηγούσε τον προαναφερθέντα τύπο, να γράφει best seller μέχρι να κερδίσει Μουντιάλ το Λουξεμβούργο.

Η είδηση πως φέτος θα έχουμε πρωτοετείς φοιτητές που έγραψαν κάτω από την μονάδα, με άριστα τις είκοσι, θα έπρεπε να προκαλεί δέος μόνο εάν αυτοί οι «επιτυχόντες» έρχονταν από το Άλφα του Κυνός και τον αστερισμό της Ανδρομέδας, στο πλαίσιο ενός διαγαλαξιακού Erasmus. Αλλιώς μάλλον θα έπρεπε να ζητωκραυγάζουμε αγγελιασμένοι στις πλατείες, σε κάθε κεφαλοχώρι και κωμόπολη, παρέα με μετανάστες, φαντάρους, ναύτες και σμηνίτες που κάνουν τη θητεία τους στη μέση του πουθενά, για να δείξουμε προς τα έξω πως το «κάθε κεφαλοχώρι και Πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και στρατόπεδο» είναι ο ορισμός της ελληνικής ανάπτυξης της υπαίθρου.

Ξεκινώντας την συμμετοχή σε αυτή την πολυθρύλητη ελληνική παιδεία στο Δημοτικό, ο κάθε μαθητής έχει την χαρά να γνωρίσει κατ’αρχήν και κατ’αρχάς την ελληνική ιστορία. Οι τουρκικές τουαλέτες, αυτές οι τρύπες που αντικρίζει το ψαρωμένο πρωτάκι και ουρλιάζει «μαμααααααά» έχουν σαν σκοπό να του διδάξουν τι τράβηξε το έθνος μας τα 400 χρόνια σκλαβιάς. Μάλιστα, ο λόγος που καθαρίζονται κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, είναι ακριβώς αυτός. Να μάθει ο ελληνόπαις τι τράβηξε ο πρόγονός του. Έπειτα ακολουθεί το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Εκεί ο μαθητής θα γνωρίσει πως «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει» και θα μπορέσει να ανασυνθέσει την άλωση της Ντρομπολιτσάς κάθε Σεπτέμβρη, άντε Οκτώβρη αν τα φροντιστήρια δεν βιάζονται και πολύ. Με έναν απλό τρόπο. Βάζοντας λουκέτο στο Σχολείο του. Κατάληψη στα greeklish. Από εκεί και πέρα η υπέροχη αυτή 3η Λυκείου. Με την εκπαιδευτική εκδρομή της πενθήμερης, όπου ο μαθητής θα έρθει σε άμεση επαφή με την τοπική παραγωγή και εμπορεία σε αλκοόλ, της υπέροχης πόλης που θα επισκεφθεί. Ακολουθεί το Πανεπιστήμιο. Ενός λεπτού σιγή.

Η πρώτη επαφή με την ακαδημαϊκή κοινότητα στη χώρα μας έρχεται μόλις σε πλησιάσουν οι νεολαίες των κομμάτων. Αφού σε ψήσουν με τα θέματα του εξαμήνου που θα τα έχεις χωρίς να χρειαστεί να δοκιμάσεις αν η καφετέρια της σχολής πετυχαίνει τον φραπέ, ακολουθεί η γνωριμία με τους καθηγητές- φωστήρες. Εκεί ο φοιτητής θα γνωρίσει πως γίνεται να έχουμε τόσους επίκουρους και τακτικούς καθηγητές, λίγο πρωτού οι άρρενες γνωρίσουν το στράτευμα, όπου επίσης φιλοξενεί τους περισσότερους Ναυάρχους, Στρατηγούς και Πτέραρχους, από ότι το αντίστοιχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η παιδεία μας, όπως και το στράτευμα είναι καλύτερα από αυτά των μισητών Γιάνκηδων προφανώς. Η ακαδημαϊκή εκπαίδευση γίνεται καλύτερη στην επαρχία. Το «Αθήνησι Πανεπιστήμιον» δεν αρκεί για να γνωρίσει κάποιος το μεγαλείο της ελληνικής παιδείας. Αν και σε Σχολή του είδα με τα ίδια μου τα μάτια, καθηγητή Μεσαιωνικής Ιστορίας να ωρύεται στους επιστάτες επειδή εν ώρα διάλεξης, έψηναν λουκάνικα, άκουγαν νησιώτικα και έπιναν τσίπουρα. Προφανώς τα νησιώτικα ήταν το ζήτημα της διαφωνίας, διότι ο καθηγητής, λάτρης του Μπαχ, θα προτιμούσε μια Τογκάτα, άντε μια Φούγκα. Στην επαρχία λοιπόν ξεδιπλώνεται το μεγαλείο της ελληνικής παιδείας. Εκεί που η ίδρυση Σχολής, σηματοδοτεί την ευημερία και την ευμάρεια της τοπικής κοινωνίας. Με σουβλατζίδικα και καφετέριες, λίγο παλιότερα. Με loft και τζακούζι το 2010. Δεν αστειεύομαι! Αυτά ζητούν οι 18ρηδες που πάνε πλέον να σπουδάσουν στην επαρχία, νομίζοντας πως ενηλικιώνονται μακριά από την οικογενειακή εστία, με τα λεφτά των γονιών τους, όπως βγαίνει από το ρεπορτάζ.

Κάτω από τη μονάδα με άριστα τις είκοσι; Μάλλον αστειευόμαστε. Ούτε υπό του μηδενός δεν θα έκανε εντύπωση. Η παιδεία στη χώρα μας, όπως και πολλά άλλα, λειτουργούν από κεκτημένη ταχύτητα. Κάποτε θα σταματούσε. Όσο μιλούμε για τις «βάσεις» και όχι για τα «βασικά» της παιδείας…βασικά καλησπέρα σας.