«Eμείς δεν θα φύγουμε, αυτοί να φύγουν» -αλλά ποιοι θα έρθουν;

Από τους bloggers «που με θλιμμένα μάτια και κεράκια στα χέρια» θρηνούσαν τα καμένα το καλοκαίρι του 2007 και τους τορεντάδες με τα κόκκινα μάτια και τους κάλους στα χέρια που θρηνούσαν το κλείσιμο του gamato το 2009 είναι προτιμότεροι χίλιες φορές οι φεϊσμπουκάδες του 2011 που μαζεύτηκαν στις κεντρικές πλατείες για να διαμαρτυρηθούν για τα μέτρα. Θετικό, επίσης, είναι ότι αποδοκίμασαν τους μυστήριους της ΔΕΗ, που έδειξαν ότι δεν γουστάρουν τους αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων, που και αυτοί προσπάθησαν να μπουν στη συγκέντρωση αλλά μέχρις εκεί. Αυτοί που μαζεύτηκαν στις πλατείες την περασμένη Τετάρτη είναι ένα ενεργό κομμάτι των Ελλήνων πολιτών, το οποίο χωρίς πολιτική κατεύθυνση γρήγορα θα καταλήξει σε χαριτωμενιά. Το «εμείς δεν θα φύγουμε, αυτοί να φύγουν» είναι ωραίο σύνθημα. Φτάνει να ξέρεις ποιοι θέλεις να αντικαταστήσουν τους «αυτούς» όταν θα έχουν φύγει. Οσο μπανάλ και αν ακούγεται, το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολιτικό, με την αποτυχία μιας κυβέρνησης να πείσει ότι τα μέλη της μένουν στην Ελλάδα και όχι στη Μινεσότα και μιας αντιπολίτευσης που δίνει υποσχέσεις ότι θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας όταν όλοι καταλαβαίνουν ότι η «παλιά» οικονομία της Ελλάδας ξεχαρβαλώθηκε ανεπανόρθωτα.

Το κίνημα των αγανακτισμένων είναι συμπαθητικό, σύγχρονο αλλά περισσότερο αποτελεσματικό για να σηκώσει κόσμο από τον καναπέ του παρά για να δώσει απαντήσεις. Οχι απαντήσεις, αλλά ούτε καν αιτήματα. Το να φύγουν είναι δύσκολο, αλλά ας πούμε ότι γίνεται. Και μετά; Θα έρθει ο Στρατός, η Χρυσή Αυγή ή οι Αλληλέγγυοι της «Υπατίας» να κυβερνήσουν; Εκτός αν είναι να περιμένουμε όλοι να μεγαλώσουν οι σημερινοί νέοι και να αναλάβει τις ευθύνες της η γενιά των αγανακτισμένων. Αυτό έγινε την εποχή των χίπις, όταν οι Roling Stones και ο Ντίλαν τραγούδαγαν ότι δεν χρειάζεται παρά χρόνος μέχρι να φύγουν οι γέροι και να έρθουν τα «παιδιά των λουλουδιών» στην εξουσία. Ηρθαν και ήταν ο Θόδωρος Πάγκαλος.

Οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων είναι συμπαθητικές, καλοδεχούμενες, καλές για καθαρό αέρα και να γνωρίζονται και από κοντά άνθρωποι που μίλαγαν μόνο στο Ιντερνετ, αλλά πολιτικά είναι ασήμαντες. Πιστοποιούν αυτό που κάθε σφυγμομέτρηση έχει πιστοποιήσει τον τελευταίο χρόνο, ότι οι Ελληνες έχουν πάψει να πιστεύουν ότι τα κόμματα μπορούν να δώσουν τη λύση. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι σιγά-σιγά οι διαμαρτυρίες θα πάψουν να έχουν πραγματικά αιτήματα. Ο κόσμος θα ζητάει από τους βουλευτές να φύγουν χωρίς να ξέρει ποιοι θα έρθουν, από τους εργοδότες να υπογράψουν νέες συλλογικές συμβάσεις όταν οι εργοδότες θα έχουν πάψει να υπάρχουν και τα Μέσα χωρίς ηθικό και ψυχή θα δικαιώνουν όσους είναι περισσότεροι μπας και αρπάξουν κάποιον πελάτη. Αν οι αγανακτισμένοι μπορέσουν να προσθέσουν κάποια κατεύθυνση και πολιτική στη διαμαρτυρία τους, το κίνημα μπορεί να γίνει κάτι σημαντικό. Διαφορετικά θα είναι μια ιντερνετική σαχλαμάρα που έβγαλε από τα σπίτια τους μερικούς χρήστες ανάμεσα στο τσεκάρισμα της αλληλογραφίας στο Facebook και τα τιτιβίσματα στο Τwitter.