Η εκτέλεση σε δύο διαφορετικούς «κόσμους»

Την περασμένη εβδομάδα η πολιτεία της Βιρτζίνια προχώρησε στην εκτέλεση με ένεση, της 41 ετών Teresa Lewis, η οποία είχε κριθεί ένοχη ως ηθικός αυτουργός στη δολοφονία του συζύγου της και του παιδιού του, το 2002. Ήταν η πρώτη εκτέλεση γυναίκας στην Πολιτεία εδώ και περίπου έναν αιώνα. Είχε προηγηθεί μια μικρή διαμαρτυρία από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης και από κάποια «επιφανή» φυσικά πρόσωπα που ζητούσαν από τον Κυβερνήτη της Πολιτείας να δώσει χάρη στην, τότε, μελλοθάνατη καθώς ο δείκτης νοημοσύνης της ήταν μόλις 2 μονάδες πάνω από το όριο που χαρακτηρίζει κάποιον που έχει το ακαταλόγιστο των πράξεών του. Με Χολιγουντιανά στάνταρ, ο δείκτης νοημοσύνης της Teresa Lewis ήταν κατά δύο μονάδες χαμηλότερος από του Φόρεστ Γκαμπ.  Την ίδια περίοδο ο Τύπος της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής έχει εξαπολύσει «πόλεμο» για την Ιρανή Sakineh Mohammadi Ashtiani, η οποία καταδικάστηκε «εις θάνατον» για μοιχεία.

Κεραυνοί κατά του «τυραννικού Ιρανικού καθεστώτος», της «μισαλλοδοξίας του Ισλαμικού Δικαίου» και λοιποί βερμπαλισμοί, που ασχέτως αν έχουν σχέση ή μη με την πραγματικότητα, αναδεικνύουν πως τα «δύο μέτρα και τα δύο σταθμά» είναι ο συνήθης τρόπος με τον οποίον κρίνει η «Δύση» δύο γεγονότα που λαμβάνουν χώρα μερικούς μεσημβρινούς μακρύτερα το ένα από το άλλο.

Τί είναι αυτό που στην περίπτωση του Ιράν προκαλεί την αγανάκτηση της «διεθνούς κοινότητας», ενώ στην περίπτωση της Βιρτζίνια την αγανάκτηση της Μπιάνκα Τζάκερ και λοιπών celebrities των ανθρώπινων δικαιωμάτων;

Η μία απάντηση είναι το αδίκημα. Η μοιχεία δεν αποτελεί και καμία φοβερή πράξη για τον «δυτικό άνθρωπο» και φυσικά δεν δικαιολογεί στην «κοινή λογική» του την εσχάτη των ποινών. Ενώ η ηθική αυτουργία στην δολοφονία του συζύγου και ενός ανήλικου είναι όπως και να το κάνουμε κατακριτέο και αποκρουστικό, ακόμα και αν για την ιστορία οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας, αυτοί που τράβηξαν τη σκανδάλη και σκότωσαν το παιδί και τον σύζυγο, καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη.

Άλλη εξήγηση, είναι η χώρα αυτή καθαυτή στην οποία λαμβάνει χώρα η εκτέλεση.
Είναι σύνηθες το να διογκώνουμε τις φρικαλεότητες του «κακού εχθρού» και να εξωραΐζουμε τις δικές μας πράξεις. Βολικό και αναμενόμενο. Το αποτέλεσμα παραμένει. Δύο γυναίκες στις «Φιλελεύθερες» Η.Π.Α και στο αυταρχικό θεοκρατικό Ιράν, καταδικάστηκαν εις θάνατον. Μαντέψτε που πραγματοποιήθηκε η πρώτη εκτέλεση….

Ανεξάρτητα από το γεγονός πως η εκτέλεση ως ποινή, αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση και απομεινάρι απαρχαιωμένης πρακτικής ακόμα και στις Η.Π.Α, όπου επιβεβαιώνεται το γνωστό ρητό που υποστηρίζει πως «κάποιες φορές οι φιλελεύθεροι έχουν τόση σχέση με την ελευθερία, όση σχέση έχουν οι φιλότεχνοι με την τέχνη» και ανεξάρτητα πως τα φληναφήματα περί της αναγκαιότητας αυτής της βάρβαρης πρακτικής καταρρίπτονται από ένα και μόνο επιχείρημα, αυτό της πιθανότητας λάθους όπου δεν υπάρχει περίπτωση επανόρθωσης, παραμένει ενεργή η διαφορετική προσέγγιση του μοιραίου. «Δύο μέτρα και δύο σταθμά», μια φράση που ερμηνεύει ένα και μόνο λήμμα. Υποκρισία.