Οι ήττες των κομμάτων

Οι τοπικές εκλογές (δημοτικές, νομαρχιακές, περιφερειακές τώρα) ανέκαθεν πρόσφεραν μια νίκη σε κάθε κόμμα. Μια νίκη που την έχουν ανάγκη για να αποδείξουν αυτό που θέλουν στην κάθε συγκυρία. Σε αυτές του είδους τις ερμηνείες όμως ισχύει ο μαθηματικός κανόνας ότι κάθε θετικός ακέραιος αριθμός έχει και τον αντίστοιχό του αρνητικό. Ενδιαφέρον έχει να προσεγγίσουμε αυτόν τον τελευταίο, όπως δεν κάνουν τα κόμματα

ΠΑΣΟΚ: Η διαφορά του από το δεύτερο κόμμα μειώθηκε απελπιστικά. Πλέον αισθάνεται την καυτή ανάσα της Νέας Δημοκρατίας και κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει αν θα μπορέσει να κρατήσει το προβάδισμα μέχρι το καλοκαίρι. Το δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός τελικά το εννοούσε ή ήταν μπλόφα; Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι ήταν το δεύτερο. Τα στοιχεία που θα συνεκτιμούνταν ήταν κατ’ αρχή η διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Μέχρι να κλείσουν οι κάλπες κανείς δεν έλεγε ότι αρκούσε η πρωτιά. Τελικά, όπως μας λένε τώρα, μόνο αυτό αρκούσε, δηλαδή έφτανε το μόνο «βέβαιο» για να μην προκύψει την επόμενη ημέρα θέμα εκλογών: το ΠΑΣΟΚ να είναι μπροστά. Τότε προς τι το δίλημμα;  Στο διάγγελμα της Κυριακής δεν ακούσαμε κουβέντα από τον πρωθυπουργό γιατί δεν προσφεύγει σε εθνικές εκλογές. Μήπως ανησύχησαν στην κυβέρνηση για την ανατροπή στο ενδεχόμενο των εθνικών εκλογών; Και αν ναι τότε επί πόσο μπορεί μια κυβέρνηση να στηρίζεται σε ένα αποτέλεσμα, που είναι προϊόν ενός διλήμματος που δεν είχε αντίκρισμα;

Νέα Δημοκρατία: Δεν κέρδισε τίποτα από την αντιμνημονιακή της τακτική. Από τη στιγμή που η ίδια πολιτικοποίησε τις εκλογές δεν επωφελήθηκε ούτε με έναν πόντο από τις κεντρικές της επιλογές. Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα για την  κυβέρνηση οι επιλογές της σε πολλές περιπτώσεις, κυρίως όμως σε Αττική και Πελοπόννησο, αποδείχθηκαν «λίγες». Θυμίζει το ΠΑΣΟΚ του 2007 που ενώ καιγόταν όλη η Ελλάδα δεν κατάφερε να κερδίσει από τη φθορά της τότε κυβέρνησης. Ο πολιτικός αντιμνημονιακός λόγος της ηγεσίας της, όχι μόνο δεν συγκράτησε την αποχή, αλλά σε απόλυτους αριθμούς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έπεσε κι άλλο από τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία του, μην καταφέρνοντας να απηχήσει τη φωνή του. Άραγε ως πότε θα αφήνει ο Σαμαράς το φάντασμα Καραμανλής να πλανάται πάνω από το κόμμα του;

ΚΚΕ: Η Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο έχει βυθιστεί και θα βυθίζεται στην ύφεση, την ανεργία, την οικονομική ανέχεια κλπ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα για ακόμη μια φορά δεν κατάφερε να κάνει τη μεγάλη έκπληξη αν και το πεδίο που έχει διαμορφωθεί είναι ένα πεδίο που θα έλεγε κανείς ότι περίμενε τριάντα χρόνια για να «παίξει». Οι δομές της ελληνικής κοινωνίας αλλάζουν ραγδαία και ο Περισσός παραμένει στη ζαχαριαδική του αρχιτεκτονική. Αυτή τη φορά εισέπραξε – συγκριτικά με τους υπόλοιπους – τη δυσαρέσκεια του κόσμου. Αν αυτό ήταν το ζητούμενο πήγε καλά, όπως καλά πήγε αν στο ΚΚΕ βλέπουν την κάλπη ως κιτίο παραπόνων.

ΣΥΡΙΖΑ: Είναι δύσκολο μια πολιτική ανάλυση να διερευνήσει τι γίνεται σε αυτό το χώρο. Πλέον έχουν αναλάβει άλλες επιστήμες, όπως η φιλοσοφία και η ψυχολογία. Πρόκειται για έναν χώρο που πλέον δεν καταφέρνει να εκφράσει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό, αφού οι δυνάμεις που τον απαρτίζουν δεν μπορούν να συμφωνήσουν ποιον εαυτό θέλουν. Θέλουν κάποιον που αυτοδιοικητικά στην Αττική π.χ τους εκφράζει ο Μητρόπουλος, ο Αλαβάνος ή ο Σγουρός; Πολιτικά δε, δίνουν την εντύπωση ότι τους απασχολεί το δίλημμα: να ενταχθούμε στο ΠΑΣΟΚ ή να μπούμε στην παρανομία; Τελικώς: η μοναδική νίκη του Τσίπρα είναι η αποτυχία του Αλαβάνου και - γιατί όχι; - αντιστρόφως: η μοναδική επιτυχία του Αλαβάνου είναι η ήττα του Τσίπρα.

ΛΑΟΣ: Σε αυτές τις εκλογές επιβεβαιώθηκε ότι το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη έχει πιάσει ταβάνι. Αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα είναι όλα κι όλα τα ποσοστά του. Επιπλέον έχει μπει σε μια φάση εσωστρέφειας και δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο ούτε τρία τα στελέχη του που φλερτάρουν με το Σαμαρά. Τα διψήφια ποσοστά που ανέμενε στην περιφέρεια Αττικής δεν τα πλησίασε. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης είναι έξυπνος άνθρωπος και το βράδυ της Κυριακής μίλησε με την ιδιότητα του δημοσιογράφου και όχι του αρχηγού κόμματος. Σχολίασε τη δύσκολη θέση που βρίσκονται οι υπόλοιποι, τη στιγμή που ο ίδιος κάθεται σε ανάμενα κάρβουνα.

Δημοκρατική Αριστερά: Ο χρόνος που απομένει στους βουλευτές της να συνεχίσουν να είναι μέλη του κοινοβουλίου μόλις που αρκεί να συνεργαστούν με το κυβερνών κόμμα. Τα περιθώρια στενεύουν και οι αποστάσεις που κρατά ο Κουβέλης από τον πρωθυπουργό μοιάζει περισσότερο με ελιγμό και όχι με πολιτική θέση. Ο Παπανδρέου πήρε προεκλογικά αυτό που ήθελε από τη Δημοκρατική Αριστερά. Ανακύπτουν δύο ερωτήματα. 1. Γιατί ο Κουβέλης του το έδωσε, αφού δεν πιστώνεται προς το παρόν την καλή πορεία του Καμίνη και των άλλων; 2. Αυτό το πάρε – δώσε που στην πράξη είναι μόνο δώσε – δώσε από την πλευρά του Κουβέλη, θα συνεχιστεί μέχρι να γίνει τι;