Το δις εξαμαρτείν...

Ήρθε, νομίζω, ο καιρός να πούμε κάποια πράγματα με τ' όνομά τους. Δίχως ωραιοποιήσεις ή «μαλλιά στη γλώσσα», δίχως ρητορείες, παρωπίδες, συναισθηματισμούς και οπαδισμούς. Όλα αυτά, άλλωστε, είναι ένα «ίδιον» των αθλητικών εφημερίδων και δη, των οπαδικών, που συνηθίζουν να «χαϊδεύουν τ' αυτιά» των αναγνωστών τους, παραποιώντας ή αποκρύπτοντας, συχνά, την αλήθεια. Και η αλήθεια, για τους υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους τουλάχιστον, έτσι όπως προέκυψε από την αναμέτρηση της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό για την 11η αγωνιστική της Super League, έχει ως εξής:

1) Το παιχνίδι ήταν απαράδεκτο. Τραγικό. Κάκιστο ποιοτικά. Εάν αυτή είναι η εικόνα δύο εκ των τεσσάρων λογιζόμενων ως κορυφαίων ομάδων του πρωταθλήματος, τότε καταλαβαίνουμε όλοι για τι πρωτάθλημα μιλάμε... Δύο ομάδες που ταλαιπώρησαν το δύσμοιρο το άθλημα, εγκλωβισμένες, η μεν ΑΕΚ στην έλλειψη -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ποιοτικών ποδοσφαιριστών από το ρόστερ της, ο δε Ολυμπιακός στον υπερβολικό συντηρητισμό και την ατολμία του Ερνέστο Βαλβέρδε, αλλά και στο απότομο «ψήλωμα» ορισμένων παικτών του, όπως ο Κέβιν Μιραλάς π.χ., που ήρθε από τον... Αστέρα Τρίπολης της Γαλλίας (Σεντ Ετιέν), για να αναδειχθεί εν μία νυκτί σταρ του πρωταθλήματος του Ελλαδιστάν, που, έτσι και του τύχει -μία στο τόσο- παίκτης που μπορεί να ντριμπλάρει δύο αντιπάλους, να πασάρει την μπάλα σωστά στα τρία μέτρα και να τελειώσει τις φάσεις για γκολ, τον αναγορεύει αυτομάτως σε Μέσι ή Μεσσία... Και, κάπως έτσι, έρχεται ένα κρίσιμο ντέρμπι, όπως αυτό του Σαββάτου, ο... Μεσσίας βγαίνει τετ-α-τετ με τον «ταπεινό» αντίπαλο τερματοφύλακα, και, αν και έχει 1.002 επιλογές για να σκοράρει, επιλέγει να τον «κρεμάσει», με αποτέλεσμα να «κρεμαστεί»... Αλλά δεν πειράζει... Στο μικρόκοσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο καθένας έχει δικαίωμα στα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν...

2) Αυτή η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που θυμίζει... ΑΕΚ μόνο στις φανέλες. Θες τα λάθη του καλοκαιριού; Θες ο Μπάγεβιτς; Θες οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες; Θες οι ελλείψεις και οι συνεχείς τραυματισμοί; Όποια και αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: όσους... λαγούς και αν βγάλει από το καπέλο του ο Χιμένεθ, οι «κιτρινόμαυροι» είναι καταδικασμένοι -και φέτος- να αποτελούν τον ορισμό της ομάδας-«ασανσέρ», που είναι ικανή να κερδίζει Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και να χάνει από Κέρκυρα, Καβάλα, Πανιώνιο... Αν μη τι άλλο, όμως, αυτή η ομάδα έχει ψυχή. Και αυτήν κατέθεσε το Σάββατο στο χορτάρι του ΟΑΚΑ. Και, αν αυτό, σε τελική ανάλυση, ήταν αρκετό για να της δώσει τη νίκη, τότε το πρόβλημα δεν είναι δικό της, αλλά...

3) ... του Ολυμπιακού. Αλήθεια, τι έχουν δει όλοι φέτος σε αυτήν την ομάδα, και την αποθεώνουν για... ψύλλου πήδημα; Τις νίκες και το καλό ποδόσφαιρο, εντός και εκτός «Καραϊσκάκη», κόντρα σε μικρούς και μικρομεσαίους αντιπάλους ή στον ΠΑΟΚ των δέκα και των εννέα παικτών; Αρκεί αυτό; Στα ντέρμπι του ΟΑΚΑ, δηλαδή, τι έχουν δει; Να σας πω εγώ... Έχουν -και έχουμε- δει μια ομάδα που ξέρει να κυκλοφορεί την μπάλα, έχει σαφές πλάνο και αγωνιστικό προσανατολισμό, αλλά στο τέλος... χάνει. Δύο ντέρμπι στο ΟΑΚΑ με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, μηδέν εις το πηλίκον για τους Πειραιώτες. Δήλωσε, λέει, ο Βαλβέρδε, ότι «αυτά παθαίνουν οι ομάδες, που δεν μετουσιώνουν την υπεροχή τους σε γκολ». Για ποια υπεροχή μιλάμε; Αν δεν κάνω λάθος, συνέβαλε και ο Ολυμπιακός σε αυτό το οικτρό θέαμα που παρακολουθήσαμε το Σάββατο στο ΟΑΚΑ. Αν δεν απατώμαι, η μόνη του χαμένη ευκαιρία στα 97 λεπτά είναι αυτή του Μιραλάς στο 33', άντε και του Πάντελιτς στα... χασομέρια της αναμέτρησης, μετά την γκάφα μεγατόνων του Δέλλα. Το χαμένο πέναλτι; Μπορεί να συμβεί στον καθέναν... Έχει ξανασυμβεί άλλωστε στον Ολυμπιακό τη φετινή χρονιά και μην μου πείτε ότι προήλθε από καμία συντονισμένη επιθετική ενέργεια... Αποτέλεσμα της βλακείας του Λεονάρντο και της πονηριάς του Πάντελιτς ήταν... Τι έκανε, όμως, ο Ολυμπιακός σε όλο το ματς, για να δείξει ότι είναι καλύτερος και αξίζει τη νίκη; Τίποτα απολύτως. Μπορεί ο τραυματισμός του Ριέρα να άλλαξε τα πλάνα του Βαλβέρδε, όμως ο Ισπανός τεχνικός θα πρέπει να πιστωθεί το γεγονός ότι, για άλλη μια φορά, η ομάδα του έχασε ένα μεγάλο ντέρμπι μέσα από τα χέρια της, αν και, θεωρητικά, είχε την υπεροχή... Ποια υπεροχή; Πίεσε, έκανε φάσεις, έθελξε με το ποδόσφαιρό της ή μήπως είχε πάθος και καρδιά; Όπως πολύ σωστά έλεγε ένας ρεπόρτερ του Ολυμπιακού σε «πηγαδάκι» μετά το ματς: «Εντάξει ρε παιδιά, η ΑΕΚ αυτή είναι, αυτό μπορεί να παίξει. Είχε τα χάλια της, αλλά τουλάχιστον έπαιξε με πάθος και ψυχή. Εμείς τι κάναμε;». Ένα ερώτημα που, φυσικά, έμεινε αναπάντητο...

ΥΓ: Αντί οιουδήποτε άλλου επιχειρήματος για την ποιότητα του ποδοσφαίρου που παρακολουθήσαμε, θα παραθέσω το εξής: MVP της αναμέτρησης αναδείχθηκε ο Μάκος...

ΥΓ2: Κάποια στιγμή στην Ελλάδα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι στο εξής: τα ματς που ξεκινούν και συνεχίζονται, καθόλη τη διάρκειά τους, με ρίψη καπνογόνων και φωτοβολίδων, που απειλούν ανά πάσα στιγμή τη σωματική ακεραιότητα παικτών και διαιτητών, δεν θα πρέπει να ξεκινούν, ή έστω, να τελειώνουν ποτέ... Διαφορετικά, κάποια στιγμή θα θρηνήσουμε θύματα -είναι μαθηματικά βέβαιο. Δεν μπορούμε ωστόσο να περιμένουμε τίποτα διαφορετικό, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, από ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που «νομιμοποίησε», κάποτε, μια «Ριζούπολη» και την κατέστησε σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές...

ΥΓ3: Ίσως γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, που μόλις περιέγραψα παραπάνω, η ήττα αυτή να «πόνεσε» λίγο περισσότερο τον Ολυμπιακό. Γιατί ήρθε με τον τρόπο που αυτός πρώτος «έδειξε», εδώ και πολλά χρόνια. Και τώρα αυτό «πληρώνει», στη συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου: τα «σπασμένα» μιας «Ριζούπολης»...