Διαβήτης τύπου 1 ή Νεανικός Σακχαρώδης Διαβήτης

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι μια εξελισσόμενη πάθηση, κατά την οποία ο οργανισμός σταδιακά αδυνατεί να ελέγξει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα.

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης εμφανίζεται με δύο μορφές : το νεανικό διαβήτη ή τύπου 1, όπως έχει σήμερα επικρατήσει να αναφέρεται και το διαβήτη των ενηλίκων ή τύπου 2.

Ο Διαβήτης τύπου 1 είναι η συχνότερη χρόνια ενδοκρινοπάθεια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας και οφείλεται σε αυτοάνοση καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος, με αποτέλεσμα ανεπαρκή έκκριση της ινσουλίνης. Στην παθογένειά του συμμετέχουν μια γενετική προδιάθεση, η οποία δεν είναι σαφώς καθορισμένη, ενώ την πυροδότηση της αυτοάνοσης καταστροφής των β-κυττάρων του παγκρέατος προκαλεί ένα από τα διάφορα πιθανά εκλυτικά αίτια, τα οποία δεν είναι πλήρως αποσαφηνισμένα.

Γι’ αυτό πρωταρχικό μέλημα στην ενημέρωση των γονιών ενός παιδιού με πρωτοδιαγνωσμένο  σακχαρώδη διαβήτη είναι να τους δοθεί ξεκάθαρα η απάντηση ότι δεν έφταιξαν σε κάτι και προκάλεσαν το διαβήτη. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι για να τον αποφύγουν, ώστε να σβήσουν τα αισθήματα ενοχής που συχνά κουβαλούν μέσα τους.

Η συχνότητα του Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα, κυμαινόμενη από 0,6 περιστατικά ανά 100.000 παιδιά και εφήβους στην Ιαπωνία (τη χώρα με τη χαμηλότερη επίπτωση) έως 45 περιστατικά ανά 100.000 παιδιά και εφήβους κάτω των 15 ετών στη Φιλανδία (τη χώρα με τη μεγαλύτερη επίπτωση). Η χώρα μας παρουσιάζει μια ενδιάμεση συχνότητα περίπου 8-10 νέα περιστατικά ανά 100.000 παιδιά και εφήβους. Η συχνότητα δυστυχώς αυξάνεται παγκοσμίως κατά 2-3% το χρόνο.

Η ηλικία εμφάνισης του Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 παρουσιάζει δύο αιχμές. Μία που αφορά τις μικρές ηλικίες 1-4 έτη και που φαίνεται να αυξάνει παγκοσμίως κατά τα τελευταία χρόνια, και μία δεύτερη που αφορά την εφηβεία.

Σε οποιαδήποτε ηλικία όμως και να τεθεί η διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 1, σηματοδοτείται για το παιδί ή τον έφηβο το ξεκίνημα ενός άλλου τρόπου ζωής.

Η καθημερινότητα του παιδιού αυτού αλλάζει και περιλαμβάνει 3-4 και πολλές φορές 6-8 μετρήσεις σακχάρου αίματος τη μέρα, 2-4 ενέσεις ινσουλίνης, γιατί όταν διαγνωστεί ο διαβήτης έχουν ήδη καταστραφεί πάνω από 95-98 % των κυττάρων του παγκρέατος που παράγουν ινσουλίνη, επομένως η ινσουλίνη είναι άκρως απαραίτητη.

Επιπλέον πρέπει να γίνεται  διατήρηση σωστής διατροφής και συστηματικής άσκησης, καθώς και τήρηση ωραρίων. Το παιδί τοποθετείται σε ένα προγραμματισμό που συχνά προσκρούει στην ανάγκη του για ελευθερία και ξενοιασιά.

Σκοπός της θεραπείας είναι να διατηρούνται τα επίπεδα του σακχάρου του αίματος όσο γίνεται μέσα στα φυσιολογικά όρια και να μην ξεφεύγουν προς τα πάνω (υπεργλυκαιμία) ούτε να πέφτουν σε χαμηλά επίπεδα κάτω των 60 mg/dl (υπογλυκαιμία). Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να αποφεύγονται οι επιπλοκές.

Τα άτομα με διαβήτη, κυρίως τα παιδιά με τύπου 1 διαβήτη, μπορούν να παρακολουθούν όλες τις δραστηριότητες του σχολείου τους, να συμμετέχουν στις πενθήμερες εκδρομές και να διεκδικούν ότι και οι συμμαθητές τους. Αρκεί να έχουν εκπαιδευτεί και να τηρούν αυτό που ονομάζουμε «διαβητική ρουτίνα», δηλαδή την ινσουλινοθεραπεία, τη σωστή διατροφή και την καθημερινή σωματική άσκηση.