Aλ Πατσίνο - Ρόμπερτ ντε Νίρο

«θυμάμαι πως η πρώτη φορά που τον είδα ήταν στη δεκαετία του ’60. Περπατούσε στους 14 δρόμους της Νέας Υόρκης, ανάμεσα στη λεωφόρο Β και στη λεωφόρο C.

Ημουν μαζί με το τότε κορίτσι μου και,όταν τον αναγνώρισε, μου είπε πως αυτός ο τύπος ήταν πολύ καλός ηθοποιός. Τον παρατήρησα και πρέπει να ομολογήσω πως είχε στ’αλήθεια μεγαλύτερο εκτόπισμα από την ηλικία του».

Είναι λογικό οτιδήποτε περιστρέφεται γύρω από το μύθο του Αλ Πατσίνο και του Ρόμπερτ Ντε Νίρο να είναι στην πραγματικότητα μια συρραφή από ιστορικές στιγμές. Δεν υπήρξε, όμως, ποτέ κάποια πιο συγκινητική από την πρώτη κοινή τηλεοπτική τους εμφάνιση, τον Δεκέμβριο του 2007 στο nbc, κατά τη διάρκεια της προώθησης της κοινής τους ταινίας A Righteous Kill. 

Φίλοι επί σαράντα και πλέον χρόνια, και με παράλληλες διαδρομές που δεν συναντήθηκαν παρά μόνο δύο φορές στην ιστορία (στην Ενταση του 1995–όπου μοιράστηκαν μια σκηνή– και στο A Righteous Kill, στο οποίο μοιράστηκαν για πρώτη φορά τους πρωταγωνιστικούς ρόλους), οι Πατσίνο και Ντε Νίρο αρνήθηκαν πεισματικά επί ολόκληρες δεκαετίες να αποκαλύψουν τα στοιχεία που τους δένουν ή τους χωρίζουν, χτίζοντας γύρω από τη σχέση τους ένα μύθο αντάξιο του ονόματός τους. 

Σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, η εσωστρέφεια του Πατσίνο βρίσκει ιδανικό ταίριασμα στην κοινωνικότητα του Ντε Νίρο. Κι αν ο Αλ Πατσίνο θυμάται ακριβώς τη μέρα και την ώρα που συνάντησε για πρώτη φορά τον Ντε Νίρο στους 14 δρόμους της Νέας Υόρκης, ο Ντε Νίρο παραμένει –από χαρακτήρα– λιγότερο ρομαντικός: «Γνώριζα τον Αλ από το θέατρο και, όταν ήμουν 19 ετών, άκουγα συχνά το όνομά του στους κύκλους των ηθοποιών».

Πριν συναντηθούν για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη, ο Αλ Πατσίνο είχε καταπλήξει κοινό και κριτικούς με την πρώτη του μεγάλη ερμηνεία στο Panic at Needle Park (1971) και ο Ντε Νίρο είχε ήδη χαρακτηριστεί «ο νέος Μάρλον Μπράντο» πρωταγωνιστώντας στο Κακόφημοι Δρόμοι του Μάρτιν Σκορσέζε (1973). Το 1974, το δεύτερο μέρος του Νονού του Φράνσις Φορντ Κόπολα θα τους έβρισκε στην ίδια ταινία, αλλά χωρίς ούτε ένα δευτερόλεπτο κοινής εμφάνισης.

Στα Οσκαρ της ίδια χρονιάς, όμως, ο Πατσίνο θα ήταν υποψήφιος για το πρώτο του Οσκαρ α’ αντρικού ρόλου και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο για το πρώτο του Οσκαρ β’ αντρικού ρόλου. Ο Ντε Νίρο θα έφευγε τη βραδιά

των βραβείων με το αγαλματάκι στο χέρι Φίλοι για περισσότερα από σαράντα χρόνια, ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο φρόντισαν να χτίσουν το μύθο της σχέσης τους με ελάχιστες –μόλις δύο– κοινές κινηματογραφικές εμφανίσεις,

φτάνοντας στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ως δύο από τους πλέον αναμφισβήτητους ζωντανούς θρύλους της ιστορίας του σινεμά.

Οταν ξεκινούσαν, όμως, ως υποσχόμενοι ηθοποιοί στα τέλη της δεκαετίας του ’60, λίγοι ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να προβλέψουν πως όσο κοινό χρόνο τους στέρησε το σινεμά θα τον αναπλήρωνε η ζωή. Πατσίνο με μια υπόσχεση καριέρας που θα επιβεβαιωνόταν κατά γράμμα στα χρόνια που ακολούθησαν. «Ξέρουμε ο ένας πώς σκέφτεται ο άλλος», θα δήλωνε κάποτε ο Αλ Πατσίνο. «Στην πραγματι-

κότητα, τον γνωρίζω περισσότερο μέσα από τους ρόλους που έχει υποδυθεί. Αλλά, στ’ αλήθεια, δεν νομίζω ότι μιλήσαμε ποτέ πραγματικά για το επάγγελμά μας». Στην απέναντι όχθη από το συναισθηματισμό, ο Ντε Νίρο θα δήλωνε με κυνισμό:«Αλ, όλα αυτά τα χρόνια πήραμε ο ένας

ρόλους από τον άλλον. Και προσπάθησαν πολλές φορές να μας συγκρίνουν,

να μας κάνουν να εναντιωθούμε ο ένας στον άλλον. Ποτέ δεν κατανόησα τη σύγκριση! Είμαι εμφανέστατα πιο ψηλός και σίγουρα περισσότερο “πρωταγωνιστής” απο σένα. Ειλικρινά, μπορεί να είσαι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς μας, αλλά–οφείλεις να το σεβαστείς– με μοναδική

εξαίρεση εμένα».

Το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80 θα τους έβρισκε στην κορυφή του κόσμου,

celebrities πριν ακόμη υπάρξει ο όρος και «θύματα» μιας βιομηχανίας που ε-

πένδυσε πάνω στο ταλέντο, τις ταινίες και τα βραβεία τους σχεδόν ολόκληρη

τη σύγχρονη αυτοκρατορία της. Οι σπάνιες κοινές τους εμφανίσεις –όπως αυτή

του 1982 στο Radio City Music Hall, σε μια φιλανθρωπική βραδιά με τον τίτλο Night of 100 Stars– έγραψαν τη χρυσή ιστορία του νεότερου σινεμά, αφήνοντας ακόμη και σήμερα έντονη την αίσθηση μιας εποχής όπου όλα ήταν πιο αθώα, οι ταινίες άλλαζαν τον κόσμο και δύο άντρες ήταν αποφασισμένοι να αφήσουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην ιστορία.